"3452, 3453, 3454, 3455, 3456... Kim var lan orada?!"

Elimdeki tava ile koltuğun üzerine fırladım ve gözlerimi hızlıca etrafta gezdirdim. Karşılaştığım boşlukla soğuk soğuk terlediğimde, iyice paranoyaklaştığımı hissediyordum. Yalnızlık iyi değildi. Baek denen gerizekalının, psikopat şakaları hiç iyi değildi.

Az kalsın hayaletlerin varlığına inanıyordum.

Zaten aşağıdan yükselen alarm sesleri de beni daha çok ürkütüyordu. Ben o arabaya çarpanın da aq. Artık korkudan küfreder de olmuştum. Bu hiç iyi değildi.

Düşüncelerimin sapıttığı yeri es geçtim ve televizyonun sesini biraz daha açtım. Rahatlamak için yaptığım bu gürültü, büyük ihtimal, biraz sonra aşağıdaki ev sakinlerini yukarı taşıyacaktı.

Vakit geçip sıkılırken, televizyon da aynı oranda sıkmaya başlamıştı. Hayıflanarak kumandayı bıraktım ve arkama yaslandım. Bir elimde tava, bir elimde yastık... Ve sabaha kadar gözünü kırpmayacak bir çam cücüğü.

İki artı, bir eksi, eşittir, Aden.

İç çektim.

Ne yani? Sabaha kadar boş boş oturacak mıydım? Görünen oydu ki... Oturacaktım.

Homurdanarak yerimden kalktım. Tam o sırada telefonum çalmaya başladı. Kaşlarımı çattım. Yüksek ihtimal, arayan büyük annemdi. Paytak adımlarla odama yöneldim. Neyse ki, elime tavayı almaya karar verdiğimde evin tüm ışıkları açmıştım. Onun verdiği güvenle odama girdim ve arayana baktım.

Pimpirik Baek.

Zaten her gün şu yer cücesinin ismini değiştirmesem olmuyordu. 

Gözlerimi devirdim ve aramayı meşgule attım. Şu an uğraşacağım en son kişi bile değildi. Neyseki o da yeniden aramadı. Telefonumu cebime atıp salona gideceğim sırada titredim. Avucuma yayılan gerginliği es geçerek mesaja baktığımda ise korku ile karışık gülmüştüm.

Pimpirik Baek: Bakalım elektrikler gidince de göz devirebilecek misin, Türk kızı...

Ve o an, gözlerim fal taşı misali açıldı. Çünkü kelimenin tam anlamı ile ışıklar kaybolmuştu.