Een paar weken waren verstreken zonder dat er veel veranderde. Meer en meer had Madelyn briefjes in haar brievenbus gestoken gekregen, steeds met een paar dagen tussen, steeds in hetzelfde lettertype en steeds werd er van haar verwacht dat ze op een bepaald tijdstip op een bepaalde plek was.

Deze bewuste dag was de derde keer die week dat Maddie een briefje met aanwijzingen had gevolgd naar een afgelegen locatie. Schoten werden gelost, een jong koppel en hun kind vermoord.

Maddie was ziedend geweest. Zo ziedend dat ze de ene dader zo hard in zijn geslachtsdelen had getrapt dat hij wel eens onvruchtbaar zou kunnen zijn. De andere had ze in een wurggreep op de grond gehouden tot deze het bewustzijn verloor.

Vanuit een nabijgelegen steegje had ze het tweetal in de gaten gehouden tot de politie er was. Het was echter moeilijk om haar aandacht erbij te houden. Het vermoorde meisje, nauwelijks uit de koets, stond op haar netvlies gebrand. Haar ogen glazig, haar donkerbruine lokken rood van het bloed, haar wangen eveneens besmeurd en haar bruine huid had een grijze schijn gekregen. Ze was nog een kind, een peuter, en toch had ze de kogel gekregen.

In het masker, dat strak rond haar hoofd zat - té strak -, werd het moeilijk om te ademen, pijnlijk bijna. Haar maag had zich meermaals omgedraaid, maar overgeven liet ze zichzelf niet toe. Het zou in de helm blijven hangen en zou haar misselijkheid alleen maar erger maken. Ze moest hier weg. De politie had het nu toch overgenomen.

Ze zette het op een lopen, haar aandacht richtend op het regelmatige landen van haar voeten. Links. Rechts. Links. Rechts. Ze wilde het masker afzetten, de helm van haar hoofd halen, maar dat kon nog niet. Ze moest ergens zijn waar ze er zeker van was dat er geen camera's hingen.

Die dag was overigens de eerste keer dat Rowan niet ergens in de buurt geparkeerd stond. Ze hadden afgesproken dat hij voortaan bij hem thuis op zijn computer zou volgen waar ze was. Dankzij zijn technische skills kon hij van daaruit makkelijk anoniem de hulpdiensten inschakelen. Daarnaast liep hij op deze manier ook minder gevaar om ontdekt of gezien te worden, wat Madelyn ook een beter gevoel gaf. Het zou gevaarlijk zijn moesten ze ontdekt worden. Zeker tot ze wist wie er achter al de briefjes zat en wat er het nut van was.

Er werd ruw aan haar arm getrokken. Ze verloor haar evenwicht, maar voor ze de grond kon raken, werd ze weer omhoog getrokken aan beide armen. Terwijl haar aanvaller haar armen op haar rug draaide, werd ze tegen de dichtstbijzijnde muur geduwd.

Madelyn schopte naar achter, maar raakte niets dan lucht. Lucht, frisse lucht, dat had ze nodig. Door de kleine gaatjes in haar masker kon ze niet goed zien wie haar in de houdgreep hield. Paniek maakte haar hersenen mistig en doorprikte al haar denkvermogen.

Ze schopte nog eens, tevergeefs.

'Stop met schoppen,' siste een vrouwenstem in haar oor. 'Ik ben niet de vijand.'

'Dat maak je op een aparte manier duidelijk,' diende Maddie haar van repliek. Als ze de helm niet had aangehad had ze waarschijnlijk in haar gezicht gespuugd. Bovendien was het nog altijd wennen aan haar stem wanneer ze door de stemvervormer sprak. Het klonk hoger, hoekiger en meer geraspt dan ze gewend was.

'Laat haar los,' zei een nieuwe vrouwelijke stem. 'Ik denk dat ze ook wel zal meewerken als we het beleefd vragen.'

Zodra Maddie's polsen vrij waren, draaide ze zich in een ruk om en haalde ze uit naar waar ze hoopte dat het gezicht van haar aanvaller zat. Er klonk duidelijk gekraak en een scherpe pijnkreet, toen haar vuist de neus van de vrouw raakte. Ze had haar hand nog niet goed weggetrokken, of ze werd alweer tegen de muur gegooid. Een vinger gleed behendig onder de helm in en voor ze wist wat er gebeurde ging er een schok door haar heen. Haar lichaam trilde en tintelde en ze kermde zacht van de pijn en het ongemak. Hoewel ze er uit alle macht tegen vocht, werd alles niet veel later zwart en voelde ze nog net hoe ze in elkaar zakte voor ze het bewustzijn helemaal verloor.

