Herken je dat? Wanneer je emoties gewoon afsluiten? Wanneer je stopt met voelen om jezelf tranen te besparen? Wanneer je gewoon niet meer weet wat je moet doen, dat je jezelf maar instelt op dat het je niet moet boeien? Dat je harder moet zijn, een keer aan jezelf moet denken?

Aan jezelf denken is moeilijk, wist je dat? Vooral als je gedachten al bij iemand anders zijn. Dan is nadenken over iets anders moeilijk. Hoe gooi je de knop om? Hoe stop je met denken? Dat kan ik niet. Ik kan alleen recht voor me uit staren en alles in een waas voorbij laten komen.

Daardoor lijkt het alsof het me niks boeit. Ik laat het langs me heen gaan. Ik verander in een soort robot. Geen gevoelens, alleen maar ongeïnteresseerde antwoorden. Maar diep onderin voel ik een sprankje verdriet, een beetje hoop of een druppel blijdschap. Ver opgeborgen. Ver van mijn functioneren. Ik hoefde niet te voelen. Ik wilde geen jankend kind zijn. Nu zou ik mijn gevoel wel weer terug willen...

Op dit moment zou ik veel doen om te kunnen huilen, om alles uit mn systeem te gooien. Ik wil dingen kunnen bespreken zonder over te komen alsof ik geen liefde ken. Ik wil weer geven om, stralen, al mn tranen ophuilen, desnoods iets wegsmijten uit woede. Maar ik voel niks. Ik doe niks. Het gaat aan me voorbij. En ik laat het gebeuren.