Nicholas haalde het bloed onder Raines nagels vandaan. "Wat is een normale temperatuur?" Wat maakte dat nu weer uit. Alles wat niet zo warm was als haar handen was een normale temperatuur.

Waarom kon ze geen andere gave hebben? Iets minder gevaarlijk, zoals snel genezen of supersnel zijn. Of misschien krachtvelden maken, dat zou wel cool zijn, dan kon ze nog mensen beschermen ook. In al die gevallen zou ze niet van nut geweest zijn voor de AMO. Zou dat zo slecht geweest zijn?

Raine had Nick alleen achtergelaten in zijn cel toen ze zijn eten hadden gebracht. Ze zou even goed bij hem kunnen eten, maar ze betwijfelde dat hij nog meer behoefte had aan haar gezelschap. Heel veel honger had ze zelf ook niet, daarvoor gaf ze de schuld aan haar gepieker.

"Wat is een normale temperatuur?"

Wist zij veel.

Met een brikje fruitsap in haar zak was ze naar Fathia's werkplaats toe gelopen. Binnen was het een chaos. Overal lagen blauwdrukken, sommige uitgespreid met de gekste dingen als steunen, andere nog opgerold. Er werd gelast, door vergrootglazen gekeken en zelfs met een naaimachine stof aan elkaar genaaid.

Zoals gewoonlijk was de technica haar assistenten aan het rondcommanderen en hun werk over hun schouder mee aan het beoordelen.

Toen Raine de deur had opengedaan, had Fathia heel even opgekeken en geglimlacht, waarna ze snel weer verder was gegaan met haar betoog over dingen waar de mutante geen bal van snapte.

Het meisje liep over en langs blauwdrukken heen naar een zeteltje dat tussen twee werktafels in tegen de muur stond. Ze plofte erin neer, met haar voeten over een armsteun heen, en keek naar de drukte. Ondertussen zette ze haar brikje met drinken op de andere armsteun en schoof ze er snel het rietje in, zodat ze het niet per ongeluk kapot of veel te warm zou maken. Ze hoopte maar dat het niet van de zetel zou vallen terwijl ze, zonder haar handen nog te gebruiken, het sap langs het rietje naar binnen zoog.

Het duurde een tijdje voor Fathia iedereen weer op het goede spoor had gezet en ze naar Raine toeliep.

'Hey hey! Sorry voor de rommel,' grinnikte ze, nadat ze tot stilstand was gekomen tegen een werktafel in haar buurt. Ze stopte een losgeraakte lok van haar donkerbruine haar terug onder haar fleurige hoofddoek en liet haar vingers kort langs de speldjes glijden die het ding op zijn plaats hielden. 'Hoe gaat het met Madelyn?'

Moest dat nu echt de eerste vraag zijn die ze stelde?

Raine haalde haar schouders op en forceerde haar mondhoeken om omhoog te krullen. 'Wel goed, denk ik. Ik heb haar niet meer gezien.'

Fathia fronste, maar hield wijselijk haar mond.

Ze wilde er niet over praten. Maddie was niet langsgekomen dit weekend en dat was oké. Het was niet de eerste keer dat ze eens een weekend oversloeg. Toch kon ze de gedachte niet stoppen dat Rowan haar misschien had tegengehouden. Die kerel kon ze echt niet uitstaan.

Het was ook niet zo dat haar vriendin haar niet had gebeld of haar niets had gestuurd, maar Raine had gewoonweg niet geweten wat ze moest antwoorden en het altijd vrij kort gehouden. Misschien was ze daarom niet langsgekomen.

'En hoe gaat het met jou?' vroeg de technica verder.

'Sinds wanneer kan dat jou wat schelen?' De mutante zuchtte en wreef wat met haar polsen door haar ogen. 'Sorry, ik ben moe.'

Fathia fronste opnieuw even, maar schudde al snel lichtjes met haar hoofd. 'Geen probleem. Lukt de training een beetje? Ik ken Nick zelf niet, maar Celia lijkt hem wel te mogen, naast het feit dat hij een mutant is natuurlijk, maar dat ik moet ik tegen jou niet zeggen.'

