Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Capítulo 1

Pov. Glamrock Freddy

-We Live to Fight the Hand of Doom
We got the Pride to Strike a Fool
Vain Glory be my Wicked Guide
We Live to Fight the Hand of Doom
We got the Pride to Strike a Fool
Vain Glory be my Wicked Guide- canté a través del micrófono bastante animado de ver al público, en especial a los niños saltando, gritando y tratando de cantar al mismo tiempo.

-What's hell without a paradise
What's the night without a day
We would think it's bright
What's a fall if we can't rise
What's a hero at a play- seguí cantando sujetando el micrófono con las manos y marcando el ritmo con el pie, por el rabillo del ojo ví a Monty tocando el bajo mientras baila al ritmo y se acerca a mí en el proceso.

Un escalofrío recorrió mi espalda, pero mantuve la compostura y seguí cantando por el bien del show, aunque de forma disimulada mantengo un ojo en él, en cualquier momento puede llegar a tirarme del escenario y yo caer sobre alguien, ya lo había hecho y caí encima de un Staffbot por error, si el pobre tuvo que ser mandado al taller de reparaciones, no quiero imaginarme qué pasaría si me empuja ahora y caigo encima de alguien.

No quiero eso, mucho menos que sea sobre un niño, nunca me lo perdonaría si eso pasará, así que intentó mantenerme alejado mientras continuó la canción.

-We Live to Fight the Hand of Doom
We got the Pride to Strike a Fool
Vain Glory be my Wicked Guide
We Live to Fight the Hand of Doom
We got the Pride to Strike a Fool
Vain Glory be my Wicked Guide- terminé la canción mientras el público sigue gritando, bailando, alabando y aplaudiendo, sobre todo los niños son quienes hasta me piden otra canción.

Estaba por aceptar y pedirle a mis amigos acompañamiento musical, me llevé la pequeña decepción de que ellos estaban bajando del escenario, hice un pequeño puchero, les dije a los niños que será para después y que continúen con la fiesta.

Inmediatamente bajé del escenario, solo dí 2 pasos y un pequeño bebé de 3 años se abrazó a mi pierna. Awwwww!!!! No lo pude evitar y cargue al pequeño en mis manos haciéndolo rebotar un poquito a lo cuál el pequeño se rió muy feliz del jueguito, las risas de los niños son tan tiernas que al instante me purifica el alma…. O bueno, mi sistema….

-Lo siento Freddy- dijo una mujer quien parece ser la madre del pequeño.

-No hay problema- dije con una sonrisa y entregue al pequeño, internamente estaba triste porque quería cuidarlo más tiempo, pero el pequeño tenía que regresar con su mamá, veo con una pequeña sonrisa al pequeño comiendo una papilla de mango ayudado por su madre con una cucharita.

Owwww! Si yo tuviera un bebé sin duda estaría igual! De hecho quiero a mi propio bebito para cuidar siempre!

-Freddy!- me giré y miré a Chica acercarse luego agarrar mi mano.

-¿Qué sucede Chica?- pregunté mientras ella comenzaba a jalar y guiarme entre la gente, claro me puse a mirar al suelo cuidando de que no fuéramos a tropezar con un niño o pisar a algún bebé que gatea.

-Quiero tu ayuda en mi Gimnasio- dijo ella risueña.

Suspire mentalmente, se que Chica está enamorada de mí y solo es una excusa para pasar el tiempo conmigo, es demasiado obvia por eso es fácil de adivinar que me coquetea desde hace varios meses, hasta la Guardia Vanessa ha opinado que es demasiado obvia en sus intenciones, pero el problema, es que yo no estoy enamorado de ella, es una buena amiga, pero no siento lo mismo por ella.

-Cuidado!- dije mientras la levantaba de un abrazo, ella estaba por patear de forma accidental a una niña de 6 años que pasaba corriendo.

-Cuaka!- la escuché cacarear de sorpresa cuando la levanté.

-Lo siento- me disculpe y la volví a bajar.