-

Madelyn werd langzaam wakker in een donkere kamer. Het enige licht kwam door een klein raampje bovenaan bij het plafond. Ze knipperde een paar keer en liet haar handen langs haar lichaam glijden. De helm was van haar hoofd gehaald, maar het pak had ze nog steeds aan, gelukkig.

Ze sloot haar ogen even terwijl ze terugdacht aan wat er gebeurd was, wie haar aangevallen en meegenomen had. Ze had niet gezien wie het was. Twee vrouwenstemmen had ze gehoord, maar dat was het wel.

Toen ze haar ogen weer opendeed, liet ze haar blik langzaam door de kamer glijden en ging ze eveneens langzaam rechtop zitten. Echt bang was ze niet, ze was eerder een vreemd soort kalm, alsof ze alles vanop een afstandje bekeek en goed kon analyseren.

Ze rekte en strekte haar vingers wat, draaide een paar cirkeltjes over haar slapen en nam ondertussen de weinige meubels in de ruimte in zich op. Er stond een bureau, een stoel die bijna uit elkaar leek te vallen, een kast die niet helemaal gesloten was en de zetel waarin ze net was wakker geworden. Ze kon niet meteen camera's zien hangen, maar ze wilde er niet zomaar vanuit gaan dat ze daarom niet bekeken werd.

Haar blik viel op een hoopje kleren op de rugleuning van de zetel. Een zwarte hoodie en een zwarte joggingbroek, leek het. Ze wilde wel heel graag andere kleren aantrekken. Het pak was misschien kogelbestendig en vrij rekbaar, maar daarom nog niet extreem comfortabel. Ze keek nog een keer door de kamer en wisselde vervolgens met een beetje moeite van kleren. De hoodie was een beetje te groot, maar de joggingbroek zat perfect. Ze vroeg zich af van wie ze waren.

Toen ze haar schoenen ook weer aangetrokken had en ze het pak mooi had opgevouwen, liep ze eerst langs de kast. De kastdeur hing een beetje scheef, alsof iemand hem ooit te hard had dichtgegooid. Ze liet haar vingers kort langs het ijzer strijken en opende de kastdeur daarna. Als ze niet wilden dat ze zag wat er in zat hadden ze er wel een slot aan gehangen. Haar nieuwsgierigheid zou het toch altijd winnen.

Op het eerste zicht stak er niets interessants in de kast. Op ooghoogte lag een stapel papieren met onleesbare handtekeningen, waarop verder geen nuttige informatie stond. Bovenaan stond wel steeds een logo van één of andere dienst of bedrijf. AMO om precies te zijn, maar dat zei Madelyn niets. Op de legger eronder lag een stressbal, die eruit zag alsof hij al veel te verduren had gekregen. De bovenste legger kon ze zelfs wanneer ze op haar tippen stond niet goed zien, dus ging ze er gewoon even langs met haar hand, om te voelen of er iets lag. Helemaal achteraan stuitten haar vingers op het puntje van een kader, maar het duurde even voor ze er grip op had en ze hem uit de kast kon halen.

Een onzichtbare hand omklemde haar hart toen ze naar de tekening in het lijstje keek. Het was het silhouet van een feeërieke vrouw met een grote bloemenkrans in haar haar, gezeten op een paard. Alleen de bloemen waren ingekleurd, met lichtroze aquarelverf om precies te zijn. Dat wist ze, want zij had het getekend een paar maanden geleden of misschien al wel langer terug. Ze had hem aan Raine gegeven uiteindelijk.

'Je hebt echt talent.'

Madelyn liet het fotolijstje bijna uit haar handen vallen en draaide zich met een ruk om. In de deuropening stond een jonge vrouw met een kleine glimlach. Er zat een klein wondje op haar neus die haar aandacht trok en rond haar hoofd had ze een fleurige hoofddoek gebonden. Ze droeg een losse jeansbroek en een blouse die goed bij haar hoofddoek paste.

'Vooral niet bang zijn en sla me alsjeblieft niet nog een keer,' zei de vrouw geamuseerd. 'Eén keer is wel genoeg, denk ik.'

Maddie opende haar mond, zonder echt de intentie te hebben iets te zeggen. Ze was op z'n zachtst gezegd overweldigd en kon geen vraag kiezen om eerst te stellen.

