czerwień zachodzącego słońca
samotnej róży
płomiennej miłości
krwi płynącej w żyłach

brąz ciemnej ziemi
jesiennych liści
dębowej kory
sierści bezpańskiego psa

błękit potężnego oceanu
bezchmurnego nieba
zimowego krajobrazu
świętego spokoju

zieleń trawiastych dywanów
żywej nadziei
rozległych lasów
bluszczu na ścianie

żółć starych stron
pachnących narcyzów
ciepła, zboża
zdrady

fiolet krokusów
kiści winogron
soczystych śliwek
sukienki w szafie

czyż to nie paradoks?

tak wiele kolorów
a wiersz jednak
biały