Rano w szkole znowu gadałam z Michałem! Już myślałam, że zapomniał o rysunku, bo nic nie wspomniał.

Ale na angielskim znowu o niego zapytał! Doprawdy powinien wykazać się cierpliwością. Nie chcę mu przecież dać jakiegoś byle gówna.

Później wydarzyło się coś dziwnego.

Wracałyśmy z angielskiego na pieszo z Martą i Alicją. Tomka dzisiaj nie było, bo rozbolał go brzuch.

Gadałyśmy o dzisiejszych ćwiczeniach i jakoś tak zupełnie przypadkiem wspomniałyśmy coś o Michale.

Wtedy dowiedziałam się czegoś, co mnie zdziwiło.

–Ja nikogo nie chcę obgadywać – powiedziała Alicja. –Ale ja Michała to totalnie nie trawię.

Zastanawiałam się, o co jej może chodzić? Przecież Michał jest jedną z najmilszych osób, jakie znam.

Alicja powiedziała, że chodziła razem z Michałem do podstawówki (o tym wiedziałam już wcześniej).

–Mówię wam, uważajcie na niego, bo jest jedną z najbardziej dwulicowych osób, jakie znam.

Zrobiło mi się tak jakoś strasznie nieprzyjemnie. Poczułam taki przypływ negatywnych emocji. O co może chodzić? A co, jeśli Alicja mówi prawdę? Nie brzmi to dobrze.

Z drugiej strony, jeszcze bardziej negatywne emocje poczułam w stosunku do samej Alicji. Byłam na nią zła, że gada takie rzeczy. Niby mówi, że nie chce obgadywać, a przecież właśnie to robi.

Gdy Alicja poszła w swoim kierunku i zostałyśmy same z Martą, podzieliłyśmy się swoimi refleksjami. Marta powiedziała:

–Daj spokój, ona tak tylko pieprzy, bo jej się pewnie wcześniej Michał podobał, ale bez wzajemności i teraz się mści. Nie ma co się przejmować.

Może i ma rację.

Zresztą, chyba jestem w stanie sama ocenić, kto jaki jest wobec mnie, prawda?

A Alicja też ma prawo do własnej opinii, i nie musi wszystkich lubić.

Właśnie tak.