- Co się tam stało do cholery? – zapytała Rose, nie mogąca przestać się śmiać.

- Nic takiego. Tylko przyjebałam naszemu sponsorowi! – mój głos się załamał. Nie chciałam, żeby to przeze mnie ominęła nas taka szansa. Jednak nie można było się poddawać i płakać za kuchnią, tylko wziąć się w garść i wszystko naprawić. Nie wyglądał na złego, wręcz przeciwnie śmiał się, więc lekkie udobruchanie i po sprawie. Będziemy miały remont jak talala.

- Kate z nim rozmawia? – spytałam otrząsając się.

- Rozmawia.. – przerwała zerkając przez okienko, które miało widok na połowę sali – Albo się kłócą.

- Jak to kłócą? – spytałam zdziwiona sama zerkając przez witrynę.

Rose się nie myliła. Zaraz miało dojść do rękoczynów. Miałyśmy już iść tam, klęczeć i proponować mu darmowe desery, żeby tylko się zgodził, lecz do naszej kuchni ze strony zaplecza ktoś zapukał i przerwał nam plany. Myślałyśmy, że Jamesowi dłużej zbawi owijanie palca wokół egzekutora.

- Jeszcze jego tu brakowało. – złapałam się za głowę, a drugą ręką opierałam o blat.

- Powiemy mu, żeby zrobił zakupy na dzisiejszy wieczór, bo przyjdzie sponsor, żeby jeszcze podrasować umowę. – wybełkotała i z szybkością sięgnęła w stronę klamki.

- James ty... – przerwała Rose, gdy ujrzała w progu kogoś całkowicie innego.

- Dzień dobry. – wychylił się zza drzwi nieznajomy blondyn i o mało co niedostałam zawału – Dostałem zgłoszenie, że w tym lokalu trzymane są zakazane środki odurzające, co pogwałca rzeczywiste prawa. – oświadczył i podał mi swoją legitkę FBI. Nazywał się John Bonham co całkowicie do niego nie pasowało.

- Słucham? – wytrzeszczyłam oczy.

- Proszę się nie martwić. Moim obowiązkiem jest sprawdzenie tego i napisanie raportu.

- Dobrze w takim razie proszę iść przodem. – zażyczyłam i przeczekałam aż wyższy o dziesięć centymetrów mężczyzna nas wyprzedzi.

- Co się tu dzisiaj dzieję? – wyszeptała dziewczyna, abym tylko ja mogła to usłyszeć.

- Nie wiem. – wzdrygnęłam ramionami – Istne szaleństwo. Dalej szłyśmy w ciszy depcząc Bonhamowi po piętach. Nie wiem czy wiedział gdzie idzie, ale przerwała nam jedna z dyskutujących osób siedząca przy stoliku numer trzynaście.

- Dean? – fundator patrzył na niego z lekko rozchylonymi ustami – Co ty tu robisz?
W trakcie krótkiej ciszy odezwał się mój telefon. Zapewne był to James, ale ta chwila była wystarczająco niezręczna, żebym zaczęła teraz jeszcze pieprzyć przez telefon.

- Jestem John i no wiesz.. Sprawdzam porządek Bob. – udawanie się zaśmiał i ruszył w stronę piwniczki.

- Ej, ej! – Rose i chwyciła chłopaka za nadgarstek. Na szczęście jej nie uderzył!

- Słuchaj Dean. – dała nacisk na imię i zmrużyła oczy by wyglądać groźniej – Albo wytłumaczysz kim tak naprawdę jesteś albo wezwę prawdziwe gliny.

- Też bym chciała wiedzieć co święcicie, bo twój kolega „Bob" próbuje wmówić mi same kłamstwa. – przewróciła oczami Kate.

- To jak załatwiamy to tu, czy na komisariacie? – kontynuowała Rose. Chłopaki wymienili się spojrzeniami i jednocześnie pokiwali głowami. Trudno uwierzyć, że w tak szybkim tempie osiągnęłyśmy sukces. Lepiej nie chwalić dnia przed zachodem słońca.

- To jak? Może od początku? – dołączyłam do rozmowy, ostatnia zajmując miejsce przy stoliku numer trzynaście.

- Nie mamy chyba wyjścia. – wzdychnął blondyn i związał ręce. Był spięty i najwidoczniej mu się to nie podobało. Pytanie czemu.

- Jak się naprawdę nazywacie i czym się zajmujecie? – zmarszczyłam brwi.

- Jestem Sam, na codzień naprawiam różnego rodzaju sprzęty, tak jakby złota rącza. – odrzekł bez większego zamysłu – A to jest mój brat Dean i jest mechanikiem.

- Czemu więc macie fałszywki i podajecie się za FBI? – dopytała Kate.

- Bywa to tak, że z niektórymi mamy na pieńku. A żeby dociec informacji w jakiejś sprawie to wiadomo, trzeba rozważać różne sposoby. – wytłumaczył i rzucił kontem oka na brata, który nie był już spięty, a wręcz rozluźniony.

- Okej to czego tak właściwie szukacie w naszej restauracji? – zapytała Rose.

- Była właścicielka narobiła sobie długów. Chcieliśmy wiedzieć gdzie ją znajdziemy. – odezwał się Dean.

- Wyjechała dawno temu. Niestety nie mamy na nią namiarów. – skłamała Rose.

- Rozumiem. Będziemy się powoli zwijać. Mamy do załatwienia jeszcze parę spraw, a z całą pewnością pracownicy zaczynający
przerwę z biura naprzeciwko zaraz się zjawią.

- Tak faktycznie. Mam jeszcze takie pytanie, czy zna Pan może jakiegoś sponsora? Jesteśmy w kropce, bo mamy dużo do wyremontowania.– przyznała się.

- Możemy się gdzieś umówić, studiowałem prawo na Stanfordzie i wiem coś na ten temat. – mrugnął i zostawił wizytówkę.

Podziękowałyśmy i odprowadziłyśmy ich wzrokiem do wyjścia. Kiedy znikli nam z pola widzenia, z entuzjazmem kontynuowałyśmy pracę.

***
Przepraszam za dość długą przerwę. Jak pewne sprawy się unormują to napewno wrócę do regularności. Rozdział napewno zawiera jakieś błędy ale możecie napisać czy wam się spodobał!