Met mijn hoofd in mijn handen zit ik beneden aan de keukentafel. Lieke is TV aan het kijken. Ze is inmiddels 4 jaar en gaat bijna naar de basisschool. Ze is een ondeugend, maar heel lief kind. Nog steeds, tot aan de dag van vandaag, vraagt ze naar haar vader. Tja... Wat moet ik daarop antwoorden? Dat haar vader ons in de steek heeft gelaten toen ik vertelde dat ik zwanger was van Lieke? Dat haar vader mij heeft verkracht waardoor ik zwanger werd? Ik zal haar nooit een echt antwoord kunnen geven. Lieke heeft een vaderfiguur nodig, maar ik wil niet dat zij haar echte vader leert kennen. Haar echte vader is een gevaarlijke man, beter bekend als Floris Hoeken. De keren dat ik verkracht werd zitten nog vers in mijn geheugen. Nog steeds word ik iedere nacht wakker door een nachtmerrie, vaak staat Lieke dan ook naast mijn bed omdat ze wakker was geworden van mijn gegil. 'Lieke, je moet naar bed,' sta ik op om vervolgens naar de bank toe te lopen. 'Ik ben niet moe,' zucht ze. 'Het is half negen! Normaal lig je nu al een uur in bed.' Ik til haar op waarna ze haar armpjes om mijn nek slaat. 'Misschien ben ik wel moe, maar ik heb geen zin om te slapen,' zegt Lieke eigenwijs. Dat is iets wat ze van mij heeft geërfd. Een niet al te fijne eigenschap, al zeg ik het zelf. 4 jaar geleden ben ik weggegaan uit Friesland, omdat ik het niet meer aankon. Al die herinneringen maakten mij depressief. Ik wilde toen niet zwanger zijn van Lieke. Ik wilde nog geen kind, en zeker niet omdat het kind de dochter van een moordenaar en een verkrachter zou zijn. Maar nu ben ik van Lieke gaan houden. In de eerste maanden na Lieke's geboorte verafschuwde ik het idee om haar onder ogen te komen. Als ik naar haar keek zag ik voor me hoe Floris mij aanraakte en vervolgens verkrachtte. Ik heb haar in de eerste maanden na haar geboorte weinig aandacht gegeven, maar dat wil ik nu goedmaken. Ik zal er voor haar zijn. Ik zal een moeder en vaderfiguur voor Lieke worden.