Jeden z ostatnich zainfekowanych wyzdrowiał, zostało ich jeszcze tylko pięcioro na całym świecie. Ludzie, którzy są już zdrowi zaczęli wszystko odbudowywać. Powoli, cegła po cegle, upadłe budynki i miasta wracają do stanu sprzed roku. Kiedy to w większości przeżywały swą świetność. My obserwujemy i pomagamy. Z nadzieją, iż zapomniano o nas. O tym, co zrobiliśmy. Owszem, na naszym miejscu inni szukali by rozgłosu, ale nie my. Jedyne czego pragniemy to spokój. Wieść ciche i spokojne życie... Po tym wszystkim to moje jedyne marzenie. Wrócić do dawnych czasów. Nadal będę się uczyć, gdyż jestem dopiero w trzeciej klasie gimnazjum, aczkolwiek nie zamierzam się wychylać. Żyć tak jak inni, oto co zamierzam. Nie licząc wydania dwóch książek, pamiętnika Teni i mojego, żeby ludzie mogli się dowiedzieć co się działo, komu tak naprawdę zawdzięczają życie, ale... Nie poznają nic oprócz naszych imion czy pseudonimów. Nie chcemy paparazzi pukających do drzwi każdego dnia. Ani ja, ani ktokolwiek inny z naszej ekipy, która już niebawem prawdopodobnie się rozpadnie i każdy pójdzie w swoją stronę. Tak będzie najbezpieczniej. Nie koniecznie najlepiej, ale damy sobie radę. Skoro przetrwaliśmy apokalipsę to przetrwamy wszystko. Teraz już bardzo mało dzieli nas od normalnego życia...