Twój POV:

Szkoła, szkoła, szkoła...

Ważny czynnik życia.

Heh, tak ważne, jej mój tyłek!

Siedziałam w swojej klasie, patrząc przez okno. Jakoś zapominając o tym, jak chłopak ubrany na czarno spojrzał na mnie, uwielbiam to miejsce, chociaż nie ma na nim wypisanych wiadomości. Cóż, przynajmniej jeszcze. Wzdychając do siebie, w końcu zadzwonił dzwonek, dzięki Bogu. Jeszcze jedna lekcja mniej niż trzy!

- [Twoje imię], odprowadzę cię na następne zajęcia.

Cholera, jak Shiro już tu jest. Chwila, skąd on wie jaką mam lekcję?

- Dzięki za twoją kiepską uprzejmość, ale wolę iść sama. - oświadczyłam odchodząc, a Shiro ze smokiem podążał za mną.

- Będę czekał pod twoją klasą, w czasie lunchu, dobrze. - Shiro nalegał.

- Rób co chcesz, ale jeśli ktoś będzie cię zaczepiał za spędzenie czasu ze mną. To nie moja wina. - powiedziałam odchodząc.

Moja droga lekcja minęła bardzo szybko, a nie chciałam, żeby się skończyła. Teraz muszę zobaczyć Shiro.

;-;

- Hej, [Twoje imię] chcesz zjeść ze mną lunch?

Co? Podniosłam głowę i zobaczyłam Takeshi'ego, mojego jedynego przyjaciela.

- Tak chodźmy.

Rozejrzałam się, aby upewnić się, ze Shiro nigdzie nie ma, za nim odeszłam z Takeshi'm

- Więc, jak tam życie? - zapytał Takeshi.

- Cholernie, a u ciebie? - zapytałam.

- Gówniano.

Takeshi i ja jesteśmy przyjaciółmi od początku liceum, zawsze wdaje się w przypadkowe bójki bez wyraźnego powodu. Mogłabym powiedzieć, że jestem taka sama, ale jestem tylko dupkiem dla wszystkich i dla każdego.

- Gdzie chcesz zjeść [Twoje imię]?

- Chodźmy na dach. - odpowiedziałam.

*Buzz Buzz*

Zadzwonił mój cholerny telefon, Shiro dzwoni... Czekaj co?

*Klik*

- Halo?

- Hej, gdzie jesteś? Poszedłem do łazienki, zanim zadzwonił dzwonek, a kiedy wróciłem do twojej klasy, ciebie już nie było. - Powiedział zmartwiony Shiro.

- Skąd do cholery masz mój numer? - warknełam.

- Spokojnie, pamiętasz jak upuściłaś telefon? Zdobyłem wtedy twój numer i umieściłem swój w kontaktach.

Idiota.

- Jestem na dachu.

- Okej, to...

*Beep*

Rozłączyłam się.

- Kto to był? - Zapytał Takeshi.

- Mój stalker.

- Stalker? Masz na myśli swojego narzeczonego! - krzyknął Shiro, podchodząc do mnie i obejmując mnie.

Takeshi stał zdezorientowany.

- Puść ją, dziwaku.

Takeshi spojrzał gniewnie.

Och, chłopie, zaczyna się.

- Kto jest tym dziwakiem? Ona jest moja, nie twoja.

Oczy Takeshi'ego rozszerzyły się na te okropne słowa i uderzył Shiro. Tylko w Shiro, żeby go złapać.

- Przestańcie, idioci!! - krzyknęłam.

Oboje zatrzymali się i spojrzeli na mnie.

- Muszę siusiu, pa.

Z tymi słowami uciekłam nie do łazienki, ale do mieszkania.

Heh, zjedz mój brud.

Przepraszam Takeshi.

______________________________________