Rozdziały będą teraz pisane z różnych perspektyw, bo tak mi pasuje do dalszych wydarzeń.

Ranve's P.O.V

Zmarszczyłem brwi, a zaraz potem uchyliłem powieki, słysząc coś z łazienki. Spojrzałem na zegarek wiszący nad kominkiem.
Trzecia w nocy.

Rozejrzałem się i zorientowałem, że minionki śpią, ale brakuje jednej płci pięknej.

Myśląc, że poszła załatwić sprawy fizjologiczne, zamknąłem oczy i zrelaksowałem się, podkładając ręce pod głowę.

Czyjeś coś wbijało mi się w wątrobę, ale nie narzekałem...

Nagle do moich uszu dobiegł szloch. Cichy, stłumiony, ale jednak słyszalny. Nie miałem pojęcia o co chodzi, więc wstałem, aby to sprawdzić.

Jednak żeby wstać musiałem zrzucić z siebie dwa minionki uczepione mojej bluzki, jak haczyki.

Przeszedłem do łazienki. Sięgnąłem do klamki i momentalnie poczułem się jak w filmie kryminalnym. Bałem się, że coś mi wyskoczy na twarz.

Za dużo filmów, za mało snu...

Nacisnąłem klamke i zawrzałem do środka. Było ciemno, dlatego nic nie widziałem, ale odnalazłszy włącznik światła, pokój rozjaśnił się momentalnie.

Zobaczyłem mój cud świata siedzący na kafelkach obok wanny. Płakała skulona w kłębek.
Początkowo nie miałem pojęcia co się dzieje. Jakbym ciągle spał. Podszedłem do niej i kucnąłem przed nią.

- Skarbie.-szepnąłem, wyciągając dłoń do jej włosów, które przeczesałem palcami, odsłaniając zakrwawione oblicze kobiety.

Zamarłem, a mój oddech wraz ze mną.

Uniosła na mnie zapłakany i pełen goryczy wzrok, nagle przestając łkać. Patrzyłem na nią, a ona na mnie i nie miałem pojęcia co powinienem zrobić lub powiedzieć.

- Pomóż mi.-zapłakała, na nowo łkając z cierpieniem na twarzy.

Poczułem, że ktoś mną trzęsie, przez co gwałtownie podniosłem się do siadu, nabierając powietrza w płuca, które zdawały się być niedotlenione.

- Jezu, Ranve, nie strasz mnie.-westchnęła blondynka, wpatrzona w moją twarz.

Nie ogarniałem kompletnie tego, że byłem na materacu, a ona siedziała mi na udach.

- Ej, patrz na mnie. Budzimy się.-poklepała mój policzek, a ja opadłem plecami na poduszki.

Nachyliła się nade mną, podtrzymując swoje dłonie na mojej piersi.

- W porządku?-zapytała.

Przetarłem twarz dłonią i dzięki temu wiedziałem, że byłem spocony jakbym spał w saunie.

- Ranve?

- Tak.-odparłem zdyszany.- Jest okej.-dodałem sam nie wierząc w te słowa.

- Zły sen?-ułożyła się na moim torsie, całując moją pierś, co bardziej mnie uspokoiło.

- Tak jakby.

- Co ci się śniło?-zadawała pytania, opierając policzek na moim torsie.

- Ty.-odparłem po chwili zastanowienia.

- Ja?-spojrzała na mnie zaskoczona.- Nie mów, że śniło ci się, że się kochamy.-mruknęła z rozbawieniem.

- Nie.-powiedziałem nie starając się nawet na uśmiech, bo mi do śmiechu zdecydowanie nie było.- Śniło mi się, że obudziłem się w nocy, a ciebie przy mnie nie było.
- I to jest takie straszne?

- Słuchaj dalej.-poleciłem, a moje palce nieświadomie bawiły się jej miękkimi włosami.- Usłyszałem płacz, więc poszedłem do łazienki, bo tam go słyszałem. No i tu ta straszna część. Znalazłem cię zryczaną, zakrwawioną. Siedziałaś na podłodze. Prosiłaś mnie o pomoc, a ja nie wiedziałem co robić.-wyjaśniłem i spojrzałem na nią w dół. Była przerażona. Wręcz w panice.- Kochanie?-przyłożyłem dłoń do policzka kobiety, aczkolwiek ona dalej patrzyła na mnie nieobecnym wzrokiem.- Hailey.-klepnąłem jej polik lekko.

Ocknęła się, potrząsając głową.

- Co?-zapytała.

- Li, czy ja o czymś nie wiem?-uniosłem brew nabierając podejrzeń co do kobiety.

- Co? Nie, wiesz wszystko, znaczy nic, ale-ugh.

Plątała się w słowach, co tylko mnie utwierdziło w przekonianiu, ale postanowiłem na razie dać jej spokój.

- Gdzie dzieci?-nalegałem na zmianę tematu, dzięki czemu widocznie jej ulżyło.

- Wstały wcześniej, więc wyszłam z nimi na pole. Ratownik powiedział, że mogą dołączyć do lekcji pływania dla gupików.

- Ty też powinnaś tam iść.-mruknąłem, smyrając jej nosek swoim własnym.

Uroczy chichot opuścił jej usta.

- Ja się boję wody i dobrze o tym wiesz, że z własnej woli do niej nie wejdę.

- Więc cię wrzucę.-wyszczerzyłem się.

- A potem będziesz jęczał, że cię dziewczyna bije.-wystawiła mi język.

Uniosłem głowę i go ugryzłem, przez co spojrzała na mnie zdumiona. Jednak wszystkie emocje oprócz zadowolenia z niej wyparowały, gdy zassałem jej język, a zaraz potem połączyłem nasze usta w jedność.

I wtedy wpadły dzieci...

- Mamo! Mamo!-krzyknął Eddie, a ja wtedy się śmiałem, bo Hailey sturlikała się ze mnie jak ninja.

- Pacz co umiem!-rozentuzjazmowana Emily wskoczyła mi na brzuch, przez co omal nie wyplułem płuc.

- Mówi się patrz.-wychrypiałem łapiąc ją za bok, bo zsuwała się ze mnie, a gdyby spadła, to raczej by ją bolało.

- To pacz co umiem!

Przewróciłem oczami rozbawiony. Pokazała mi jak umie pływać strzałką. Cóż, wody nie było, ale szło jej świetnie.

- Jesteście głodni?-zapytała blondynka, a po przytaknęciu dzieci, udali się wszyscy do kuchni.

Zostałem sam, więc mogłem się ubrać i zrobić porządek ze swoją twarzą, bo była zmaltretowana ze zmęczenia.

Ale wbrew pozorom byłem wyspany. Ta noc była chyba jedyną od dwóch lat, kiedy rzeczywiście rano chętnie wstałem z łóżka.

Usłyszałem śmiechy, przez co sam się uśmiechnąłem. Kochałem słuchać ich szczęścia, które tak łatwo było wywołać. A ja chciałem, żeby już zawsze się uśmiechali.

Zapach gofrów zaprowadził mnie do kuchni, gdzie na stole stał talerz wypełniony smakowitymi plackami, a w małych miseczkach znajdowały się różne dodatki. W tym słodkości.

- Zabiłbym dla czegoś takiego.-oblizałem usta, a moje oczy powędrowały do kobiety, która właśnie wyciskała bitą śmietanę na swój palec. Potem przeniosła go do ust i oblizała, patrząc mi w oczy.

I już zapragnąłem ją zerżnąć na tym stole...