Theo przeciągnął się, rozciągając mięśnie. Usiadł na skraju łóżka i zaczął nasłuchiwać. Brzdęk talerzy świadczył, że jego matka właśnie sprząta po śniadaniu, co znaczyło, że to jego ojciec zbiera się do wyjścia. Czekał chwilę, rozpoznając dźwięk podkładki, z której były brane buty oraz szczęk kluczy, wyjmowanych do zamknięcia drzwi.

Dopiero kiedy usłyszał charakterystyczny trzask, z jakim zawsze wychodził jego ojciec, podniósł się z łóżka. Przebrał swoje dresy na czarne joggery i zgarniając z szafki T-shirt, wziął swoją bluzę oraz torbę do szkoły i wyszedł ze swojego pokoju. Z kieszeni spodni wyciągnął klucz, zamykając drzwi. Sprawdził jeszcze szybko, czy ma swoje papierosy i zapalniczkę, po czym założył bordową bluzę, przekładając torbę przez ramię.

Przeczesał ręką włosy, schodząc na dół po schodach.

Nie spojrzał w stronę kuchni, nawet się nie odezwał do matki. Po prostu założył buty i wyszedł z domu, zamykając za sobą drzwi. Wszedł na chodnik, kierując się w górę ulicy. Jednak nie szedł na przystanek tak jak zawsze - w piątki wstawał wcześniej, żeby przejść dwa przystanki i dopiero na trzecim czekać na autobus, by przejechać kolejne trzy.

Wyciągnął papierosy i odpalając jednego, zaciągnął się.

Przeszedł na drugą stronę ulicy, i wszedł na żwirową ścieżkę, prowadzącą przez mały skwerk. Były tu może cztery drzewa na krzyż, jednak mimo to i tak dało się słyszeć szelest liści i śpiew budzących się ptaków. Theo kochał ten dźwięk, zawsze kojarzył mu się ze spokojem.

Zaciągnął się.

Wzrok miał wbity przed siebie, prawie nigdy nie rozglądał się na boki. Uwolnił dym z ust, zostawiając chmurę za sobą. Myślami wrócił do wczorajszego wieczoru, kiedy rozmawiał z Dunbarem. Przetwarzał jeszcze raz informacje, które wyłapał z paplaniny młodszego. Na pewno nie cierpi dymu papierosowego. Dla tej cechy, Theo postanowił częściej przy nim palić. Z ich pierwszego spotkania przypomniał sobie, że Liam nie panuje nad agresją. Z wczorajszej rozmowy mógł łatwo wywnioskować, że jest w miarę spostrzegawczy, a jednocześnie wyjątkowo upierdliwy.

Znowu się zaciągnął.

Przeniósł się w tym roku do Beacon Hills High School i z tego co mówił, ma treningi na tej samej siłowni. Pytanie, czego one dotyczyły? Raeken postanowił to sprawdzić przy którejś okazji. Ostatnie, co rzuciło mu się w oczy w zachowaniu blondyna to fakt, że jest przesadnie empatyczny. Theo wiedział, że sam nie pofatygowałby się do pomocy, a nawet jeśli, to nie wydzierałby się tak jak Dunbar wtedy.

Ponownie się zaciągnął, wypuszczając dym z ust.

Pewne jednak było, że jeśli będzie coś potrzebował od młodszego, najpierw musi zebrać więcej informacji.
          

***
           

Liam stanął obok schodów, znowu czekając na Masona. Jedną sprawą była podwózka do domu, a drugą fakt, że ciemnoskóry ich rozmowę o Raekenie przełożył właśnie na czas po lekcjach.

Piątek minął Dunbarowi stosunkowo szybko. Prawdopodobnie to przez brak lekcji z przedmiotów ścisłych w tym dniu oraz dwie godziny wychowania fizycznego.

Dym papierosowy zwrócił jego uwagę. Spojrzał w stronę wiaty śmietnikowej, gdzie ostatnim razem widział woźnego i nastolatka, jednak nikogo tam nie zobaczył. Odwrócił głowę w przeciwną stronę, teraz zauważając grupę palących nastolatków, którzy stali oddaleni od wejścia. Nie rozpoznał wśród nich Raekena, zresztą wydawali się być rówieśnikami blondyna.

Niebieskooki westchnął i robiąc krok przed siebie, momentalnie się z kimś zderzył. Cudem zapał osobę, którą staranował.
Niemal od razu rozpoznał ciemne oczy i hebanowe włosy.

- Sory, moja wina - puścił dziewczynę, stając na przeciw niej.

Szatynka przez chwilę przyglądała się Dunbarowi.

- To nie ty siedziałeś w samochodzie chłopaka, który prawie mnie potrącił? - uniosła brew, a blondyn uświadomił sobie, że szatynka mówi o zdarzeniu ze środy.

- Może - przewrócił niewinnie oczami. - Ale to ty weszłaś przed maskę.

- Może - sparodiowała go, na co nastolatek się uśmiechnął.

- Liam, a ty? - przedstawił się, wyciągając do niej rękę.

- Hayden.

- A ja jestem Mason - wtrącił się ciemnoskóry, zarzucając rękę na barki blondyna. - Obawiam się, że będziesz musiała dać mu swój numer, bo muszę go zabrać i biedak nie ma czasu na flirtowanie.

