Ostatnio mam mętlik w głowie... Trudno jest dorastać jako osoba lgbt+ bez wsparcia, c'nie?
Czuję się strasznie samotna, pomimo tylu ludzi wokół.

Mam bardzo mało wspomnień z dzieciństwa, ale ostatnio przypomniała mi się pewna sytuacja.
Kiedy byłam jeszcze dosyć małym dzieckiem, niestety nie jestem w stanie określić ile mogłam mieć lat. W telewizji, najprawdopodobniej w programie Teleexpress, była informacja o gejowskim ślubie. Pewnie był to pierwszy w którymś kraju, niestety tego też nie pamiętam, ale zmierzające do sedna. Pokazano w telewizji pocałunek obu panów na ślubnym kobiercu.
- Bleee, ochyda - powiedziała moja siostra, która też jeszcze była dzieckiem.
- Nie, niby dlaczego? - odpowiedziałam.
- A ja zgadzam się z [moją starszą siostrą]. To trochę niesmaczne.
Pamiętam, że spojrzałam na ekran, wzruszyłam ramionami i wyszłam. Targało mną wtedy dużo emocji, bo z jednej strony nie było to dla mnie obrzydliwe, ale mama uważała inaczej, dlatego było mi wstyd. Pamiętam też uczucie fascynacji, że tak też można, że nie tylko pani z panem mogą brać ślub. Ani przez chwilę nie wydało mi się to obrzydliwe, dziwne czy nienormalne, było fascynujące i niesamowite.

Po tym jak przypomniałam sobie tą historię, uzmysłowiłam sobie, że nikt nigdy o niej nie wspominał. Cieszę się, że jako dziecko byłam taka. Nigdy nikogo nie wykluczałam.

Od zawsze tęczowa
Mayumi Hikoori