-Eres bastante lindo y tierno Freddy!- dijo entre risitas mientras me miraba a los ojos, estoy un poco incómodo.

-¡Gran Bear! ¡Ven aquí! ¡Hay desorden en la Pista!- llegó corriendo Roxy y sin esperar respuesta alguna me jaló con ella apartandome de Chica llevándome rápidamente a la pista.

Roxy es la rival de Chica en casi todo, nunca entendí porque esa rivalidad entre ellas, una vez le pregunté a un trabajador y dice que su relación es como la que tuvo Monty con Bonnie, solo sin los arranques de irá descontrolado y que una desmantele a la otra después de un accidente.

Juró que solo parpadee y ya estábamos en la pista de carreras, pude ver que Roxy si necesitaba ayuda porque unos niños se estaban peleando por cuál auto van a manejar y quién irá primero. También he visto y escuchado que Roxy está enamorada de mí, ella sabe disimularlo bien, solo me enteré hace un mes por que se pone posesiva cuando estoy cerca de Chica y porque accidentalmente la escuche cuando pasaba por su cuarto, la puerta estaba abierta y ella lo estaba diciendo ante el espejo, el problema es el mismo que con Chica, no siento lo mismo por Roxy, es casi una hermana menor para mí y no quiero lastimarla.

-Detenerse niños! Pueden tomar turnos para competir- dije acercándome y llamando la atención de los infantes, varios corrieron para abrazarme, cargue a uno en mis brazos y empecé a hacerle cosquillas en la pancita a lo que empezó a reírse con fuerza.

-Freddy! Decirle a ese tonto que yo voy primero!- dijo uno de los niños apuntando al otro con el que se está peleando por el auto.

-Tranquilos los dos, si no pueden decidirse quién va primero, pueden esperar a que terminé la carrera y quede libre otro carro- empecé a decir, pero ellos me miraron no muy convencidos, parece que están acostumbrados a que se les de todo.

-¡No! ¡Ya quiero conducir!- gritó uno sacudiendo los brazos en un berrinche muy adorable a mi parecer mientras dejaba al infante en mis brazos en el suelo.

-¿Y si lo decidimos por un jue…!!!! Roxy! ¡Sal de la pista! ¡Vas a lastimar a alguien!- había volteado a ver a Roxy y la encuentro en medio de la pista a punto de derribar o hacer que se desvíe un niño en su carrito.

Corrí rápido y alcancé a sacar a Roxy de la pista antes de que pasará a peores, la abracé para sacarla de ahí y alejarnos lo más posible de ahí, Roxy está forcejeando contra mis brazos buscando liberarse y seguir con sus trampas peligrosas.

-¡Suéltame Freddy! ¡Nadie es mejor que yo en la pista!- prácticamente tengo su mano en la cara y me está empujando con unos cuantos rasguños para que la suelte.

-¿A costa de que lastimes a un niño que quiere ser un campeón como tú?- le cuestione con el cachete rasguñado por su manicura exagerada.

Roxy se detuvo de golpe y luce como que se lo está pensando mejor, como no se movió por 5 minutos, lentamente la volví a dejar en el piso y lentamente aparte los brazos, esperando a que hiciera algo para detenerla.

-¿En serio quieren ser como yo?- agachó sus orejas y volteó a mirarme y luego a los niños mientras juega un poco con sus dedos.

Voltee a mirar a los niños unos inmediatamente dijeron que sí y fueron a abrazarla mientras los otros se miraron dudosos, de seguro asustados por lo que hizo Roxy, les di una pequeña mirada de que siguieran la corriente y también fueron a abrazarla, me acerqué a los niños que peleaban por el carrito.

-Quieren decidir, quién va primero con un pequeño juego?- les propuse, a veces veo a los trabajadores estan indecisos de quién hace algo y lo deciden con piedra, papel y tijeras.

Los niños se quedaron callados y se miraron entre sí, luego se alejaron del auto, yo me quedé confundido por sus acciones.

