Madelyn had een voicemail ingesproken. Haar vader was gestorven, haar stiefmoeder ook. Haar zusje lag op intensieve en het zag er niet goed uit. Ze waren neergeschoten en de enige connectie die ze hadden met de dader was de vrouw die nu op Raine zat te wachten in de verhoorkamer.

Haar stem was zo gebroken, zo fragiel geweest. Het zorgde er enkele minuten na het beluisteren nog voor dat Raine een gat in de muur wilde slaan. Er was een laagje vuur verschenen op haar handen toen ze haar telefoon had weggestoken. Haar mouw had al vlam gevat toen ze het opmerkte. Gelukkig was het ook snel weer gedoofd, gelukkig wist ze nu hoe dat moest – toch ongeveer.

Ze zou haar vriendin zo snel mogelijk terugbellen, langsgaan bij haar appartement als dat kon. Het liefst van al wilde ze hier nu meteen vertrekken en haar gaan vasthouden. Het enige wat haar bij de AMO hield was de belofte dat het Maddie meer zou helpen als ze antwoorden kon krijgen.

Inmiddels was ze voor de deur naar de verhoorkamer aan het ijsberen.

Ze had haar masker al opgezet, al had ze niet het idee dat dat echt veel uitmaakte. De helft van haar gezicht was toch nog zichtbaar en als dit de zogenaamde schaduwfiguur was, dan wist die ook al hoe ze eruitzag.

Maar dat wist Celia niet. Dat wist het andere personeel van de AMO ook niet.

Er hingen zoveel beschuldigingen boven het hoofd van deze verdachte. Ze zou Raines pak gestolen hebben. Ze zou een mutantenrevolutie aan het plannen zijn geweest. Ze zou Madelyns familie aangevallen hebben.

Raine hoopte dat alleen de tweede beschuldiging waar was, of dat ze een goede reden had voor de eerste. Ze had nooit echt een uitgesproken mening gehad over de schaduwfiguur, maar als het ging over een mutantenrevolutie dan mochten ze op haar stem rekenen.

Voor de zekerheid had Celia gezegd dat ze vandaag niet alleen naar binnen zou gaan. Voor het geval deze vrouw echt de moordenaar van Madelyns familie bleek te zijn. Dan zou Raine zich waarschijnlijk niet kunnen inhouden.

Ze balde haar handen tot vuisten. Ze wilde nog steeds iets of iemand slaan.

Maddie had een hekel aan haar vader, dat wist ze, maar ze hield ook van hem, want hij was haar vader, klootzak of niet – dat had Raine nooit begrepen –, en van haar stiefmoeder hield ze al zeker. Raine zou hen nu nooit meer kunnen ontmoeten.

Voor ze de zijkamer had verlaten, had ze aan Celia gevraagd of die een kaarsje wilde aansteken. Haar leidinggevende had er niet verder naar gevraagd, maar wel geknikt en haar een bemoedigend schouderklopje gegeven.

Het was zo raar dat dit dezelfde vrouw was die Nick in de gevangenis had laten steken. Dezelfde vrouw die getrouwd was geweest met een mutant en nu de leiding had over de Anti-Mutanten Organisatie. Alsof het één het ander niet kon uitsluiten.

Madelyn zou zoiets nooit doen. Madelyn had een goed hart.

'Ben je er klaar voor?'

Asante stond achter haar, net niet tegen de muur aan. Hij was een breedgeschouderde man, aan de zwaardere kant, met een heel donkere, warme bruine huidskleur en een licht, zwart stoppelbaardje.

Ze had wel vaker met hem moeten samenwerken en wist dat hij zijn werk goed deed. Alleen zijn standpunt wat betreft mutanten liet wat te wensen over, maar dat was geen verrassing. Hij had nooit meer of minder op haar zenuwen gewerkt dan hun andere collega's.

Ze knikte. 'Hoe sneller ik er vanaf ben, hoe beter.'

Asante ging eerst binnen. Raine volgde hem op de voet.

Isabella Giaconne zat met een nonchalante grijns achter de tafel in het midden van de kamer. Ze had een zwarte blouse aan die er nogal gekreukt uitzag – waarschijnlijk door de nacht die ze hier in de cel had doorgebracht, in Nicks cel. Haar lange zwarte haren hingen los naar beneden en werden gekroond door een zwaar lijkende ijzeren band rond haar voorhoofd. Haar bril hield ze in haar geboeide handen, boven de tafel.

Ze zag er niet uit als een moordenaar, concludeerde Raine. Maar dat wilde nog niets zeggen.

'Eindelijk,' zei de vrouw, met wat een haast oprechte glimlach leek. 'Ik dacht dat jullie me vergeten waren.'

