Twój POV:

Zeszłam po schodach, po wyrzuceniu Shiro z pokoju, żebym się ubrała. Powiedziałam mu, żeby się odpieprzył i przebrał w łazience. Nie spodziewałam się, że taki panicz będzie zboczeńcem, ale się myliłam. Co? Coś pachnie niesamowicie! Naleśniki? Nie, nie sądzę... Weszłam do kuchni i o mój Boże!! Jest cały bufet!! Kto to zrobił, chwila, pokojówka, cholera. Żałuję, że nie mam pokojówek, albo kamerdynerów, wtedy nie musiałabym jeść tych gównianych mrożonych gofrów.

- [Twoje imię]-sama?

Ach, kurwa, kto to? O!! To ta pokojówka z wczoraj!

- Tak? - Odpowiedziałam, niepewna, czego chcę.

- Um. Przepraszam, ale czy byś mogła przyjść tu na chwilę?

- Pewnie. - odpowiedziałam, idąc w jej stronę.

- Proszę, uważaj na Shiro. On nie jest normalny, a jego rodzice w jakiś sposób nie zdają sobie z tego sprawy. - stwierdziła pokojówka, po czym odeszła.

Dzięki? Czuję, że już to wiedziałam. Cholera, nie pamiętam dlaczego. Z pewnością coś się wydarzyło, kiedy byliśmy mali. Cóż, jestem idiotką i nic nie pamiętam.

- [Twoje imię]?

Człowieku, tylko nie Shiro.

- Mówiłem ci, że możesz założyć nową sukienkę, więc dlaczego nosisz swoje obrzydliwie ubrania z wczoraj?

Moje ubrania są obrzydliwe? Co za dupek!

Moje ubrania są wygodne i przytulne.

- Moje ubrania są...

- Wygodę i przytulne. Zgadza się [Twoje imię]?

Skąd on do cholery to wiedział? Zapomnij o śniadaniu, chcę wrócić do domu. OK, mój plan to ukraść jedzenie i uciekać!

- Na pewno lubisz się oddalać, co [Twoje imię]?

- Tak, to moje ulubione zajęcie. W każdym razie muszę iść. - powiedziałam szybko, chcąc wyjść.

- Dlaczego musisz iść? - zapytał.

Do cholery.

- Mam spotkanie?

- Nie okłamuj mnie [Twoje imię], wiem, że nie. - dodał

- Skąd mógłbyś to wiedzieć? - stałam zdezorientowana.

- ... - nie odpowiadał.

Więc skorzystam z okazji, by uciec z tego domu eeee, rezydencji.

Chcę tylko iść do domu i spać. Szkoda, że jutro mam szkołę.

Pieprzona szkoła.

______________________________________