Ik heb ADDHD.

ADDHD gaat nooit over. Ik blijf er de rest van mijn leven mee rondlopen.

ADDHD = Alle Dagen Door Het Dolle?

ADDHD staat voor: het Alles Door De Helft Dieet.

ADDHD zit in mijn hoofd. In het begin was het vreselijk. Als ik ergens maar de helft van opat, dan beschouwde ik dat als een straf, terwijl ik de helft die ik niet in mijn mond stopte als de beloning zag die ik eigenlijk wilde hebben.

Ik ging ermee naar de dokter (Ik was het trouwens zelf, die dokter. Ik heb geleerd hoe ik dit soort afwijkend gedrag kan behandelen, en zelf je eigen dokter zijn is ook nog eens een stuk goedkoper). Mijn dokter legde me uit dat ADDHD juist heel goed is voor me, dat ik moet proberen het te houden.

Ik snapte er niets van.

De dokter zei toen: "Als je iets niet snapt, dan kom je gewoon kennis tekort. Neem gewoon de tijd om het te leren begrijpen."

Dat snapte ik wel, en na wat extra uitleg snapte ik de rest ook.

Als ik in de woestijn sterf van de dorst, dan is een glas koel water het lekkerste wat er bestaat. Het tweede glas is ook lekker, het derde glas is al iets minder en het tiende glas hoef ik niet meer... Van twee helften is de eerste helft (wetenschappelijk bewezen) dus het lekkerste.

Die eerste helft, de helft die ik eet, is goed voor me. Die tweede helft, die ik niet eet, is slecht voor me; dat is de helft die ik niet nodig heb, de helft die me overgewicht bezorgt.

Ik vind het wel lastig om halverwege te zeggen: "Nu heb ik genoeg." De Vimpoer heeft mijn eetreflexen in mijn hersenen gespoeld (her-geprogrammeerd). Die verminkte gedachten maken het lastig om te leven met ADDHD. Het gemakkelijkste is om die eerste helft ook te laten staan. Dat heb ik uiteindelijk met mijn sigaretten gedaan (halve sigaretten roken, dat bleek na een tijdje toch moeilijker dan stoppen). Helaas: «niet eten» betekent «niet leven», en dat is veel slechter voor mijn gezondheid dan ADDHD.

Het leven is verleiding. Mijn ADDHD-therapie is een oefening in "ja en nee" zeggen tegen die verleiding. Ik zeg rustig "nee" tegen suiker, vet en zout, zoals ik ook "nee" zeg tegen een opdringerige knappe man die me probeert te verleiden, vooral als hij me probeert te verleiden om een nieuwe auto te kopen of een stel kunststof kozijnen. Ik zeg net zo gemakkelijk "nee" als iemand probeert me te verleiden om dronken te worden of drugs te gebruiken of een sigaret op te steken. Verleidelijk glimlach ik dan terug, superieur, zelfverzekerd, onverzettelijk: "Ik heb jou niet nodig. Ik ben zonder jou veel gelukkiger." Dat gevoel is onbetaalbaar.

"Nee" zeggen tegen eten is anders. Ik heb eten nodig, ik vind het lekker, en ik vind het ook gezellig om samen met anderen iets te eten. Dus ben ik blij dat ik ADDHD heb, want dan eet ik gewoon de helft.

Omgaan met ADDHD

Laatst gingen Nel en ik in de stad op zoek naar een nieuwe outfit. Het was een grote stad en na drie uur intensief winkelen (a 250 Kcal/uur) hadden we pas de helft van alle interessante winkels gezien. Lunchen dus, op een zonnig terrasje op het plein. Ik bestelde een pizza met champignons en Nel ging voor de lasagna; het was immers een feestdag: we vierden dat we na drie uur in de stad nog geen cent hadden uitgegeven, een record voor ons. Halverwege de pizza schoof ik het bord (formaat verkeersbord, met rode rand en waarschuwing: «900 Kcal!») resoluut van me af.

Nel keek me stomverbaasd aan: "Wat doe je NU? Is het niet lekker?"

"Het is heerlijk. Het is de lekkerste pizza die ik in tijden heb gegeten. Maar ik heb ADDHD, dus dan eet ik alleen de helft."

