- Plan jest taki.-zaczął Bone, po tym, jak Hailey oddała mu swój telefon.- Jake jest najbliżej nas, więc to on będzie tu jako pierwszy. Ma zdolności, żeby odnaleźć tego snajpera, który cię śledził.-kontynuował.- Za to Harry będzie naszymi oczami i uszami.

Nie znacie Harry'ego, bo trzymał się na uboczu, kiedy byliśmy w gangsterce, ale to dobry chłopak, który ma niesamowite zdolności i wyprawia cuda z bronią w ręku. Osobiście nie znałem go za dobrze, więc dziwię się, że postanowił mi pomóc w takiej sytuacji.

- Hailey zostanie przemycona do furgonetki, którą podstawi Sophia, wiesz, ta, co nam towar sprowadzała z Norwegii.

- Kojarzę.

- A ty będziesz musiał się pobawić w Bonda i kiedy furgonetka będzie jechała, wskoczysz do niej, jasne?

- Tak jest.

- I uważaj. Prawdopodobnie mamy do czynienia z całą grupką tych kutasów.

Rozłączył się, a ja wytężyłem wzrok, chcąc dostrzec, kiedy plan w końcu wejdzie w życie. Jak na razie nam wszystkim zależało na tym, aby bezpiecznie wydostać się z mojego własnego domu. W tamtym momencie modliłem się też, żeby dzieciakom nic nie było, alw wiedziałem, że jeżeli uda nam się stąd wydostać, to załatwię im najlepszą ochronę jaką będę w stanie wynaleźć.

Mój ton rozmyślania przerwał nagły grzmot, który oznaczał tylko jedno.

- No i po bramie.-stwierdziłem, kiedy obejrzałem się za siebie, gdzie furgonetka prowadzona przez blondynkę rozjechała moją bramę wjazdową jak krowę na środku drogi.

Wiedziałem, że coś poszło nie tak, skoro Sophia narobiła tyle huku i miałem racje, ponieważ jak tylko podjechała pod drzwi domu, a Bone wraz z Hailey wyszli z niego, chcąc się przemieścić do furgonetki, rozległy się strzały. Widziałem tylko czerwone lasery snajperskie mierzące w moich przyjaciół oraz furgontkę, ale na szczęście zanim ktoś ucierpiał, Sophia odjechała z piskiem opon.
Wtedy zadzwonił mój telefon, a lasery wymierzyły w samochód.

W którym byłem ja.

Musiałem za nimi jechać, co zrobiłem, a w wolnej chwili odebrałem telefon, który położyłem na tapicerce, więc przy każdym skręcie ślizgał się to w prawo, a to w lewo.

- Ran!?

- Jadę za wami.-ogłosiłem, poprawiając lusterko tak, abym widział dokładnie co dzieje się za mną.

- Widzisz ich?

- O kurwa.-przekląłem, gdy tylko zobaczyłem kilka-jak nie kilkanaście-motorów, jadących mi na ogonie.

- Co?

- Te pojeby mają motory!

- No świetnie! Może do tego Święty Mikołaj na harleyu?!

- Bone!-skarciłem go, kiedy zobaczyłem, że wjeżdżamy do tunelu.

Mieliśmy ograniczone widzenie przez położenie, a to nie było dobre w naszej sytuacji. Było cicho.

Mogło się zdawać, że odpuścili. Kilka aut jechało za nami, obok nas i przed nami, ale były to tylko rodziny, biznesmeni czy samotne osoby, które pewnie wracały do domu z wycieczek czy prac. Przez ten spokój moje serce biło jakby chciało rozerwać mi pierś. Niczego nie widziałem, a tynel ciągnął się w nieskończoność.

I wtedy był wybuch.

Pisk opon.

Klaksony.

Krzyki.

Ból głowy i ramienia.

Świat zawirował.

Straciłem przytomność.

Było ciemno, mokro i słychać były jakieś niewyraźne, stłumione dźwięki, przeplatające się z gwizdaniem w uszach. Czułem się jak w jakimś pieprzonym transie. Jakbu magik rozkazał mi zamknąć oczy i wmawiał mi, że robię się senny.

Chwilę to trwało zanim byłem zdolny rozchylić powieki. Dźwięki zaczęły wracać do pierwotnego kształtu i usłyszałem strzały. Zobaczyłem kilkoro nieznanych mi ludzi w czarnych strojach z karabinami w ręce, a po przeciwnej stronie byli moi przyjaciele, odpierający atak bandytów. Widziałem też moją ukochaną, która przerażona siedziała za jednym z samochodów i majstrowała coś z jakimś obiektem w swoich rączkach. Nie byłem pewien co to jest.

Głowa bolała mnie nie miłosiernie, a po kałuży krwi, jaka się pode mną utworzyła mogłem stwierdzić, że oberwałem. Szybko się też zorientowałem, że mój samochód leży na dachu, a ja w połowie w nim, bo wypadłem przez boczne okno.

Powoli się podniosłem i obczaiłem sytuację jeszcze raz, dzięki czemu powoli mogłem wydedukować co powinienem zrobić. Nikt nie zauważył, że się podniosłem, co było moją przewagą. Wykorzystałem to i wziąłem leżący obok mnie karabin, który wcześniej należał do postrzelonego teraz napastnika. Odbezpieczyłem broń i wycelowałem w tego, który był najbliżej mojej grupy.

Strzał.

- Giniesz śmieciu.-wymamrotałem do siebie, będąc zadowolony, że w ogóle trafiłem, bo świat nadal mi wirował przed oczyma.

Teraz już widzieli, że żyje i próbowali także mnie zgładzić, ale schowałem się za jednym z wywróconych aut. Zza szyby widziałem, że w samochodzie siedziała rodzina.

Martwa rodzina.

Ci sami ludzie, których przed chwilą widziałem śmiejących się i szczęśliwych.

Teraz leżeli bez ruchu i oddechy zakrwawieni.

Ojciec, matka i dwie córki.

Byłem zły, że to się stało, bo do tego nie powinno nigdy dojść. Oni mieli być szczęśliwi i żyć, a nie patrzeć na mnie tym martwym wzrokiem.

W przypływie adrenaliny i złości zacząłem strzelać do tych sukinsynów jak popierdolony. Nie interesowało mnie, że też we mnie strzelali; podchodziłem do nich.

Ale ich było coraz więcej.

Wtedy usłyszałem świst. Tykanie.
- CHOWAĆ SIĘ!

Ktoś wrzasnął, a ja tylko zdążyłem podbiec do jakiegoś tira i się za nim schować.

Potem był wybuch i ogień, ponowne krzyki i świst w uszach.

Moja mała rzuciła granat...