Antonio płakał jeszcze przez pół godziny z przerwami, Francis i Gilbert zostali przy nim przez jakiś czas

-Jak ja będę chodził do łazienki? Jak ja będę tańczył? Jak ja będę żył?- Antonio rozpaczał nad swoim losem, bał się, nie wiedział czego, ale bał się, płakał przez prawie cały ten czas

-Toni, spokojnie, pomożemy Ci- zaoferował blondyn

-Ale ja nie chcę od was pomocy!- wykrzyknął nadal płacząc- Nie po to zamieszkaliśmy razem! Zamieszkaliśmy razem, aby chodzić do lasu za naszym domem! Po to,aby spędzić razem więcej czasu!- kontynuował- Po to, aby urządzać nocowanie kiedy chcemy! I po to, aby korzystać z młodości, zanim pójdziemy w inne strony- przy ostatnim głos mu zaczął drzeć- Nie po to, abyście się mną zajmowali bo będę inwalidą- zrobiło mu się sucho w gardle, a i tak nie potrafił przestać płakać

Blondyn i albinos byli zszokowani wypowiedzią ich przyjaciela, nigdy nie widzieli go tak zrozpaczonego i nigdy nie spodziewali się, że kiedykolwiek zobaczą

-Toni, wszystko będzie dobrze

-Zostałem przypity do wózka inwalidzkiego na resztę życia, a TY mówisz, że wszystko będzie dobrze!? Nie Francis, nic nie będzie dobrze

-Mogłeś umrzeć!- krzyknął Francuz

-Wiesz co?! Wolałbym umrzeć, przynajmniej nie zatruwałbym wam życia!

-Nie zatruwasz nam życia!- zaoponował blondyn- Wszystko będzie dobrze! I nigdy więcej nie waż się tak mówić!- rozkazał

Gilbert nie wiedział co robić, dwóch jego przyjaciół się kłóciło, a on nie interweniował,bał się, że rozpęta jeszcze większą kłótnie

-Gdyby nie ja nie musielibyscie się martwić, nic nie będzie dobrze, spróbuj przeżyć wypadek w którym myślisz że umierasz i dowiedz się, że twoje pasję zostały ci odebrane przez ten wypadek,i będę tak mówić bo to moje życie!

Minęło parę minut zanim Francis i Antonio się uspokoili

-Lo siento

-Pardon,- rzekł najmłodszy z ich trójki- pójdę się przewietrzyć

Francuz wyszedł z pokoju, poszedł po kurtkę, ubrał się w nią i nareszcie był na świeżym powietrzu

-"Wszystko będzie dobrze"?! Serio, Francis?! Wszystko byłoby dobrze w przypadku zdartego kolana, albo chociaż złamania nóg, a nie sparaliżowania! Urgh, jak ja siebie nienawidzę!- łapał się za głowę prawie przy tym wyrywając włosy, był zły, nie na Toniego, nie na Gilberta, tylko na siebie

Poszedł w stronę boiska. Kto buduje boisko do piłki nożnej naprzeciw szpitala? Napewno ktoś, kto nie jest za mądry. Nagle poczuł jak zbliża się do niego piłka

-Huh, piłka do nogi?

-Proszę Pana, niech Pan poda mi tę piłkę!- krzyknął z drugiej strony dzieciak, na oko dziesięcioletni

-Poczekaj chwilkę!

Francis przeszedł na drugą stronę przez najbliższe pasy, podał dziesięciolatkowi piłkę, okazało się że ma na imię Alfred

-Proszę, Alfred, nie mów mi "Panie", mam siedemnaście lat, ile ty masz?

-Mam dziesięć, ale w lipcu będę miał jedenaście

-Oh, no proszę, ja też mam urodziny w lipcu

-No to pią- Alfred przerwał- albo żółwik

Francuz nie wiedział czemu przerwał i dlaczego chciał przybić żółwika zamiast piątki, ale przybił z nim żółwika

-Dlaczego tu jesteś?- zapytał Alfred

-Mój przyjaciel jest w szpitalu

-Co mu się stało?

-Był na miejscu dzisiejszego wypadku. Słyszałeś syreny albo widziałeś karetki?

Chłopiec kiwnął głową

-To właśnie w jednej z nich był prawdopodobnie transportowany

-Możesz go odwiedzać?

Tym razem to Francuz kiwnął głową

-To dlaczego nie jesteś u niego?- zastanawiał się Alfred

-Trochę się z nim pokłóciłem

-Z czego wynikła ta kłótnia?

-Mówiłem mu, że będzie dobrze, a on nie chciał mi wierzyć,- uśmiechnął się smutno- nie mam za go winić, w końcu to nie ja spędzę resztę życia na wózku inwalidzkim

Alfred zastanowił się przez chwilę

-Moja mama mówi, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia

-Aaa, co to ma wspólnego z moją obecną sytuacją?- zdziwił się Francis

-Kiedy mój brat bliźniak skręcił kostkę i ja go nie potrafiłem zrozumieć, to czasami brałem jego kulę, i próbowałem chodzić jak on

-Mógłbyś jakoś bardziej rozwinąć swoją wypowiedź?

-Brałem jego kulę, aby zrozumieć jak się czuje i jak bardzo mu to przeszkadza

-Huh, ciekawe

Francis i Alfred usłyszeli jak trener Alfreda woła go, aby przestał rozmawiać i wracał na boisko

-Do zobaczenia!- krzyknął machając ręką i biegnąc w stronę boiska

-Bądź bohaterem swojej drużyny!-krzyknął za nim Francuz

-Będę! A ty bądź bohaterem dla swojego przyjaciela!

Francis zastanowił się przez chwilę

-Będę! Obiecuję!