-Creo que preferimos jugar a otra cosa señor Freddy- dijo uno rascándose la cabeza.

-Si, no quiero ser quien conduzca cuando Roxy esté en la pista- dijo mirando por un momento a Roxy y luego a mi antes de que ambos se fueran a otro lado.

Me levanté y miré a Roxy tratando de atender a todos los niños pero noté que unos cuantos aun así se alejaron y se fueron a jugar a otro lugar, es obvio que están asustados de ella y su forma impulsiva de ser competitiva.

Suspire porque aunque quiera intentar que los niños no le tengan miedo, no va a resultar y posiblemente quieran alejarse más de ella, así que salí de ahí, Roxy está distraída con los niños, espero que sea suficiente mientras revisó mi Fazer Blast, es divertido ver a los niños corretear con un juguete de luces, a excepción de cuando me apuntan a los ojos y me dejan medio ciego, ahí pierde algo de la gracia.

Viendo lo positivo, cuando Chica y Roxy se ponen a pelear y terminan entrando a buscarme, muchas veces los niños se ponen a dispararles por diversión y al final ellas regresan por donde vinieron, mientras Monty no para de reírse de ellas.

Hablando de Montgomery Gaitor, varias veces me alegro de que mi área se a un laberinto que yo conozco muy bien, porque cuando se acerca mucho a mí, me escondo en el centro del Fazer Blaster y Monty trata de llegar a mí a golpearme, pero termina mas perdido que los empleados nuevos que no les dieron el tour por las instalaciones.

-Freddy- me llamó un niño preparado para jugar la batalla de láseres, pero su lenguaje corporal me índica que está muy nervioso.

-¿Qué sucede pequeño?- le pregunté mientras me arrodillaba a su altura.

-No creó poder ganar el juego, y si me lastimó?- ladee la cabeza por lo que dijo.

-¿Ya lo habías jugado y sucedió algo?- pregunté a veces los niños tratan de imitar las acciones y movimientos de los héroes de acción, y eso lleva a que se puedan lastimar por no hacerlo bien.

-No, es mi primera vez jugando, pero tengo miedo de lastimarme- dijo él, ya me tranquilice un poco.

-Y cómo sabes que saldrás lastimado si no lo has intentado?- le pregunté.

-No conozco el lugar y puede ser peligroso, aparte de que alguién puede empujarme si no lo veo- sus ojitos se llenaron de lágrimas.

-Pero conocer el Fazer Blaster le quita la diversión, es una aventura por ser explorada, llena de sorpresas y premios, conocer al detalle esa aventura antes de realizarla tú mismo, le va a quitar lo divertido cuando lo hagas, y los empujones son cosas que pueden pasar por accidente, pero no son tan graves o malos, de hecho puedes llegar a hacer un amigo así- le dije queriendo animarlo.

-¿En serio? ¿Podría llegar a hacer amigos?- me miró con un pequeño brillo en los ojos.

-Sip, al final de muchas partidas he visto que niños entraban solos pero regresaban con un amigo o dos- confirme y si he visto que cosas así pasan, siempre me saca una sonrisa cuando los veo juntos jugando en otros lugares y a veces vuelven juntos diciendo que son mejores amigos.

-Si intentas jugar en la próxima partida te puedo dar una sorpresa, como premio por tu esfuerzo- le dije y él sonrió ampliamente saltando de emoción.

Cuando la partida inició, el pequeño corrió a participar junto a los demás, sonreí feliz al verlo emocionado por participar, me retiré por un momento para buscar ese regalo que le prometí, soy oso de palabra.

En el camino me encontré a Monty con sus palos de golf enfrente de su área, al instante me di la vuelta y disimuladamente fuí por un camino diferente, luego escuche que Monty me habló y finjo no escucharlo mientras iba a la cocina.