'Celia lijkt iedereen te mogen tot ze plots helemaal omslaat.' Raine staarde wat naar haar vingers. 'Hij wil dat ik nadenk over wat een normale temperatuur is. Hij vindt dat ik niet genoeg moeite doe, dat ik me niet goed concentreer en dat ik me niet gedraag alsof ik überhaupt iets wil bereiken.'

'Ik moet eerlijk zeggen dat je uitstraling nu ook niet de meest positieve is.' Fathia lachte en haar donkerbruine ogen twinkelden vrolijk mee. 'Misschien als je wat meer zou lachen, dan zou het misschien ook meer overkomen alsof je er echt zin in hebt.'

De mutante schudde met haar hoofd en rolde met haar ogen. 'Niet te geloven. Ik moet toch helemaal niet lachen als er geen reden is om te lachen. Ik heb geen controle over mijn bitchy resting face.'

'Het is al goed. Het is al goed. Ben je alleen hierheen gekomen om dat van je hart te krijgen of...?'

Het meisje haalde haar schouders op. 'Gewoon. Ik dacht dat jij misschien wat meer inzicht zou hebben in die vraag van Nicholas. Jij hebt toch vage wetenschappelijke diploma's, dus hoor je dan niet te weten wat een normale temperatuur is?'

Fathia's wenkbrauwen hadden zich alweer in een frons getrokken voor Raine haar vraag had afgemaakt.

'Het zijn helemaal geen vage wetenschappelijke diploma's. Ik heb niet eens iets met biologie gestudeerd. Maar goed dan, ik weet er waarschijnlijk alsnog meer over dan jij.' De vrouw sloeg haar armen over elkaar. 'Een normale temperatuur is niet zomaar één universele temperatuur... het hangt af van verschillende factoren, zoals wie of wat die temperatuur heeft. Neem nu warmbloedige en koudbloedige dieren. Warmbloedige dieren hebben in "normale" omstandigheden een constante temperatuur, terwijl koudbloedige dieren een temperatuur hebben die afhankelijk is van hun omgeving.'

'Een normaal mens hoort dan bij de warmbloedigen?'

'Ja. Jij hoort daar niet echt bij. Ik zou niet zeggen dat je een koudbloedige bent, dat ook weer niet, maar je hebt geen constante temperatuur. Dat is het hele concept van je gave, denk ik, dat je net kan schommelen tussen verschillende temperaturen, dat hoort bij wie je bent.'

Raine had wat tijd nodig om deze informatie te verwerken. Het was waar dat ze geen constante temperatuur had. Daar had ze haar pak voor, om haar lichaam zo "normaal" mogelijk te houden. Het was ook waar dat ze met haar gave haar temperatuur hoorde omhoog te krijgen, haar vuur had ook gradaties, verschillende warmtes, dat was ook eigen aan haar.

Ze had het helemaal verkeerd bekeken. Al die tijd was ze ervan uitgegaan dat het belangrijkste aan het beheersen van haar gave was dat ze het kon wegsteken en onderdrukken, maar dat was helemaal niet het belangrijkste. Het belangrijkste was dat ze het zag als een verlengstuk van zichzelf, niet als iets onnatuurlijks.

Dat betekende ook dat Nick zijn vraag met een reden had gesteld. Dat maakte haar irritatie niet minder. Hij had het haar even goed gewoon zelf kunnen uitleggen, dan hadden ze veel tijd gewonnen.

Raine bedankte Fathia voor de uitleg en klom uit het zeteltje waarin ze zich gezet had. Ze dronk haar brikje nog leeg, maar liet dat wel op de armleuning staan.

'Wil jij dat nog even weggooien, alsjeblieft?' Ze deed haar best vriendelijk te lachen.
De technica moest erom lachen. 'Blijven oefenen.'

-

Voor Raine terugging naar Nicks cel, was ze toch nog snel wat gaan eten. Ze had een lege vergaderzaal gevonden, waar ze in alle rust en stilte haar lunch naar binnen kon werken. Terwijl ze op een stukje met de hand geroosterde toast kauwde ging ze in gedachten nog een keer langs alles wat Fathia gezegd had over warm- en koudbloedigen.

Het leek zo logisch nu ze er zo bij nadacht.

