Dit is een soort van kort verhaal. Kleine triggerwaarschuwing: het speelt zich af in een ziekenhuis. Maar het is erg abstract en eum... Laten we het er op houden dat ik niet weet wat ik geschreven heb, dus ik denk dat jullie het ook niet weten. Geniet ervan.

Vroeger was de klok hier onzichtbaar. Ik weet het nog goed. Ik ben hier al zo vaak geweest en ziekenhuis muren veranderen niet. Ze zijn altijd dezelfde bleke keur, de ontsmettingsmiddelen nog in de poriën gezogen. Schilderijen dansen over de muren alsof deze gang een galerij is. Ik waardeer hun een poging om deze gangen beter te maken, maar het helpt niet. Al was de vloer onder me neon roze en dansten er kleurrijke vlinders over de muren, ik herken een illusie wanneer ik er een zie. 

Dat is waarom ik weet van de klok en hoe hij niet echt onzichtbaar was. Ik ken de wetten van de natuurkunde en ik weet hoe mijn gedachten ze kunnen verbuigen. O, wat zou ik graag willen dat het echt kon. Dan zou ik deze glazen ramen met mijn vingers smelten en een worden met het glas. Dan zou ik ze hier door me heen laten kijken, zonder bang te zijn dat ze me niet zagen. Ik zou overstromen van een gevoel dat ik niet ken. Een worden met iets wat ik niet ben.

Want ik zit hier nog steeds. In een stoel die langzaam van kleur verandert. De wolken voor me spatten langzaam uiteen als iemand ze kapot trapt. Ik weet precies wat ik hier doe en ik weet ook wat er gaat gebeuren. Morgen ben ik iemand anders en ik ga hem niet aardig vinden. Als deze woorden gewisseld zijn en mijn tranen gevallen zijn, trek ik de lijn. 

Het zachte getik van de klok herinnert me dat het nog niet zo ver is. Er is nog tijd. Tijd om te zijn en te geven aan de glazen vrouw voor me. Ze kijkt me aan met haar kristallen ogen. Zou ik haar ook kunnen smelten als deze wereld de mijne was? Ik wil het proberen, maar ik weet dat ze me niet gaat begrijpen. Dus vloei ik braaf uit mijn stoel en zweef achter haar de gang in. Weg van de klok en mijn hersenspinsels. Langzaam verlaat ik mijn surrealisme.

Daar sta ik dan in een kale gang. Met mijn bevende handen en grote ogen. Nog jong zouden sommigen me noemen, maar ik heb meer geleefd dan de meesten in dit gebouw. Ze zeggen dat ik hier niet hoor te zijn en ik geloof ze. Dus hier trek ik mijn ultimatum. Hierna word ik wat ik nooit heb willen zijn.