Życie to tylko chwile, które mijają zbyt szybko i przez to nie potrafimy ich puścić. Wciąż mamy w głowie tą jedną, a za nami jest już kilkaset kolejnych. Mamy świadomość, że nic do nas nie wróci w takiej samej postaci, a jednak ciągle w to wierzymy i stoimy w miejscu. Nie wiem czy to z nami jest coś nie tak czy świat jest zepsuty. Przecież jesteśmy tu po to, żeby doświadczać wszystkiego, a nie potrafimy zapomnieć jednego. Mówią, że nadzieja jest matką głupich, ale według mnie nadzieja jest matką zranionych i pomaga im w jakiś sposób przetrwać. W końcu to ona utrzymuje nas przy życiu. Jesteśmy jacy, jesteśmy i pewnie się nie zmienimy. Ten tekst może kogoś uświadomić, że powinien już zostawić wszystko za sobą, ale jestem pewien, że i tak większość z was po prostu go przeczyta i niczego nie zmieni. Sam bym tak zrobił, bo tak duża zmiana nie jest taka łatwa na jaką wygląda.