'Ik moet wel zeggen dat ik niet had verwacht dat jij in het uniform zou zitten. Sorry voor de elektrische schok trouwens, dat moet vast pijn hebben gedaan. Maar ja, voorzorgsmaatregelen.' De vrouw sloot de deur achter zich, maar deed hem niet op slot. Ze leunde er tegenaan en gebaarde naar Maddie dat ze ook maar ergens moest gaan zitten.

Madelyn bleef gewoon staan, maar leunde wel wat tegen de tafel aan, zodat ze haar rug toch wat kon sparen. Op de bank slapen had haar spieren niet erg goed gedaan. Helaas hing er nergens in de kamer een klok, dus wist ze niet hoe lang ze hier dan precies geslapen had.

'Niet erg spraakzaam,' merkte de vrouw op. 'Je moet je echt geen zorgen maken, Madelyn. Ik besef dat het waarschijnlijk nogal overweldigend is om... ontvoerd te worden, ook al zou ik het niet per se ontvoeren noemen, maar we hebben er een logische verklaring voor, geloof me.'

Maddie fronste en keek de vrouw aan. 'Misschien kan je beginnen met zeggen wie je bent, waar we zijn en hoe je in hemelsnaam weet wie ik ben, dan beslis ik daarna wel of ik je wil geloven.'

'Oh, juist, ik ben Fathia Serhane. We zijn in het hoofdgebouw van de Anti-Mutanten Organisatie, de AMO, waar je dat pak van hebt gestolen. Dit is Raines kantoor, als je dat wil weten.' De vrouw glimlachte en gebaarde naar het fotolijstje dat de blondine nog steeds in haar handen geklemd hield. 'Moest je me niet geloven, daar is het bewijs.' Vervolgens knikte ze nog richting de plaats waar Maddie tegen de tafel geleund stond. 'En de brandplekken in het hout spreken ook voor zich. Ze heeft nogal een temperament soms... nee, altijd eigenlijk.'

Madelyn opende haar mond weer, maar Fathia was nog niet klaar met praten. Ze leek wel nerveus, de vrouw, zoals ze zo ratelde en met haar handen gebaarde alsof zo niet meer duidelijk zou zijn dat ze trilden. Maddie kreeg hoofdpijn van al dat gepraat en ving er ook maar de helft goed van op.

'We dachten dat je het hier misschien iets aangenamer zou vinden dan in een cel. Als je niet Raines vriendin was geweest hadden we je daar gewoon gestoken, maar we zijn voorlopig geen erge dingen met je van plan en dit komt eigenlijk veel beter uit.'

'Stop alsjeblieft met praten, mens,' wist Maddie er ergens tussen te proppen. Ze masseerde haar slapen voorzichtig en verloor de vrouw geen seconde uit het oog. 'Kan je alsjeblieft gewoon de kern van mijn aanwezigheid hier uitleggen en de details voor jezelf houden.'

Fathia's mondhoeken zakten een stukje naar beneden, maar ze knikte, wreef even langs haar neus en opende vervolgens de deur om even de kamer uit te kijken. Wat er achter de deur zat kon Madelyn niet zien vanwaar ze stond.

'Normaal zou er nog iemand anders moeten komen. Die is veel beter in dingen uitleggen dan ik ben. Ik ben wel goed in technische dingen, maar mijn mensenkennis gaat zo ver niet. Misschien moet ik je maar gewoon mee naar daar nemen, maar als ze dan in een vergadering zit staan we daar mooi, en ik weet niet of je mag zien hoe we er geraken of überhaupt in het gebouw mag rondlopen zonder boeien. Dit is een delicate situatie. Jij bent niet zomaar een gevangene.'

Maddie snoof. 'Ik dacht dat je minder ging praten.'

'Ben je altijd zo slecht gehumeurd of alleen wanneer je geëlektro... oh... Oh, sorry. Wil je een pijnstiller misschien? Wat te drinken? Ik kan wel iemand sturen.'

Het meisje schudde langzaam met haar hoofd en sloot vermoeid haar ogen voor een paar tellen. 'Ik wil hier weg. Ik heb niks verkeerd gedaan. Ik volgde gewoon instructies.'

'Instructies?'

'Ja, instructies. Die krijg ik al weken op kleine briefjes. Ik weet niet van wie, ik weet niet waarom. Ik kreeg het pak in een doos voor de deur. Ik wilde er helemaal niets mee te maken hebben, maar toen hebben ze mijn zusje bedreigd en ik wil geen risico's nemen. Mag ik gaan nu?'