Haar gave was een deel van haar, niet iets dat toegevoegd was of weggehaald kon worden, het hoorde bij haar. Dit was normaal voor haar. Ook al had iedereen haar haar leven lang verteld dat ze allesbehalve normaal was.

Ze kon zich nog goed herinneren hoe haar broers haar een freak hadden genoemd toen ze per ongeluk hun houten schommel in brand had gestoken toen ze ruzie hadden. Dan hadden ze maar niet moeten zeggen dat ze niet gewonnen had bij verstoppertje toen dat duidelijk wel zo was.

Eerst hadden ze nog gedacht dat ze het op één of andere manier met lucifers had aangestoken. Later pas, toen ze een glas water met enkel haar handen aan de kook had gebracht, begon het besef door te dringen. Raine was destijds nog veel te jong geweest om het zelf echt te begrijpen, maar ze had de verhalen vaak genoeg moeten aanhoren van haar broers, van twee van de drie toch.

Ze haatte ze zo, die twee jongens die haar jeugd om zeep geholpen hadden.

In hun gezin was het taboe geweest om over haar gave te spreken. Haar ouders wisten het, haar drie broers wisten het, maar het enige wat er ooit echt over gezegd werd was dat ze er voorzichtig mee moest zijn.

Ze had nooit het idee gehad dat haar ouders haar minder graag waren gaan zien, maar ze hadden haar ook nooit gezegd dat ze haar zouden beschermen. Dat hadden ze uiteindelijk ook niet gedaan.

Alleen haar oudste broer was voor haar blijven vechten tot hij gestorven was. Hij was de enige die zijn broers nog in bedwang had kunnen houden. Als hij niet was gestorven, was Raine misschien nooit opgepakt.

Ze werkte haar laatste beetje toast naar binnen en probeerde haar gedachten weer op een rijtje te krijgen. Het had geen zin om in het verleden te blijven hangen, daar zou het heden niets mee opschieten.

Toen ze weer bij de gang naar de cellen was aangekomen - niet eens zover van haar eigen kantoor - was ze verbaasd dat er geen bewakers meer bij de deur stonden. Ze luisterde even met haar oor tegen het hout en kon wel zachte stemmen onderscheiden maar niet horen wat ze precies zeiden.

Met een frons op haar gezicht opende ze voorzichtig de deur. De stemmen werden al iets duidelijker, maar ze moest toch nog een stukje verder door de gang wandelen voor ze ook echt doorhad wie er aan het praten was. Zo stil mogelijk bleef ze om het hoekje tegen de muur aan staan.

'Doe niet zo flauw, Nick,' hoorde ze Celia zeggen. 'Ik heb nooit gezegd dat ik je haatte.'

'Vrouwmens-'

'Stop met me zo te noemen. Alsjeblieft. Ik ben een dikke egoïst, ik weet het, maar je zit hier nu toch met dekentjes en boeken en álles wat je maar wil, wie denk je dat daarvoor gezorgd heeft?'

'Praat jezelf niet goed, vr- mens. Ga gewoon weg. Raine komt zo toch terug. Ik wil niet met je praten, ik hoef je niet te zien. Bedankt voor de boeken, bedankt voor het lekkere eten, vertrek nu maar weer.'

'Nick...'

'Nee.'

Raine hoorde iemand meer haar kant op stappen. Celia, nam ze aan.

'Het spijt me,' zei haar leidinggevende nog. Had ze dat goed gehoord?

Nick gromde laag. 'Het spijt je helemaal niet.'

Na enkele stille momenten kwamen de voetstappen weer dichter en stond Celia voor Raines neus.

Ze zag er streng uit als altijd, met enige boosheid in haar blik. In haar handen hield ze twee nagenoeg lege glazen, waar nog een druppel in zat van wat rode wijn leek te zijn. Dat was raar.

Voor enkele tellen was er enige verbazing op haar gezicht af te lezen toen ze de mutante zag staan, maar die stopte ze al snel weer weg en werd vervangen door haar altijd beleefde kleine glimlach. 'Veel succes,' zei ze, voor ze weer verder liep.

Nadat ze achter de deur verdwenen was, liep Raine eindelijk de laatste meters naar Nicks cel toe.