Chłopiec pojawił się na boisku i zaczął grać ze swoją drużyną

-Wyrośnie na mądrego mężczyzne

******

Po wyjściu Francisa, Antonio trochę się uspokoił, ale nadal płakał

-Hermano?- zwrócił się do albinosa "Bracie" robili tak tylko, kiedy było naprawdę poważnie i jeden z nich bał się jak nigdy- Pomożesz mi?- zapytał

-Bruder,- przez chwilę nie wiedział co powiedzieć- oczywiście że Ci pomogę, w końcu od tego są- zawahał się przez chwilę- bracia

Obydwaj nie wiedzieli co do końca zrobić, więc zaczęli rozmawiać, o wszystkim i o niczym

-Gilbert?- zapytał nagle Hiszpan

-Słucham- odpowiedział

-Myślisz, że Francis jest na mnie zły? Tylko szczerze

-Może trochę, ale raczej bardziej na siebie, zresztą znasz go, wiesz jaki jest- odparł Niemiec

-Tak- przyznał Hiszpan

Zapadła niezręczna cisza, znowu postanowili porozmawiać o wszystkim i o niczym

-Tonio?- zapytał znikąd albinos

-Si?

-Jak się z tym czujesz?- Gilbert zauważył, że przyjaciel nie do końca zrozumiał pytanie- Z tym że będziesz musiał jeździć na wózku?

-Nie wiem,- szatynowi znowu zachciało się płakać- naprawdę nie wiem

Niemiec wiedział, że to aktualnie był jego czuły punkt, więc zamiast coś mówić po prostu podszedł do łóżka Hiszpana, oparł głowę Toniego o jego barki i go przytulił, zieolonooki odwzajemnił uścisk

Gilbert delikatnie gładził włosy Hiszpana, kiedy Toniemu zachciało się spać, albinos zaczął go lekko kołysać i ułożył go wygodnie kiedy już zasnął, szatyn trzymał jedną rękę czerwonookiego, aby poczuć się bezpieczniej

-Śpij dobrze

Wtedy ze spaceru wrócił Francis, trochę zdezorientowany tym co zobaczył

-I jak się czuje?- zapytał blondyn

-Dobrze,- odpowiedzial albinos- tylko trochę zmęczony- dodał- Jak ty się czujesz?

-Zdecydowanie lepiej- na jego twarzy wkradł się lekki uśmiech- A jak ty się czujesz?

-Załamany waszą dziecinną postawą- odpowiedział żartobliwie Niemiec

-No dobra, a tak szczerze?- wiedział że to nie była prawda, sam nie był lepszy

-Nawet dobrze- rzekł

Francis postanowił pójść do pokoju za tym w którym leży Antonio i sprawdzić czy jest tam coś ciekawego

Nie znalazł czegoś niespodziewanego, tylko rzeczy które można tam znaleźć, zauważył wózek inwalidzki i postanowił na nim usiąść

-Może przynajmniej połowicznie go zrozumiem

Usłyszał czyjeś kroki, tym kimś okazał się być Gilbert

-Dlaczego to robisz?- zapytał albinos opierając się o framugę drzwi

-Aby go lepiej zrozumieć- Francuz wiedział o co mu chodzi

-Kogo?

-Toniego,- odpowiedział blondyn zgodnie z prawdą- chcę wiedzieć jak może się czuć i jak bardzo może mu to przeszkadzać

-Zakładam że bardzo

-Tyle to i ja wiem

Czując się lekko niezręcznie, Niemiec przeszedł do innego tematu

-Niedaleko jest hotel,- powiedział- pójdę nas tam zameldować, zaopiekujesz się Tośkiem za mnie?

-Okej

-Zapytasz się lekarza ile musi tu zostać?

Francis skinął głową, sam chciał się dowiedzieć, poszedł do pokoju Hiszpana i usiadł obok jego łóżka

-Mhm,- szatyn zaczynał się budzić- Gil?

-Nie

-Fran?

-Tak

-Lo siento- przeprosił

-Nie przepraszaj,- odparł- nie masz za co, to ja muszę Cię przeprosić

-Za co?- spytał

-Nie pomyślałem o tym jak bym się czuł, gdyby odebrano mi moje pasję

-Prawdopodobnie gdyby mnie to nie spotkało, a któregoś z was to coś czuję, że też bym nie pomyślał

Uśmiech Francuza zbladł

-Nie martw się,- powiedział widząc minę przyjaciela- powoli przyzwyczajam się do tej myśli

Blondyn wiedział, że to naprawdę było powoli, jak żółw, przypomniał sobie jak w podstawówce mówili na Toniego "Żółwik"

Z rozmyślań wyrwał go doktor, który stanął w drzwiach

-Jak długo będę musiał tu jeszcze zostać?- zapytał Hiszpan, zaskakując przy tym doktora i Francisa

-Od dwóch tygodni do miesiąca- odpowiedział doktor

-Gdzie jest Gil?- tym razem skierował pytanie do blondyna, więc doktor postanowił opuścić pokój, właściwie jedyne co miał do przekazania to już przekazał

-Załatwia nam hotel- odpowiedział

-Będziecie przychodzić raz na jakiś czas?-zapytał z nutką zawahania

-Nawet codziennie- odpowiedział uśmiechając się przy tym

N/A

Trochę się w tym rozdziale wydarzyło, ale musiałam dać jakiś moment Tośkowi i Gilowi, bo Gil i Fran mieli w prologu, w poprzednim Fran i Tosiek trochę mieli, więc trzeba było dopełnić "krąg"

Ciekawostką na ten rozdział jest to, że nie przypadkowo Alfred rozmyślił się z piątki i zamienił ją na żółwika

Do zobaczenia w następnym rozdziale