Nel ontplofte bijna: "Wat ongezellig!"

Nu was het mijn beurt om verbaasd te zijn. Ongezellig? Ik? We hebben het juist super gezellig. Ik geniet echt van deze dag.

Bijna, BIJNA werd ik boos (woede van anderen werkt aanstekelijk). Bijna barstte ik uit in een tirade: "Ongezellig? Ik vind jou ongezellig. Je probeert me dingen te laten doen die ik niet wil, misschien wel om je eigen slappe houding goed te praten. Het is niet gezellig om te roken en te drinken en veel te veel ongezond te eten en verder helemaal niets te doen. Dat is alleen maar een saaie gewoonte van saaie mensen die niets leukers kunnen bedenken dan geld uitgeven aan slechte gewoontes."

Maar gelukkig begreep ik het, dankzij die ADDHD-training van mijn dokter: Nel had net haar hele trog lasagna leeggeslobberd en nu voelde ze zich misschien schuldig omdat ik haar gedrag niet goedkeurde. Misschien was ze jaloers omdat ik zo sterk was dat ik de helft kon laten staan. Ik moest mijn vriendin niet aanvallen op haar slechte gedrag; ik moest haar juist helpen om het goede te leren accepteren.

Toen ik dat inzicht eenmaal had, voelde ik me extra blij met mijn kordate besluit om alleen de lekkerste helft van mijn pizza te eten. Ik hoefde mijn woede niet te onderdrukken. Er kwam zelfs een beetje medelijden in me op.

Ik zei: "Het is niet ongezellig als ik de helft niet opeet. Het is alleen maar verstandig en gezond. Het spijt me dat ik er niet eerder aan gedacht had. We hadden natuurlijk veel beter alleen lasagna of alleen pizza kunnen bestellen, en dan lekker gezellig samen delen. Dan krijg jij de lekkerste helft, de helft die je het eerste opeet, en dan neem ik de rest."

Nel schudde haar hoofd: "En straks drink je ook alleen de helft van mijn koffie? Daar gooi ik wel drie klontjes suiker in. Hoe doe je dat dan?"

Ik legde het uit: "Nee, ik drink gewoon mijn eigen koffie, hoor. ADDHD geldt alleen voor extraatjes. Koffie maakt deel uit van een normale lunch. Pizza niet. Een pizza is 900 calorieën. Normaal eet ik twee bruine boterhammen (165 Kcal) met kaas (150 Kcal), een appel (80 Kcal), een bakje yoghurt (75 Kcal) en een kop koffie, in totaal 470 calorieën. Ik heb dus genoeg aan een halve pizza. Maar omdat het vandaag een feestdag is wil ik eigenlijk ook nog een toetje: tiramisu (300 Kcal). Ik trakteer, en dan nemen we allebei gezellig de helft. Oké?"

Ik schrok en moest opeens denken hoe een optimistische Zeeuwse familie milkshake drinkt: één halfvol glas met zeven rietjes... Maar gelukkig dacht Nel niet aan mijn zunige Zeeuwse voorouders.

"Waar laat je die 150 extra calorieën dan?", vroeg Nel.

"Die zijn mijn beloning voor drie uur winkelen vanmorgen. Van alle extra beweging mag ik de helft aan calorieën weer opnemen, als beloning omdat we het zo gezellig hebben samen. Beveren, heet dat. En omdat jij ook drie uur gewinkeld hebt, en omdat ik vrees dat we nog wel drie uur rond zullen huppelen hier, mag jij ook lekker een halve tiramisu. Nou? Gezellig of niet?"

Nel was altijd al goed in rekenen geweest: "Volgens jouw theorie mogen we dan ook nog allebei de helft van twee glazen rode wijn aan het einde van de dag. Toch?"

"Denk je dat we dat redden, in één middag allebei een nieuwe outfit, terwijl we de hele ochtend alleen maar kindermaatjes hebben gepast waar we niet in konden?"

"Pfff. Gemakkelijk. En we moeten ook nog terug naar de auto lopen. Of nemen we een taxi naar de parkeerplaats?"