sam nie pamięta
kiedy się narodził
płynie leniwie
jakby od niechcenia

zwalnia na przekór
dłuży się bez celu
w niewłaściwej zawsze
przyspiesza chwili

wbija bez wahania
miecz, co dzierży w dłoni
ślady pozostawia
blizny, krwawe plamy

najpotężniejszych
niszczy bez wysiłku
z powierzchni Ziemi
zmiata małym palcem

gładkość marszczy,
a piękno oszpeca
życie zabija
bez mrugnięcia okiem

drobiny piasku
od maku oddziela
pył marny zdmucha
z zakurzonych światów

łza nie popłynie
kamiennym policzkiem
usta zaciśnięte
słów nie wypowiedzą

rządzi bezkresem
chociaż nie istnieje
władca możliwości
król wiecznie cichy