Asante snoof en nam plaats op de stoel tegenover haar. De stoelpoten schraapten over de vloer toen hij het ding wat naar achter schoof.

Raine hield haar uitdrukking bewust kil en afstandelijk en leunde tegen de muur aan. Ze zou zich pas mengen als het echt niet anders kon. Het was wel eens fijn om niet de leidende rol in een moeilijk verhoor te moeten spelen.

Isabella's glimlach had plaatsgemaakt voor een grijns, terwijl ze de agent tegenover haar in zich opnam. Hij bleef er onbewogen bijzitten en bekeek haar op zijn beurt grondig. Het staarwedstrijdje kwam pas op zijn einde toen de verdachte zich op dramatische wijze gewonnen gaf – met overdreven wimpergeknipper en een hand plat op de tafel.

Triomfantelijk schoof Asante de map die hij op tafel had gelegd wat meer naar het midden toe.

Raine vond hen allebei maar kinderachtig, zoals ze elkaar bekeken als prooi, terwijl ze niet eens iets deden om dat kracht bij te zetten.

'Laten we beginnen bij het begin,' zei de agent, terwijl hij foto's van Raines pak uit de map haalde. 'Dit uniform is gestolen uit de kleedkamers van dit gebouw.'

Vanaf haar plekje bij de muur kon Raine de foto's niet goed zien, maar zelfs met enkel vage vormen kon ze de verschillende onderdelen nog herkennen. Het drakenmasker. De handschoenen. De soort van elastische stof die tussen zwart en donkerblauw in zat.

Isabella grinnikte. 'Dat is inderdaad zo. Mijn schuld. Ik heb het gestolen.' Ze keek twee tellen naar de mutante in de hoek, zonder te laten blijken dat ze haar herkende. 'Het spijt me.'

Het klonk niet alsof de vrouw er echt spijt van had. De lach die haar volle lippen sierde sprak boekdelen.

Raine fronste en sloeg haar armen over elkaar. Ze keek nonchalant naar haar nagels. Dit gesprek mocht haar niks doen. Ze zou ervoor zorgen dat het haar niet zou raken.

'Ik ben ook degene die het naar Madelyn heeft gebracht en de afzender van de briefjes. Daar zijn jullie ook van op de hoogte, neem ik aan. Ik vond het wel grappig om haar achter die mutanten aan te zien jagen op het nieuws.'

Hoeveel Madelyns woonden er in dit land?

Raines handen waren klam geworden. Onbewust liet ze haar vingers over elkaar en over haar handpalmen wrijven.

Had Maddie haar pak? Had Maddie haar pak de hele tijd? Waarom had ze niets gezegd over een vreemd pakketje? Waarom had ze haar niet verteld dat ze superheldje was gaan spelen in haar vrije tijd?

Ja, Raine, Madelyn had je pak de hele tijd, je vriendin heeft dingen voor je achtergehouden

Dat was niet haar eigen gedachte. Of wel?

Fantastisch. Nu begon ze zich nog dingen in te beelden ook. Ze kneep haar ogen samen. Rustig blijven. Rustig blijven. Ze wreef haar vingers nog wat sneller over elkaar en opende haar ogen weer.

Asante en Isabella besteedden geen aandacht aan haar. Goed.

'Hoe wist u naar waar u haar moest sturen met uw briefjes?'

De verdachte grinnikte weer. 'Simpel toch. Ik zat ook achter de misdaden waar ik haar heen stuurde, zoals ik ook al zei op tv. Het waren allemaal mutanten, allemaal mutanten die me wilden helpen.'

Helpen met wat?

Asante formuleerde die vraag gelukkig luidop.

'Helpen met het inrekenen van die mutantenhaters natuurlijk. Die winkels die overvallen zijn, die "onschuldige" zielen die vermoord zijn, het bang maken, alles, dat was wraak van mutanten op zij die ons haten. Het had even goed jij kunnen zijn die aangevallen werd, lieverd.' Ze lachte. 'Waarom braaf de bak ingaan met als reden dat je bestaat, als je ook met een échte reden de gevangenis in gestoken kan worden?'

Ze had wel een punt.

Heb je je keuze al gemaakt, lieverd? Vechten of stil blijven staan?

Oh. Raine deed haar uiterste best haar verbazing te verbergen en bleef onbewogen in haar hoekje staan.

Isabella's gave was telepathie. Natuurlijk. Dat verklaarde de rare hoofdband die ze aanhad – een tevergeefse poging van de AMO om haar gave te neutraliseren.

Dan was zij dus echt de schaduwfiguur, de zogezegde leider van de mutantenrevolutie. Daar moest toch wel de doodstraf op staan? Als de leider van die studentenvereniging al bijna de doodstraf had gekregen.

