#niesprawdzony

- Proszę pana, słyszy mnie pan?-lekarz klepał Ranve po policzku, ponieważ szatyn po podaniu mu leków przeciwbólowych odleciał.
Mężczyzna mruknął, obracając głowę w bok, po czym zmrużył oczy i je otwarł.

- Niech pan na mnie spojrzy.-pokierował jego podbródkiem tak, żeby Ranve spojrzał mu w oczy swoim zdezorientowanym wzrokiem.- Mhm, teraz patrzeć na mój palec.-polecił i wyciągnął palec oraz lampke, którą przyświecił w oczy mężczyzny.- Dobrze.-schował lampke.- Jak się pan czuje?

- Chyba dobrze.-wymamrotał czując jak jego ciało odmawia mu posłuszeństwa.

- Podaliśmy panu leki przeciwbólowe dożylnie i to spowodowało, że pan zemdlał. Czy czuję się pan osłabiony?

- Mhm.-pokiwał głową.

- Rozumiem. Spał pan dwa dni.-poinformował, a kiedy informacja dotarła do umysłu Ranve, uniósł brwi w zaskoczeniu.

- Hailey...?

- Bez obaw, jest na korytarzu, wypisano ją wczoraj. Czeka aż będzie mogła wejść. Wpuścić ją?

- Tak.

Lekarz kiwnął głową, a następnie wyszedł z sali. Niedługo potem na jego miejsce przyszła blondynka z uśmiechem na ustach.

- Hej.-podeszła do łóżka, nachyliła się i cmoknęła czoło szatyna ustami.- Jak się czujesz?-usiadła na brzegu łóżka.

- Dobrze.-uśmiechnął się.

- Lekarz mówił, że myślą nad wprowadzeniem cię w śpiączke farmakologiczną.

- Że co?-uniósł brew.

- Nie bój się, wybiłam im to z głowy. Chcieli żebyś nie musiał znosić bólu po operacji.

- Ale mnie nic nie boli.-zarzekał się, z czego ona zachichotała.

- Bo jesteś naćpany lekami.-stwierdziła, a on się uśmiechnął.- Eddie jest w takiej śpiączce.

- Ale wszystko z nim w porządku?

- Tak.

- A gdzie mieszkasz?-zmarszczył czoło licząc, że odpowiedź będzie taka, jakiej pragnie.

- U ciebie, tak, jak to ustaliliśmy.

Nie zawiódł się, dlatego uśmiech na jego ustach znacząco poszerzył się. Hailey przeczesała włosy szatyna palcami i spojrzała w jego oczy, które powoli odzyskiwały swój blask.

- Patrz jak to się wszystko ułożyło.-westchnęła patrząc na dłoń mężczyzny, którą przykryła swoją ręką.- Byłam zwykłą nastolatką z rozpieszczonym ego, potem byłeś ty, kryminalistyczny bad boy, którego nienawidziłam...

- Na wzajem.-uśmiechnął się cwaniacko, co nie uszło jej uwadze.- Tylko że ja nienawidziłem cię za samo to, że byłaś dziewczyną.

- A ja ciebie za arogancjie, skurwysyństwo, ignorancje, charakter, bezduszność, znieczulice i...

Cios poduszką w twarz skutecznie ją uciszył i rozbawił jednocześnie.

- Więc.-odchrząknęła.- Potem my razem. W senie zakochani i ta ucieczka. Mój ojciec. Rozłąka na dwa lata. Każde z nas wydoroślało i rozwinęło życie, a teraz spotykamy się i udajemy, że nic się te dwa lata temu nie stało.

- Nie wiem czemu tak jest, ale zdecydowanie nie jesteśmy dorośli, skoro tak się zachowujemy.-stwierdził, a blodnynka przytaknęła.

- To takie dziwne. Udawać, że się przyjaźnimy i wszystko jest okej. Mieszkamy razem, a tak naprawdę oboje widzimy, co się dzieje.

