<Witam was w kolejnym tłumaczeniu, mam nadzieję, że wam się spodoba. Rozdziały będą wstawiane w poniedziałki i piątki. Tutaj możecie przejść do autorki StrawberryDespair . To tyle tych formalności i zapraszam do czytania>

Twój POV:

Nienawidzę poranków. Najgorzej, bo wstaję o 7:00 rano, żeby przygotować się do szkoły. Tak, to bez sensu... Dlaczego szkoła nie może zaczynać się później? Może tak o 12:00? W takim razie może, by było lepiej.

Żyję samotnie.

Moja mama umarła w wypadku samochodowym dwa lata temu.

Mój tata zostawił mamę, zanim się urodziłam.

Więc nigdy go nie spotkałam.

Nie żeby mnie to obchodziło.

*Burczenie*

Co?

Cóż, chyba jestem głodna.

Lepiej zrobić coś do jedzenia.

-----

Chodzenie do szkoły to ogromny wrzód na dupie.

~Szkoła~

- W porządku, niech wszyscy zajmą swoje miejsca.

Usiadłam na swoim miejscu i spojrzałam na "cudowną" wiadomość, którą napisali dla mnie moi "kochani" koledzy z klasy.

:)

W rzeczywistości nie są kochani, bardziej okropni i złośliwi...

Hmm?

Co to za uczucie...?

Czy ktoś...?

Gapi się...

...na...

...mnie?

- Panno [Twoje nazwisko], proszę usiąść w ostatniej ławce przy oknie. - mój nauczyciel powiedział bez przekonania.

Nie chce się ruszyć...

Mężczyzna za oknem to ten, który się na mnie gapi. Dlaczego na mnie? Przecież jestem samotnikiem bez przyjaciół.

*Uśmiech*

Teraz mężczyzna w czarnej bluzie uśmiecha się do mnie... O Boże, mam kompletnie przejebane.

---

W końcu skończyły się lekcje, ale właściwie nie chce wracać do domu. Ten cholerny mężczyzna uśmiechał się do mnie, pierdole. Cokolwiek, wracam do domu. Wyszłam z budynku szkoły i zdałam sobie sprawę, że pada. Co? Czy dziś wieczorem będzie burza?

- Przepraszam?

Co? Czy ktoś naprawdę próbuje ze mną rozmawiać?

- Chcesz mój parasol?

Odwróciłam się i zobaczyłam stojącego przede mną wysokiego chłopaka, może o klasę starszego? Miał wspaniałe fioletowe włosy i żółte oczy. Czy to w ogóle jest możliwe? Mężczyzna wyraźnie zauważył mój wzrok i zaczął się na mnie gapić.

- Och, haha... Nic mi nie jest. Lubię deszcz. - powiedziałam.

- Nie, weź parasol. - nalegał i wepchnął mi parasol w dłonie.

- Dzięki? - zapytałam, jak i powiedziałam, aby odejść.

- Nie ma problemu [Twoje imię].

Czy on właśnie powiedział moje imię?

-----

- Jestem w domu~ - ziewnęłam, wchodząc do mojego mieszkania.

Brak odpowiedzi. Heh.

Brak pracy domowej. Bez obaw. Więcej spania. Pomyślałam wchodząc do swojego pokoju i wskakując na łóżko. Wreszcie luz. Mam nadzieję, że jutro, nie będzie się tyle działo co dzisiaj.

*Puk, puk*

A teraz ktoś puka do drzwi... Świetnie!

Otworzyłam drzwi i zobaczyłam mężczyznę, który dał mi parasolkę.

- Och? Um? Chcesz odzyskać parasol?

- Nie, w porządku, zrobię to innym razem, kiedy się spotkamy. - mężczyzna uśmiechnął się złośliwie.

- To dziwny powód, proszę, weź go i wyjdź. - spróbowałam podać mu parasol.

Zamiast wziąść parasol, położył mój telefon na parasolce.

- Mój telefon?

- Tak, upuściłaś go.

- Najwyraźniej - powiedziałam poirytowana.

Śledził mnie! Poszedł za mną!

- Miłej nocy, [Twoje imię]. - powiedział mężczyzna, schylając się by pocałować mni w czoło.

Gah! Co do cholery?

Po tych słowach mężczyzna szybko się uśmiechnął.

Kto to do diabła i dlaczego kurwa?

______________________________________

<Dziękuję za przeczytanie (◍•ᴗ•◍)❤ >