Je maakt je te veel zorgen om de verkeerde dingen. Waarschijnlijk staat er de doodstraf op, inderdaad, maar als jij mij en de andere mutanten uit de gevangenis komt breken dan maakt dat allemaal niet uit. Perspectief, Raine, perspectief.

Vechten of stil blijven staan? Was dit dan wat ze bedoelde? Een actieve rol spelen in haar plan?

Nicholas zat in die gevangenis. Nick zou ze meteen uitbreken als ze dat kon. En al die andere onschuldige mutanten. Maar een handjevol van de gevangenen daar hadden echt iets verkeerd gedaan.

Vechten?

Wacht. Maddie's ouders?

Ze heeft je in het donker gehouden, Raine. Ze vertrouwde je niet.

Raine schudde mentaal met haar hoofd. Zij had Madelyn ook in het donker gehouden. Zij had ook geheimen gehad. Maddie wist waarschijnlijk niet eens dat het haar pak was. Belangrijker was: waarom had de AMO niet gezegd dat ze haar pak gevonden hadden?

Asante was wat door zijn map aan het bladeren geweest en ging nu zonder ervan op te kijken verder. 'Je hebt nu al bekend voor het stelen van het uniform, voor het aanzetten tot haat en geweld en het kapen van de openbare televisie... ga je nu dan ook zonder problemen bekennen voor de moord op Henri Holmes en Jenna Sinclair en de aanval op hun dochter? Je hebt hun dochter tenslotte bedreigt. "We weten waar je zusje woont", klinkt dat je bekend in de oren?'

Raine verwachtte een simpele 'ja' of een nog simpelere hoofdknik. Beide bleven echter uit.

'Ik heb inderdaad naar Madelyn geschreven dat ik wist waar haar zusje woont, of woonde liever, ik neem aan dat ze naar een pleeggezin gaat, of naar Madelyn, als ze het overleeft, maar ik heb haar ouders niet vermoord.'

Misschien was Maddie gewoon te bang geweest voor het leven van haar zusje om het tegen Raine te durven zeggen.

'Madelyn zei dat je haar hebt laten zien wat er gebeurd was met haar vader. Dan moet je er toch iets mee te maken hebben, of niet dan?'

Raine snapte er niets meer van. Wist Maddie wie Isabella was? Had Maddie al contact gehad met de AMO? Waarom was ze zo slecht doorgelicht?

Madelyn werkt voor de AMO, met jouw pak, ze is me komen arresteren gisteren.

Wat?

Ze wist dat het jouw pak was, Raine. Ze wist dat je het nodig had en toch... toch heeft ze het niet teruggegeven.

Nee.

Ze hoorde Nicholas nog zeggen dat ze haar vriendin niet mocht vertrouwen. Had hij gelijk gehad? Was Maddie haar Celia? Zou ze haar de gevangenis in laten gaan als ze dat kon vermijden?

Nee.

Er was vast een goede verklaring voor alles. De AMO had dingen voor haar achtergehouden. De AMO had haar altijd als slaaf gebruikt en haar alleen verteld wat ze wilden dat ze wist. Ze hadden nooit aan haar kant gestaan. Maddie wel. Maddie had waarschijnlijk geen andere keus gehad.

'Het beeld dat ik aan Madelyn heb laten zien komt niet overeen met de foto's,' hoorde ze Isabella zeggen. 'Kijk, de vader en moeder liggen in de zetel, hun dochter ligt bij een knikkerbaan. Vraag maar aan Madelyn. Bij mijn beeld lagen ze alle drie in de keuken. Ik heb haar alleen haar angst laten zien. Ik wilde gewoon wat met haar gevoelens spelen. Ik wist niet dat het echt gebeurd was.'

Asante tuitte zijn lippen, maar knikte. Harde bewijzen hadden ze sowieso niet. Geen moordwapen, geen enkel spoor, alleen de levenloze lichamen.

Raine koos er hoe dan ook voor om haar te geloven. Ze had geen reden om Madelyns familie aan te vallen. Dat leek haar geen nut te hebben voor het grotere plan. Niet dat ze dat grotere plan kende.

Wat wil je dat ik doe? dacht ze een paar keer na elkaar.

Het leek alsof Isabella's mondhoeken een millimeter meer omhoog gingen.

Je zal binnen een paar dagen een wegwerptelefoon in je brievenbus krijgen. Er zal iemand je laten weten waar je precies moet zijn op welk moment. Ondertussen kan ik de mutanten in de gevangenis al warm maken voor een mooiere toekomst.

Een mooiere toekomst. Dat klonk goed.