Cuando volví ya había terminado la partida y mientras veía a varios niños salir aun con mucha energía, algunos querían volver a entrar y jugar más, sonreí feliz de verlos mientras mantenía mis manos detrás de la espalda, cuando llegó el pequeño que estaba asustado, me acerqué para recibirlo y noté que tenía la cabeza agachada y sollozaba un poco.

-¿Qué sucedió?- le pregunté preocupado de que algo malo pasará.

-No gané el juego, perdón- sollozo y se limpió las lágrimas.

-No te tienes que disculpar, te pedí que intentaras jugar y te divirtieras, no que ganarás obligatoriamente- le aclaré, luego me miró confundido.

-Y como soy oso de palabra, como premio por intentarlo te regalo esto- deje de esconder detrás de mi espalda y le presenté al pequeño un peluche mío, pero no uno cualquiera, sino uno de edición especial que generalmente se da en los cumpleaños de niños con necesidades especiales o eventos especiales del local.

-Wow!- dijo alegre el pequeño y no dudo en abrazar el peluche.

-Y eso no es todo, como premio por haber sido un niño paciente te doy este pastelito- abrí la compuerta de mi pecho y le mostré un pastelito con el diseño de los pasteles que presentaban en uno de los locales antiguos, pues parecía un cupcake pero más grande, glaseado rosa, una velita de dulce, dientes de chocolate blanco y grandes ojos de azúcar.

-Gracias Freddy!- chillo de emoción, me abrazó, agarró el pastelito y se fue corriendo a comerlo en otro lado, simplemente estaba feliz de verlo tan alegre y me despedí sacudiendo mi mano.

.

.

.

-Freddy! Necesito tu ayuda- voltee a mirar con curiosidad a una de las empleadas del local, yo estaba usando un cepillo para ordenar mi pelaje, pues al final del día siempre está desordenado gracias a los niños que quieren jugar conmigo, también tenía un trapo húmedo en una mano en caso de encontrar un lugar donde me hubieran manchado de pizza o caramelos.

-¿Qué sucede?- pregunté aun en mi posición de cepillarme un brazo.

-Según unos padres, su hijo entró al Fazer Blaster y no ha salido, tememos que se perdió y no creo poder encontrarlo antes de que terminen de cerrar todo- dijo la muchacha y ahí entendí que debe haber empezado a trabajar hace poco, así que me levanté del sillón de pizza.

-Por supuesto, conozco mejor ese lugar, que los callos en los pies de la Guardia Nocturna, cuida esto por favor- dije divertido y le entregué el cepillo y el trapo, luego caminé al Fazer Blaster.

Cuando entré no me tomó mucho tiempo para encontrarlo hecho bolita en un rincón abrazándose a sí mismo, lo salude y le dije que sus padres lo esperaban afuera, lo cargue entre mis brazos y lo dejé acurrucarse en mi pecho, le di unas palmaditas reconfortantes en la espalda mientras salíamos, al llegar su madre inmediatamente lo recogió en sus brazos mientras empezaba a tranquilizarse.

Al final, cerraron todo, solo estaban los Staffbots, mis amigos, la Guardia Vanessa y yo, decidí darle un último adiós a los niños y sus familiares mientras se iban, me quedé enfrente de las puertas despidiéndome mientras se alejaban, como es normal que haga esto Vanessa va directo a una oficina de seguridad para registrar su entrada y los demás se fueron a hacer otras cosas.

Cuando ya no veía a nadie más, suspire un poco triste pues me gustaría tener a mi propio pequeño para cuidar, pero no se puede, ellos ya tienen familia, padres amorosos que los protegen y hermanitos con los que jugar….

-No tengo ni idea del porque pero….- murmure para mí mismo y comencé a caminar a los alrededores cerca de las puertas de emergencia y algunos que llevan a vertederos.

Solo es un presentimiento, realmente no estoy seguro del porqué lo hago en vez de solo regresar a mi habitación y terminar mi aseo personal….

Continúe caminando por varios minutos pues aunque me mantuve únicamente en el primer piso, este edificio es enorme, creo que había escuchado a algunos trabajadores decir que el edificio está construido sobre las ruinas de uno de los locales anteriores de la empresa, por lo que había un sótano por así decirlo que utilizan como vertedero.

