Dziękuję z całego serca wszystkim, którzy przeczytali moją książkę.

Została ona napisana w oparciu o 7 prawdziwych pamiętników, które prowadziłam w latach 2004-2005. Zawiera ona jednak elementy zmodyfikowane lub zmyślone.

Mimo to, jest to zdecydowanie najbardziej osobisty, a także najważniejszy projekt, jaki do tej pory stworzyłam.

Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że kiedykolwiek się na to odważę.

Przez 19 lat spoglądałam co jakiś czas na stertę moich notesów i ze smutkiem myślałam, że nigdy nie udźwignę emocjonalnie napisania książki, o której tak marzyłam jako nastolatka.

Udało się jednak i niesamowicie się z tego powodu cieszę. Nie jestem w stanie opisać, ile radości i wzruszeń przyniósł mi ten projekt.

Książkę pisałam przez 3 miesiące.

Ilustracje rysowałam przez ponad rok.

I niezależnie od tego, co działo się w moim życiu w tym czasie, wracanie do pracy nad tą książką zawsze rozjaśniało mój dzień. Nie ważne, czy opowiadałam o chwilach wesołych, czy smutnych, zawsze sprawiało mi to jednakową radość. I na tym właśnie polega dla mnie magia tego projektu – oraz magia sztuki w ogóle.

Jeśli jesteście ciekawi moich kolejnych projektów, a także dalszych losów mojej książki, zapraszam do śledzenia mnie na Instagramie:

@pamietnik.ady

oraz

@adaszwedkowicz

Na zakończenie wstawiam swoje zdjęcia ze stertą pamiętników z 2007 roku. (Ci, którzy obserwują mnie na Instagramie już je widzieli). Przyznam, że trochę żałuję, że się na nich nie uśmiechnęłam. 

Ale możecie mieć pewność, że uśmiecham się teraz.

Ada