De man zat rechtop op zijn bed, met zijn rug tegen zijn kussen en zijn hoofd rustend tegen de muur. Hij hield zijn ogen gesloten en zijn handen tot vuisten gebald. Hij zag er vermoeid uit. Wallen onder zijn ogen. Haar in de war. Zijn huid een tint lichter dan normaal.

Ze stond op het punt hem te vragen waarover dat gesprek met haar leidinggevende ging, maar hij was haar voor.

'Heb je nog nagedacht over mijn vraag?' vroeg hij, zonder zijn ogen te openen.

Ze knikte.

'Met woorden antwoorden, alstublieft, ik zie je niet.'

'Oh. Ja. Ik heb er nog over nagedacht. Ik denk dat ik het antwoord weet.'

Nick draaide met zijn hand om aan te geven dat ze verder kon praten, dus vertelde ze hem in alle details wat Fathia haar had verteld en tot welke conclusie ze gekomen waren. Zonder daarbij te zeggen dat ze dat niet allemaal in haar eentje had bedacht.

'Mhm, dat klinkt best goed. Ongelofelijk.' Hij opende zijn ogen en grijnsde naar haar. 'Ik wist wel dat je het kon.'

Met zijn ellebogen duwde hij zichzelf wat rechter, waarna hij zijn benen over de zijkant van zijn matras zwaaide en zo plaats maakte voor Raine om te zitten. Hij klopte naast zich. 'Zet je, dan kan je nog eens opnieuw proberen.'

Ze knikte opnieuw, zuchtte zachtjes en zette zich vervolgens naast hem neer. Nadat ze hem nog even had aangekeken, sloot ze haar ogen en ademde ze diep in. Bij het uitademen besloot ze echter dat ze eerst nog wat wilde vragen, dus opende ze haar ogen weer.

'Wat kwam Celia hier doen?'

'Irritant zijn. Maar hup, hup, je hebt belangrijkere dingen te doen.'

Ze rolde met haar ogen. 'Ik kan me niet concentreren als ik geen antwoord heb op mijn vraag,' zei ze zo lief mogelijk. Lief zag ze er waarschijnlijk nog steeds niet uit, maar misschien zou hij alsnog wel medelijden met haar krijgen en toch antwoord geven.

'Dat is gewoon belachelijk en uitstelgedrag.' Nick blies zijn wangen enkele tellen bol en ademde vervolgens met een diepe zucht uit. 'Celia en ik... we hebben nogal een ingewikkeld verleden. Is dat genoeg antwoord voor je?'

Raines ogen begonnen triomfantelijk te twinkelen. Snel keek ze van hem weg, zodat hij het hopelijk niet zou zien en niet de kans zou krijgen erdoor geïrriteerd te worden.

'Wat voor ingewikkeld verleden?'

Nog een diepe zucht volgde van Nicks kant. Hij zette zich weer met zijn rug tegen de muur en schudde met zijn hoofd. 'Dat zijn al helemaal je zaken niet.'

'Alsjeblieft?' Ze keek hem weer zo lief mogelijk aan. Alle informatie die ze over Celia kon krijgen kon later nog wel eens van pas komen.

De mutant rolde met zijn ogen, nog steeds hoofdschuddend. 'Nee.' Hij trok zijn knieën op en haalde zijn hand door zijn haar, terwijl hij haar voor enkele tellen met tot spleetjes geknepen ogen bekeek. 'Weet je wat, laten we een overeenkomst sluiten.'

Raine fronste. Haar blik richtte ze op zijn handen, waar inmiddels een paar kleine vlammetjes op zijn vingertoppen dansten. 'Een overeenkomst?'

Nick knikte. Zijn ogen twinkelden uitdagend. 'Als je voor het einde van de maand kan touwtjespringen met een vlam, dan zal ik je vertellen wat er precies gebeurd is tussen mij en dat onmens.'

'Touwtjespringen met een vlam?' herhaalde ze ongelovig. 'Maar ik kan helemaal geen vlam maken.'

'Tja. Niet mijn probleem.' Hij gebaarde opnieuw wat met zijn hand. 'Nu is het echt tijd om je weer te concentreren. Dat is al een goed begin.'

Raine kreunde vermoeid, maar knikte. Ze moest er maar zo snel mogelijk doorheen.