¡Buaaaaaaahhh!

Me detuve de golpe mientras levantaba las orejas y mis sensores procesaban lo que acababa de escuchar.

¡Buaaaaaaaaah!

Es el llanto de un bebé?! Empecé a caminar más rápido buscando el llanto, pero el problema es que, escuchó fuerte y claro al bebé pero no lo encuentro, estoy seguro que es el lugar correcto porque no escucho en otro lado sus llantos.

Llantos de angustia y miedo, y eso me está pasando a mí porque no lo encuentro….

Finalmente mi mirada se fijó en la puerta que indicaba que conducía a un vertedero exterior de basura, se supone que no tengo permitido salir, ni aventurarme afuera, incluso las cadenas en la puerta lo indican….

Miré a mis alrededores, cuando no ví a nadie, ni una cámara de seguridad incluida, agarré las cadenas y empecé a jalar para romperlas, pero no logré nada.

-Cómo es que Monty los rompe tan fácilmente?- me cuestioné y se que no soy débil.

Como eso no me iba a funcionar para nada, opté por buscar otra cosa, aunque sea para romper el candado que tiene esas cadenas, no tarde mucho en encontrar dos llaves de tuercas, dejadas por los mecánicos de los carritos de Roxy.

-Ví a uno hacerlo, espero y funcione- me dije y corrí de regreso a la puerta y esos llantos aún estaban presentes, pero parecen un poco diferentes, el bebé debe de haber llorado más tiempo del que yo lo escuchaba, junte las dos llaves en el centro del candado, posicionandolos como si fueran tijeras de jardinería y las apreté con todas mis fuerzas.

-Por fin!- dije victoriosos de mi logró, quité rápidamente las cadenas y salí.

Me tope con un callejón muy feo y apestoso, creo que ví a una rata correr entre unos botes de basura, con cuidado seguí los llantos que lentamente cesaban, miré dentro de un bote de basura y si tuviera un corazón orgánico como un humano, sin duda se me hubiera detenido, ahí estaba el bebé envuelto en una manta sucia, con uno que otro rasguño de alguna rata y parece que intentaron morderlo porque tiene una pequeña herida en una mejilla pero aún está sangrando todavía.

No lo dudé y metí mis manos en ese bote para sacarlo y acunarlo en mis brazos, parece que por mi acción se asustó un poco, pues sus sollozos volvieron y yo no tengo idea de que hacer, por lo que sin pensar volví a entrar al local, solo cerre las puertas pero no le coloque la cadena y fuí a la enfermería sin que nadie me viera y deje en una mesa al pequeño.

En base a como ví que los trabajadores curaban las heridas de los niños, agarré un algodón y la botella de agua oxigenada, puse un poco en el algodón y con el mayor cuidado que pude, le limpie todas las heridas de su carita en especial el corte de su mejilla. Obviamente lloró más  hasta que le puse un curita con los colores de mi barriga, poco después dejó de llorar y solo quedó mirándome con ojitos asustados y tristes, con un pañuelo delicadamente le limpie los mocos de la nariz.

Cuando se tranquilizó y yo lo hice, me quedé observandolo mientras intentaba pensar en algo….

Se ve como un bebe de un mes o dos de edad, tiene las mejillas grandes y algo rosadas, ojos color negro, cabello castaño desordenado y un pijamita azulado….

-¡Eres el bebé más lindo del mundo!- no pude evitar decirlo mientras le hacía cosquillas en su pancita con un dedo.

-Jijijiji ah!- se empezó a reír divertido y con sus manitas trató de apartar mi mano de su pancita.

Repentinamente dio una pequeña patada al aire por lo que se quitó parte de su cobijita de encima y un trozo de papel salió.

-Uh?- curiosonlo agarré y vi que era una nota….

"ES TU PROBLEMA AHORA"

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro