prawda jest taka że musiałam sobie jakoś radzić i nigdy nie miałam rodziców... nałożyłam słuchawki i stanęłam na dachu bloku. nikt mnie tu nie znajdzie i nie będzie szukał. w końcu jestem tylko głupią nastolatką jak każda inna.

tym czasem w NY...

-przydałaby się dziewczyna od smoka-powiedziałem do mikrofonu w zbroi.-kto wie kim jest?

-Maximoff-petr usiadł na dachu z lemoniadą w ręce.-on w końcu się z nią liże.

-Peter język-powiedział kapitan do słuchawki. 

-ktoś jest zazdrosny-usłyszałem Natashę

-o tego głupka? w życiu. idiota debil ach...

-wiesz że to słyszę?-zapyta Quicksilver. a ja tłumiłem śmiech.-nie ma jej. wyjechała i kazała ją zostawić a smok jest pod naszą ochroną.

-przydałaby się DZIEWCZYNA która nad nim zapanuje.-bliźniaki spojrzały po sobie.-co?

-obiecaliśmy jej to. chce żyć normalnie.

-i lizać się z marvelowym Flashem.-mruknął Peter.

-chłopaku spokój!-krzyknęła Wanda.-Wandelopa pojechała do swojego domu a my damy sobie rade.

po bitwie...

-musimy ją znaleźć ten smok nikogo nie sucha-warknął Thor gdy zwierze podpaliło mu włosy.

-proszę-odparłem siadając na kanapie z szklanką whisky.- wiemy tylko że ma na imię Wandelepa

-Wandelopa-poprawiła mnie Witch przechodząc obok i wchodząc do kuchni.

-czemu nam po prostu nie powiesz?

-bo to prawie dziewczyna mojego brata.-chłopak spojrzał na siostrę i oparł się o futrynę.-i obiecałam że nie będę jej szukać.

-ty obiecałaś ale ja nie.-spojrzała błagalnym wzrokiem na Pietra.

-chciała wrócić do domu Pietro. 

-Ale ja chce mieć ja przy sobie.-powiedział i wybiegł. i tyle go widzieli... spojrzałem na Wandę która miała przemądrzałą minę a potem swój wzrok skierowałem na drzwi

-wiesz może gdzie mieszkała?-podała mu kartkę.

-jesteś okropny.

-po siostrze-usmiechnąół się.

-jesteś starszy!

-wreszcie przyznałaś.

-nie gadaj biegnij już.

Wandelopa...

spojrzałam w bok nad moim domem pojawiło się coś czerwonego. od kiedy się wyprowadziłam nikt tam nie mieszkał. poczułam ukucie na szyi jakby ktoś mi wbijał pazury

-twój dom nie istnieje jesteś moja...-usłyszałam.-znam twoich rodziców ty tez ich znasz...żyją...a teraz idź i ich znajdź.-nagle zaczęłam widzieć wyraźniej. rozejrzałam się ale nikogo nie było. nagle przypomniała mi się scena która została mi tjby wymazana z pamięci.

-zajmiecie się nią. a gdy skończy 16 lat powiecie jej o królestwie wojnie i o nas. potem zobaczymy co się stanie. napewno nie będzie zachwycona...