Cały czas czekamy. Ukryliśmy się w Zgierzu, nie daleko Pabianic. Kilka godzin temu straciliśmy sygnał z GPS'a, który znajduje się na Nanny. Mamy jedynie nadzieję, iż przeżyła. To była dobra dziewczyna, bądź kobieta. Możliwe, że jej już nigdy nie zobaczymy, ale przynajmniej pozostanie w naszej pamięci. Pomogła nam częściowo świadomie, co było nie lada wyczynem z jej strony. Na pewno była silna psychicznie...

Nieustannie ścigają nas amerykanie, a właściwie, ich wojsko. Bardzo dbamy oto, aby nie zostawiać po sobie śladów. W przeciwnym przypadku szybko by nas znaleźli i nie skończyłoby się to dla nas za dobrze. Zwłaszcza jeśli chodzi o Steve'a i Clayton'a. Oni mieliby jeszcze gorzej od nas. Dlatego maskowanie wszelkich pozostałości po naszej grupie jest takie ważne. Nie chcemy, aby nas wykryli i schwytali. Żyjemy trochę w strachu i niepewności, ale kiedy lekarstwo zacznie działać i ludzie wyzdrowieją, może dadzą nam spokój. Przynajmniej taką mamy nadzieję. A jak będzie? Przekonamy się w dosyć bliskiej przyszłości... Oby tylko była w miarę pomyślna i wolna od tej całej zarazy. Nawet jeśli w ciągu roku to wszystko się skończy, nadal będę to pamiętać, prawdopodobnie już aż do końca życia. Takich rzeczy, przeżyć się nie zapomina... Nigdy. Z jednej strony, cały czas nie wierzę, że te nasze ,,przygody" były prawdziwe, czy to tylko wirtualna rzeczywistość, a z drugiej, wygląda to jak prawdziwy świat... Jeszcze przed tym wszystkim, słyszało się o ludziach podłączonych do VR ( virtual reality ), podobno nie czuli różnicy, ba, nawet jej nie widzieli. Nie potrafili stwierdzić kiedy zostali odłączeni, czy włączeni do innego świata. To byłoby głupie, gdyby to wszystko, nasza podróż, były jedynie symulacją komputerową. Nie wiem co bym wtedy zrobiła. Na pewno cieszyłabym się, bo to oznaczyłoby, że Teni, nasze rodziny... oni wszyscy żyją i mają się dobrze. To powód do radości, a to, iż zostaliśmy oszukani i nie mieliśmy na to najmniejszego wpływu... powód do złości i nienawiści... do tych, którzy za to odpowiadają...