- Wiesz co?-obrócił się bokiem, tak, żeby móc na nią patrzeć.- Chciałem o tobie zapomnieć. Upijałem się, pracowałem, ale i tak nic nie pomogło. Cały czas zastanawiałem się co robisz w danej chwili i czy tęsknisz. I chociaż wszyscy mi mówili, że masz mnie w dupie, to ja po prostu wiedziałem, że nie mogłabyś tak zwyczajnie mnie znienawidzić od rozłąki.

- Nie nienawidziłam cię ani nie miałam żalu. Tęskniłam, bardzo, ale co ja mogłam?-zmarszczyła czoło wspominając ból tamtych chwil.

- Rozumiem.-wsunął swoją dłoń na jej udo, które pogłaskał troskliwie palcem.- Hailey?-spojrzał na swoją dłoń.

- Hm?

- Czemu nie spróbujemy?

- Co?-zmarszczyła brwi nie rozumiejąc jego słów.

Uniósł wzrok na jej oczy.

- Dlaczego nie spróbujemy znowu? Razem.

Zamrugała parę razy przyswając do siebie te słowa, jednak nadal w pełni ich nie rozumiała.

- Masz na myśli...?

- Tak i nie mów, że nie chcesz tego tak mocno jak ja, bo nie uwierzę.-uśmiechnął się widząc łzy w jej oczach.- Chcę być dla ciebie kimś, kogo zawsze będziesz mieć przy sobie. Kimś, kto cię wysłucha, pocieszy i sprawi, że się uśmiechniesz.-pogładził jej policzek.- Zasługujesz na kogoś lepszego niż Peter. Pozwól mi być tym jedynym.

- A...-urwała nie wiedząc co tak naprawdę chciała powiedzieć. Ostatecznie rozpłakała się wzruszona i przytuliła do piersi mężczyzny.

Przytulił ją do siebie, ucałował skroń i pogłaskał po plecach dla uspokojenia.

- Pozwolisz mi?-szepnął do jej ucha, ale nie mogła niczego powiedzieć, więc tylko pokiwała głową, co w pełni usatysfakcjonowało szatyna.

W tym samym czasie Grace siedziała w swoim gabinecie jak na szpilkach. Nie mogła bowiem spokojnie siedzieć, ponieważ pośladki ją niemiłosiernie piekły od uderzeń z dłoni swojego szefa. Bała się go, ale nie mogła mu się sprzeciwić. Zależało jej na tej posadzie i nie miała zamiaru zaprzepaścić całej swojej kariery z powodu tego, że jej szef nie ma kogo pieprzyć. Wmawiała sobie, że niedługo to minie, a ona awansuje i będzie dobrze, ale w tyle głowy wiedziała, że dopóki będzie pracować w tym samym budynku co on, to to nie przeminie.

- Grace.

Uniosła wzrok z nad papierów i spojrzała na swoją koleżankę z pracy, która nie wyglądała za dobrze.

- Prim, coś się stało?-zapytała zmartwiona widząc bladą i zmęczoną twarz kobiety.

- Możemy porozmawiać?

- Um, jasne, chodź.-wskazała na kanapę obok regału z segregatorami, na której sama usiadła.- Coś się stało?-dopytywała jak tylko jej koleżanka zajęła miejsce obok.

- Chodzi o to... Że, um, jesteś sekretarką pana Bröwna, tak?

- No tak.-skinęła głową.

- I pewnie nie raz się do ciebie, no wiesz...

Grace poczuła jak jej serce obija się o żebra, a oddech rwie się jak po maratonie.

- Prim, o czym ty do mnie mówisz?

- Powiem w prost.-nabrała powietrza w płuca.- Szef proponował ci kiedyś seks za awans?

Rozszerzyła oczy nie wiedząc jak powinna zareagować. Powiedzieć prawdę? A co jeżeli Prim została wysłana przez prezesa, żeby sprawdził czy Grace umie trzymać język za zębami?

- Prim...

- Grace, ja wiem że tak, ale czy się zgodziłaś?

- Czemu chcesz to wiedzieć?

- Bo ja się zgodziłam.