16 lutego

Dom, słodki dom

– Nareszcie w domu – powiedział Hiszpan.

– Tęskniłeś? – zapytał Niemiec z zadziornym uśmiechem.

– I to jak – rzekł z utęsknieniem.

******

Obiad toczył się w ciszy. Żaden z nich nie wiedział jak rozpocząć rozmowę.

– Co możemy razem porobić? – zapytał w końcu Francuz, aby przerwać niezręczną chwilę. Jedyną odpowiedź, jaką uzyskał, było wzruszenie ramionami.

– Ja już nie mogę – powiedział po chwili, z żalem w głosie, Antonio – Przepraszam.

– W porządku – odpowiedział mu Francis – Nie jedz na siłę.

Ponownie zapadło milczenie.

– Toni? – zapytał Gilbert.

– ¿Si?

– Pomóc Ci jakoś?

Szatyn zacisnął palce na nogawkach swoich spodni.

– Nie, dziękuję – wysyczał przez zaciśnięte zęby. Nie chciał niczyjej łaski.

– Jesteś pewien?

– Tak, jestem pewien! – wybuchnął złością.

Żałował, że nie mógł wstać, uciec do pokoju i zatrzasnąć się w swoim małym azylu. Zacisnął zęby i popchnął dwa ciężkie koła wózka inwalidzkiego. Chwilę później zniknął w swoim pokoju i zamknął za sobą cicho drzwi.

Francuz westchnął.

– Gil, wiesz że cię kocham? – zapytał.

– Tak – odparł – Dlaczego tak nagle z tym wyskakujesz?

– Kocham cię, ale czasem ma ochotę po prostu udusić.

– O co ci chodzi Franny? – Albinos kompletnie się pogubił.

– Nie widzisz że Toni nie chce pomocy? Ślepy jesteś?! – Francuz uniósł się gniewem.

– Może i jestem ślepy, ale na pewno nie głuchy!

– Jeden nie może chodzić, drugi jest ślepy. Dobrana z nas paczka przyjaciół! – rzekł z sarkazmem w głosie – Ciekawe co mnie się przydarzy?

– Wiesz co by było dobre? Gdybyś był niemy! – W jego tonie można było wyczuć nienawiść, lecz również śladową ilość powagi.

– Oh? A to czemu?

– Nie wiem czy zauważyłeś, ale w ostatnim czasie uczestniczyłeś we wszystkich kłótniach! – krzycząc to przewrócił talerz z jedzeniem blondyna – I to niby ja jestem ślepy!

Francis nie wiedział co odpowiedzieć. Minęło parę chwil zanim jeden z nich znowu przerwał panującą ciszę.

– Idę na spacer – oświadczył Niemiec – Auf wiedersehen. – Wziął kurtkę i wyszedł z domu.

Francuz siedział chwilę przy stole, analizując słowa przyjaciela i śledząc układ rozrzuconych resztek jedzenia. Westchnął i ruszył do zamkniętego pokoju.

– Toni? Mogę wejść?

– Tak – odpowiedział bez emocji Hiszpan.

Niebieskooki powoli wszedł do pokoju i usiadł na łóżku przyjaciela.

– Słuchaj, Toni – próbował jakoś zacząć – Przepraszam cię, przepraszam cię, przepraszam cię – mówił to tak szybko, że ledwo dało się go zrozumieć.

– Za co? – spytał cicho szatyn

– Za tę kłótnię w szpitalu. I za dzisiejszą kłótnię. Wiem że ją słyszałeś.

– Owszem – potwierdził – Już ci wybaczyłem.

– Źle się z tym czuję. Gil chyba miał rację… – powiedział z żalem w głosie.

– Może tak, może nie...

– Kto to wie.

Zaczęli się lekko śmiać.

******

Albinos chodził jakiś czas po parku, zastanawiając się co powinien zrobić po powrocie do domu.

– Jeśli nie wyczyścił jedzenia z podłogi, to warto byłoby to samemu zrobić – rozmyślał – W końcu sam przewróciłem ten talerz.

W pewnym momencie stanął w miejscu i chwilę mu zajęło zrozumienie, że jest już niemal pod domem. Przyspieszył kroku, dzięki czemu chwilę później już stał pod drzwiami. Próbował uspokoić oddech – z marnym skutkiem. Nacisnął klamkę i wszedł do domu. Przywitała go niepokojąca cisza.

– Franny? Toni? Jesteście tu? – zawołał.

Nie słysząc odpowiedzi postanowił pójść do kuchni.

– No oczywiście… – wymamrotał, gdy spojrzał na rozrzucone resztki jedzenia z jego talerza – Żadnemu nie chciało się sprzątnąć... ale nie winię was – powiedział. – W końcu sam zrobiłem ten bałagan – zaśmiał się nerwowo.

Zaczął sprzątać, uważając aby się nie skaleczyć. Kiedy skończył, usłyszał śmiech i dźwięk gitary. Podszedł do pokoju Hiszpana i delikatnie zapukał. Wszedł po krótkim “proszę”. Już od progu powitał go Toni grający swoją ulubioną piosenkę na gitarze.

– Hej, Toni, Francis – zaczął niepewnie – Chciałbym was obu przeprosić.

– Nie ma sprawy. W  końcu robisz to, ponieważ się o mnie martwisz – odpowiedział spokojnie Antoni.

– Przeprosiny przyjęte. Obydwu nas trochę poniosło, non? - zaśmiał się lekko. Pozostała dwójka również się uśmiechnęła.

– Trochę więcej niż trochę, jeśli mam być szczery.

– Oh, daj spokój Toni – rzekł blondyn ironicznie.

– I tak wiem, że mnie kochacie – odparł Hiszpan.

– Oczywiście – prychnęła równocześnie pozostała dwójka.

Nareszcie wszyscy poczuli się jak w domu.

N/A

Doberek kochani

Pamiętacie jak w poprzednim rozdziale wspominałam że prawdopodobnie potrzebowałabym bety?

Tak, więc o to i jest

Rozdział został betowany przez WyimaginowanySmerf (wpadać do tej zajumistej osóbki)

Jeszcze jeden, albo dwa rozdziały i kończę tego fanfica