Dzisiejszy dzień był absolutnie wyjątkowy.

Co się takiego działo?

Wracaliśmy z angielskiego z Michałem. Tym razem tylko we dwójkę.

Prosił mnie, żeby nie opisywać tej rozmowy w pamiętniku... Ale ja tak nie potrafię.

Znowu rozmawialiśmy o Jolce. Nie wiem jak to się stało, że moje życie zaczęło się kręcić wokół niej.

–Musisz zacisnąć zęby – poradził mi. –Czasami w życiu musimy się użerać z ludźmi, których nie lubimy, bo po prostu są w naszym otoczeniu i ich nie unikniemy. Ja też nie lubię wszystkich osób w mojej klasie.

–Może i masz rację – powiedziałam. –Ale ciężko mi ignorować jej zachowanie, kiedy ona codziennie psuje mi humor.

–Olej ją.

Szliśmy tak chwilę w milczeniu, kiedy zapytałam:

–A kogo w klasie nie lubisz?

Michał trochę się zmieszał.

–Jak nie chcesz, to nie musisz mówić – dodałam szybko.

–To chyba oczywiste – odpowiedział w końcu.

Chwilę musiałam się zastanowić.

–Pająka? – zapytałam.

Tak mówią na Jacka Pająkowskiego, który dokucza wszystkim tak, jak nam Jolka. Raz staliśmy sobie z Michałem i gadaliśmy, kiedy on zabrał mi książkę i biegał z nią po korytarzu.

–Zaraz wróci, prawda? – zapytałam wtedy Michała.

–Taaa... Ale z niego debil.

Teraz, gdy go wspomniałam, Michał powiedział:

–Jego też nie lubię, ale jest ktoś gorszy.

Znowu chwilę milczeliśmy, po czym niepewnie zapytałam:

–...Jaśmina?

Było mi dziwnie wymawiać jej imię w jego obecności.

–Yhm – pokiwał głową, patrząc w ziemię.

Nie wiedziałam, jak zareagować.

–To musi być dziwne, chodzić z kimś, zerwać, a później dalej być w tej samej klasie – powiedziałam.

–Dziwne – przyznał. –Zwłaszcza po tym, jak ta osoba cię potraktowała.

–A jak cię potraktowała? Myślałam, że to ty z nią zerwałeś.

–Ja z nią zerwałem, ale miałem swój powód.

–Jaki? – zaczęłam strasznie się denerwować i serce biło mi coraz szybciej. Starałam się jednak nie okazywać tego po sobie i zachować opanowanie.

–Jest strasznie dwulicowa – wyjaśnił Michał. –Obgadywała mnie ze wszystkimi koleżankami. Mówiła im, że jestem głupi i takie tam.

Mimowolnie się uśmiechnęłam.

–Wiesz – zaczęłam. –Nie chcę nic mówić, ale ty też nie mówiłeś o niej samych dobrych rzeczy.

–No niby tak – powiedział tonem, jakby było to zupełnie nieistotne. –Ale miałem wrażenie, że ona zarywa też do innych chłopaków z klasy. Dziwnie się z tym czułem.

A ja mega dziwnie się czułam słuchając zwierzeń Michała o jego byłej dziewczynie.

Zatrzymaliśmy się na rozstaju dróg.

–Nie przejmuj się tym – pocieszałam go. –Wcale nie jesteś głupi, tylko bardzo fajny.

–Dzięki, Ada – uśmiechnął się słodko, ale wyglądał na trochę przybitego. –Ty też.

Staliśmy bardzo blisko siebie. Podeszłam do niego i pogłaskałam go po głowie.

–Nie martw się – powiedziałam cicho. –Naprawdę.

Przez chwilę staliśmy znowu w milczeniu i patrzyliśmy na siebie.

–Nie martwię – powiedział. –Niedługo będę mógł o tym wszystkim zapomnieć, bo i tak się wyprowadzam.

Staliśmy tak jeszcze jakiś czas patrząc sobie w oczy i to była chyba najbardziej słodko–gorzka chwila w moim życiu.