'Nee.' Fathia haalde een telefoon uit haar broekzak, tikte wat en stak hem vervolgens weer weg. 'Heb je ook maar iets gehoord van wat ik net heb gezegd?'

Madelyn sloot haar ogen weer en ging verder met het masseren van haar slapen. 'Ik heb gehoord dat dit Raines kantoor is. Dat we bij de AMO zijn, wat dat ook mag wezen, en dat ik niet zomaar een gevangene ben. Klinkt heel geruststellend allemaal.'

'Sorry,' zei de vrouw nogmaals. 'AMO staat voor Anti-Mutanten Organisatie, klinkt veel erger dan het eigenlijk is. We zorgen er vooral voor dat de echte criminelen achter slot en grendel gestoken kunnen worden.'

'Mutanten?'

'Ook normale mensen.'

'Raine is normaal,' protesteerde Madelyn geërgerd. Gewoonlijk zou ze het laten passeren, maar nu was ze al geïrriteerd en kon ze moeilijk op haar tong blijven bijten. Onbewust wreef ze wat over de littekens op haar pols.

'Raine is niet normaal. Realistisch zijn, Madelyn, anders komen we nergens. Het kan geen kwaad om open kaart met je te spelen als jij ons kan verzekeren dat Raine er geen idee van heeft dat jij het pak hebt of had en dat je het zelf niet hebt gestolen.'

Maddie fronste opnieuw, dieper dit keer en beet kort op het puntje van haar tong met haar scherpste hoektand. Vervolgens legde ze haar hand op haar hart en keek ze even naar het plafond voor ze Fathia weer aankeek. 'Ik zweer, echt waar, dat ik het niet gestolen heb en dat ik er geen woord over heb gezegd tegen Raine. Ik wilde niet dat ze zich zorgen ging maken.'

De vrouw bekeek haar inschattend terwijl ze sprak en knikte vervolgens goedkeurend. 'Ik geloof je. Het helpt wel dat ik weet dat je geen strafblad hebt en dat je een relatief goede opvoeding hebt gehad.'

Hoewel Madelyn raar opkeek van het eerste wat Fathia zei, kon ze een korte, bittere lach om het laatste toch niet tegenhouden. 'Een uitstekende opvoeding, durf ik zelfs te zeggen,' verbeterde ze haar dan ook met een sarcastische ondertoon.

'Verpest het moment nu niet. Voor ik van gedachte verander.' Ze plooide haar vingers wat over elkaar en bleef even stil. 'Waar zal ik beginnen... dat pak, dat je nu al een tijdje draagt, is van Raine.' Ze gebaarde naar waar het hoopje stof lag in de zetel. Maddie keek er even naar, alweer een frons op haar gezicht, maar ze zweeg. 'Heb je niet gevoeld dat haar handen steeds warmer worden en ze er niets aan kan doen? Die handschoenen die bij het pak horen, die zijn speciaal gemaakt om die warmte te absorberen en te geleiden zodat ze dat zelf niet moet doen.'

'Dus jullie zijn een anti-mutanten organisatie, maar jullie helpen een mutant om haar gave te beheersen?' vroeg Madelyn ongelovig.

'Ja. Raine werkt voor ons. Raine is speciaal, een uitzondering. Stel daar maar geen vragen over. Wees blij dat het zo is, anders had jij geen vriendin.'

Maddie deed haar best niet met haar ogen te rollen en sloot haar mond weer. Het bleef een tijdje stil, terwijl de twee vrouwen elkaar inschattend bekeken, maar uiteindelijk ging Fathia toch verder.

'Het is moeilijk om het kort samen te vatten, maar we willen dat je voor ons komt werken. Je kan al wel iets zo gewoon, anders had je al die dieven en moordenaars de afgelopen weken niet klein gekregen, maar we denken dat je met de juiste training veel meer zou kunnen. We zouden je uiteraard-' De berichttoon van haar telefoon ging en ze haalde hem uit haar zak. 'Oh, mooi, Celia is binnen vijf minuten in haar kantoor. Die kan veel beter uitleggen dan ik. Laten we gaan.' Ze sloeg haar handen in elkaar en glimlachte naar Madelyn.

'Kan die Celia niet naar hier komen?' vroeg deze.

'Ik begin wel te zien waarom jij en Raine zo'n goede match zijn,' grinnikte Fathia nog, voor ze de deur opende en Maddie even verblind werd door het licht van de gang. Dat was dan in ieder geval één stap dichter bij hier weer weggeraken.