Gilbert i Francis weszli do szpitala, a przynajmniej Gilbert wszedł, Francis wbiegł.

— Francis! Zwolnij! — krzyknął albinos.

— Jak mam zwolnić?!Nie martwisz się o Antonio!? — wykrzyknął w furii blondyn.

— Oczywiście że się martwię! Ale musimy zachować zimną krew, — wytłumaczył, ale zauważył minę przyjaciela — przynajmniej na teraz.

— J-ja po prostu się martwię

— Ja też, bardziej niż myślisz,— przyznał Niemiec — ale nie pozwól strachowi przejąć kontroli nad tobą.

— Dobrze, spróbuje.

— I to jest podejście.

Obaj powoli podeszli do recepcji, trzymając się za ręce, ponieważ Francis odmówił pójścia bez jakiegokolwiek fizycznego wsparcia.

— Antonio Fernández Carriedo — powiedział szybko blondyn.

— Słucham?— spytała zdezorientowana recepcjonista.

— Czy jest tu Antonio Fernández Carriedo? — wytłumaczył albinos.

— Chwileczkę,— odwróciła się od nich i sprawdziła — tak jest tutaj.

— Bogu dzięki — rzekł cicho Francuz.

— Możemy wiedzieć w jakim pokoju? — spytał Gilbert.

— Pan Fernández Carriedo jest w pokoju numer 162.

— Na którym piętrze? —  spytał Francis.

— Na czwartym. — odpowiedziała.

Francuz od razu ruszył w stronę windy, Niemiec zdążył podziękować zanim został zaciągnięty do windy przez przyjaciela.

— Boję się.

— Czego? — spytał albinos.

— Tego że Toni ma amnezję.

Gilbert zastanowił się przez chwilę

— Nic nie wspominała o zaniku pamięci, więc wątpię.

— Oby.

Kiedy już dotarli na czwarte piętro zaczęli szukać pokoju z numerem 162

— 159,160,161

— Aha, tu jest pokój numer 162

Kiedy stanęli przed drzwiami usłyszeli głos, który prawdopodobnie należał do lekarza i...

— Czy to jest płacz? — spytał blondyn

— Czy — głos mu się załamał — Toni płacze?

Przed drzwiami pojawił się mężczyzna w białym fartuchu i przypiętą na nim dyskietką z jego imieniem i nazwiskiem

— Dzień dobry chłopcy, — przywitał ich- czego byście chcieli?

— Dzień dobry Panie — albinos spojrzał na dyskietkę — John Smith, chcielibyśmy odwiedzić naszego przyjaciela, który został ranny w wyniku wypadku — starał się brzmieć przekonująco

— Jak się nazywacie? — spytał

Gilbert i Francis nie wiedzieli co zrobić, spojrzeli na siebie i kiwneli głowami

— Dlaczego mamy Ci powiedzieć? — zapytał Francuz

— Nie wiemy do czego możesz to wykorzystać — dodał Niemiec

— Chłopcy, nie mam czasu bawić się w takie rzeczy, Antonio wolał "Franny" i "Gil" od jakiegoś czasu, może znacie ich?

Albinos i blondyn ponownie spojrzeli na siebie, mentalnie uzgodnili coś i kiwneli głowami

— Jestem Francis Bonnefoy — rzekł Francuz

— A ja jestem Gilbert Beilshmidt! — wykrzyczał Niemiec

— Wchodźcie

Obaj wykonali polecenie, weszli do pokoju w którym zastali płaczącego Antoniego

— Hej, Toni — przywitał się cicho albinos

— Antonio! — blondyn od razu pobiegł do szatyna- Nawet nie wiesz jak się o Ciebie martwiłem, proszę nie rób mi tego więcej

— F-francis? G-gilbert? — ledwo zdołał powiedzieć ich imiona, aktualnie jest chyba najszczęśliwszą osobą w szpitalu, cieszył się że przyszli — Gracias, za to że przyszliście

— Ohohon, Toni od tego są przyjaciele, zrobiłbyś to samo dla nas

— Tak, masz rację

Lekarz obserwował ten moment, lecz musiał przekazać ważną wiadomość

— Ekhem, przepraszam że przerywam ten ckliwy moment, ale muszę coś ogłosić

— Słuchamy

— Antonio, jesteś sparaliżowany od pasa w dół

Nie mogli w to uwierzyć, byli w wielkim szoku, kiedy ta wiadomości już do nich dotarła, uśmiechy które przed chwilą mieli na twarzach znikły, a Antonio zaczął ponownie płakać

— A-ale jak? — jako pierwszy ocknął się Francuz

— Połączenie nerwowe się przerwało podczas zderzenia

Blondyn zastanowił się przez chwilę, ale kiwnął głowa na znak zrozumienia

— Zostawię was tu

— Tak, poprosiłbym — rzekł albinos

N/A

Wszystkie wiadomości dotyczące sparaliżowania pochodzą z internetu, więc mogą być nie dokładne

Do zobaczenia w następnym rozdziale