Hewitt udawał smutnego, przy okazji pocieszająco klepiąc Liama w plecy.

- Streszczaj się, czekam przy aucie - dodał, zostawiając ich samych.

- Szczery - uśmiechnęła się rozbawiona dziewczyna, a Dunbar podał jej swój telefon.

- Ale przydatny - skomentował blondyn.

Hayden przewróciła oczami z uśmiechem, wpisując swój numer na smartfonie Liama.

- No to miłego dnia - puścił jej oczko, a wymijając ją, skierował się w stronę samochodu Masona.

Szybko dotarł, siadając na miejsce pasażera obok kierowcy.

- Kocham cię, stary - wyszczerzył się, ustawiając nazwę dla numeru dziewczyny.

- Jeszcze w środę chciałeś mnie zabić - prychnął, wyjeżdżając z miejsca. - Lepiej zapnij pasy.

Droga minęła im w spokoju, w piątek obaj lekcje kończyli wcześniej, więc na mieście nie było tak dużych korków. A Mason mieszkał połowę drogi dalej niż Dunbar.

Wjechali na bogatą dzielnicę, zatrzymując się przy dużym, białym domu jednorodzinnym. Był on o wiele większy niż domek Liama. Ciemnooki miał ten przywilej, że urodził się w ponadprzeciętnej rodzinie, jednak zawsze uczono go szacunku do pieniędzy. Chodził do normalnej szkoły, nigdy nawet nie myślał, by zmienić ją na prywatną.

I pewnie dwójka przyjaciół nawet by się nigdy nie spotkała, gdyby nie relacje pomiędzy ich rodzinami. Matka Dunbara przyjaźniła się z rodzicielką ciemnoskórego jeszcze z czasów studiów.

Weszli do domu, a Liam od razu udał się do salonu, by po chwili rozsiąść się na wygodnej kanapie.

- Czemu nie chciałeś rozmawiać w szkole? - spytał blondyn, odwracając głowę w stronę ciemnoskórego, który dopiero wszedł do przestronnego pomieszczenia.

- Bo tam ściany mają uszy? - odpowiedział, jakby to było oczywiste. - Myślisz, że skąd ja tyle wiem? Nie jestem święty.

- Przecież widzę - Dunbar zlustrował drugiego wzrokiem, mając na myśli kolor skóry.

- Zamknij się, białasie - warknął, rzucając w niego poduszką z fotela.

Obaj parsknęli śmiechem, a blondyn odrzucił poduszkę z powrotem do Masona.

- To co chciałeś wiedzieć? - spytał ciemnooki, poprawiając się na fotelu.

- Dziwny jest - zaczął, na co drugi przewrócił oczami. - Spotkałem go wczoraj wieczorem na przystanku, kiedy wyprowadzałem Storma. Debil zasnął tam. Wyglądał jak bezdomny - parsknął Liam, a ciemnoskóry posłał mu spojrzenie, by przeszedł do konkretów. - Ogółem rozmawialiśmy, o ile można to tak nazwać. I właśnie o to chciałem zapytać, bo powiedział coś w stylu... czekaj, muszę sobie przypomnieć.

Hewitt milczał, cierpliwie czekając aż blondyna oświeci.

- "Czasami trzeba coś spieprzyć, żeby nauczyć się sobie radzić" - zacytował Raekena. - O co może chodzić?

- Nie siedzę w jego głowie - prychnął ciemnooki. - O czym rozmawialiście, że tak powiedział?

- Zapytał, czy jestem nowy w szkole, no to odpowiedziałem, że to lepsze niż niezaliczenie roku - wyjaśnił Dunbar.

- Nie mów mi, że się nie domyśliłeś..? - westchnął Mason, przecierając twarz dłońmi, a blondyn pokiwał przecząco głową. - Chodziło przecież o niezdanie klasy.

- Według mnie to nie ma powiązania - Liam zmarszczył nieznacznie brwi.

- Mogło chodzić o jego sprawy prywatne - ciemnoskóry wzruszył ramionami, a widząc wzrok niebieskookiego wolał dodać: - O których nic nie wiem, dobra? To wszystko?

- Nie - blondyn od razu zaprzeczył. - Zapytałem, czy całą noc będzie siedział na tym przystanku. On odpowiedział, że raczej przeżyje, chyba, że mój pies go zje. Wtedy zażartowałem, że raczej by się zatruł, a on na to, że niestety nie ma tej "wspaniałej" umiejętności.

- I czego tu nie rozumiesz? - Mason uniósł brew. - Albo inaczej, po co ci wiedzieć, o co tu chodziło?

Dunbar zdał sobie sprawę, że Hewitt może mieć rację. Ta wiedza nie była mu potrzebna.

- Racja - mruknął. - Gramy w coś?

Zadając to pytanie, niebieskooki sięgnął po pilot leżący na szklanym stoliku kawowym.

- Zawsze.

Mason poszedł po pady, a Liam przypomniał sobie scenę, kiedy Raekena prawie potrącił samochód. Nie chciał o tym wspominać, a jednocześnie nie mógł przestać o tym myśleć. Gdyby auto rzeczywiście potrąciło Theo, Dunbar był przekonany, że już odbywałby się pogrzeb. Więc skoro prawie doszło do wypadku, dlaczego starszy zareagował tak obojętnie..?