-....yo....iyo. Chiyo.

Obudziłam się słysząc miły głos. Mruknęłam i się przeciągnęłam. Popatrzyłam na osobę, która mnie obudziła.

(Ian?!)

Wkurzyłam się i zaczęłam agresywnie szeptać.

- Ian, co ty tu robisz do cholery?! Nie widzisz, że jest tu Guren?

- Wybacz mi moja wilczyco. - powiedział.

- Jaka twoja?!

Chłopak musnął ustami moje wargi i uśmiechnął się. Trochę się zaczerwieniłam.

- Chyba teraz wiesz co czuje. Dlatego moja.

- A-ale jak? Od kiedy?

- Od zawsze, piękna.

- E-eh...

- Chiyo! Uciekajmy póki czas! Dopóki wszyscy śpią.

Chłopak pociągnął mnie za ręke i szczęśliwie zaczął biec.

- C-co?!

Byliśmy już na zewnątrz. Wychodziło powoli słońce, lekki wietrzyk bawił się moimi włosami.

( Świetnie, idealna pora na wybór życia...)

- Zostaw mne! - wyrwałam się od niebieskookiego - I-Ian, ja wcale nie mówiłam, że chce uciec!

- Co? J-jak to?

Wyszczerzyłam ząbki i podrapałam się po karku.

- Heh, w prawdzie...Ian ja....Lubie ciebie i Gurena.

Popędził do mnie nerwowo, złapał za mnie ramię i zaczął je mocno ściskać. Zmarszczył brwi a jego wargi zaczęły dygotać. Wyglądał jakby miał zaraz płakać. Chyba nigdy nie widziałam go tak przygnębionego i wkurzonego na raz.

- Chcesz mnie zostawić? Chcesz mnie opuścić na zawsze dla takich bezwartościowych ludzi?!

- Wilczku, posłuchaj....

- Nie! Wybieraj teraz alb...

Mężczyzna gwałtownie się powstrzymał i mnie odepchnął. Odwróciłam się za siebie i ujrzałam Gurena, jak zawsze mającego ręce w kieszeniach. Poczułam ciepło w środku i ciut się zaumieniłam.

- "Wilczku" bez nerwów. - fioletowooki posmutniał. - To jej decyzja...

- Zatem dajmy jej wybrać. - powiedział wilkołak.

Ian popatrzył z przewagą na psa na baby. Obydwaj stanęli przed blaskiem wschodzącego słońca i wyciągnęli do mnie dłonie. Całkowicie się zmieszałam.

( No, Chiyo to jest teraz bardzo ważna decyzja w twoim życiu, może i najważniejsza. Nie zepsuj tego.)

Zamknęłam oczy i wzdychnęłam, wyciszając się. A teraz pytaniem czy uciekam z Ianem, czy może zostaje z Gurenem.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Wyciągnęłam ręke w stronę mojego kapitana i przyszłego chłopaka. Złapałam Gurena za jego dłoń i uśmiechnęłam się radośnie i troszeczkę też zadziornie.

- Witaj, mój Gurenie.

Następnie popatrzyłam na wilczka. Był najwyrazniej smutny. Podeszłam do niego i go przytuliłam.

- Wybacz....

Zakończyłam uścisk i wróciłam do fioletowookiego. Ten wziął mnie w objęcia i razem popatrzyliśmy jak Ian żegna się z nami i znika za budynkami.

Uśmiechnęłam się i wróciłam z Gurenem do naszego pokoju.

KONIEC....

...................
(372 słowa) Rozdział nie sprawdzany za jakieś błędny przepraszam.
Yyy....No too zobaczenia w innych książkach ^^