'Als ik het goed begrijp willen jullie mijn studie en mijn appartement betalen en in ruil daarvoor doe ik gewoon wat ik nu ook al doe plus extra training, want jullie denken dat jullie die rare schaduwfiguur van op tv zo wel kunnen te pakken krijgen? Heb ik dat goed samengevat?' vroeg Madelyn aan de twee vrouwen voor haar.

Fathia had haar meegenomen naar het kantoor van haar werkgever zonder dat er verder moeilijk over werd gedaan. Ze waren onderweg niet veel mensen tegengekomen en de mensen die ze wel tegenkwamen hadden ook niet te veel aandacht aan hen besteed. Fathia hadden ze een beleefde glimlach of een simpel hoofdknikje geschonken en Madelyn hadden ze bekeken, om vervolgens te besluiten dat ze haar niet herkenden.
 
Hier zaten ze nu, in het kantoor. De oudste van de twee, een vrouw genaamd Celia, zat achter haar bureau, de jongste leunde er met haar rug langs voor tegenaan. Madelyn had zich in een zeteltje tegenover het tweetal gezet.

'We begrijpen dat je het al druk hebt met je studie. Naar de universiteit gaan is geen eitje, wij zijn er ooit ook door geweest, maar als je ons helpt is dat voordelig op alle vlakken,' zei Celia. Ze had al de hele tijd een beheerste, beleefde lach op haar gezicht. Haar ogen twinkelden en haar handen hield ze te allen tijde zichtbaar in elkaar gevouwen op tafel.

Maddie kon niet precies plaatsen waarom, maar alles aan deze vrouw schreeuwde gewoon dat ze haar moest vertrouwen.

'Op alle vlakken?' herhaalde het meisje langzaam. Het was allemaal misschien niet zo moeilijk te begrijpen, maar het kwam allemaal op haar af als een sneltrein en haar brein draaide niet mee aan hetzelfde tempo.

'Als je training krijgt bij ons is het sowieso al veiliger om de confrontatie aan te gaan met die criminelen. Dan weet je ten minste wat je doet,' antwoordde Fathia. 'Je geeft alle briefjes en andere informatie die je krijgt door aan ons en dan kunnen wij die verder helpen analyseren. Met een heel team van ervaren onderzoekers kom je verder dan in je eentje.'

Madelyn besloot dat het het beste was als ze niet zei dat ze hulp kreeg van Rowan. Straks zouden ze nog enge dingen met hem doen, zoals hem opsluiten omdat hij te veel wist of zijn geheugen gewoon wissen. Wist zij veel waar deze mensen allemaal toe in staat waren.

Rowan... die had ze niet meer op de hoogte gebracht. Haar telefoon had ze eerst achter de rits bij haar rug gestoken, maar toen ze van kleren gewisseld was had ze hem in de zak van de hoodie gestopt. Subtiel kon ze hem nu niet bovenhalen en zo opeens zeggen dat haar beste vriend zich zorgen om haar maakte leek haar ook niet de beste tactiek. Ze zette het dus maar zo goed mogelijk van zich af en concentreerde zich weer op wat de twee vrouwen te vertellen hadden.

'Dus training en hulp op de achtergrond?'

Zowel Celia als Fathia knikte. Eerstgenoemde ging verder waar haar collega gestopt was: 'Fathia kan het pak ook voor je aanpassen zodat het beter past. Raine en jij hebben niet helemaal dezelfde maat, lijkt me. Dus het zal een heel stuk comfortabeler zitten als het naar jouw formaat is aangepast.'

De technica knikte meteen. 'Dat kan ik inderdaad. Een heel nieuw pak maken duurt eeuwen, maar het gewoon even aanpassen is een makkie.' Ze steekt een duim op. 'Dat zijn al drie voordelen.'

Maddie fronste even, maar zweeg. Celia daarentegen lachte zachtjes. 'Ik denk dat ze wel kan tellen, Fathia.'

'Nog net,' beaamde het meisje met geamuseerde ondertoon.

Fathia rolde met haar ogen, maar haar mondhoeken krulden toch een stukje omhoog.

Celia legde haar handen met een zachte plof plat neer op de tafel en trok zo Madelyns aandacht weer. 'Je blijft gewoon doen wat je nu doet, alleen dan met extra steun en met een loon. Dat is toch een droomscenario, of niet?'

Maddie moest toegeven dat het allemaal wel heel mooi klonk. Een droomscenario zou ze het echter niet noemen. Dat zou zijn wanneer ze dit allemaal achter zich kon laten, ze Raine haar pak kon teruggeven en ze haar studie geschiedenis verder kon zetten als een normale studente met normale problemen. Dat leek niet snel te gaan gebeuren.

'Oké...' Ze slikte en keek door het raam achter Celia naar buiten, naar de appartementsgebouwen aan de andere kant van de straat.

De mensen achter die ramen waren vast gelukkig. Een gezin van twee mannen en twee katten, drie zussen die een appartement deelden, een oud vrouwtje die elke zondag koekjes bakte voor heel haar gang. De mensen achter die ramen... die waren vast gelukkig.

Madelyn knipperde een paar keer. Toen ze Celia weer aankeek, werd ze begroet door een vragende blik.

'Waar denk je aan?'

'Niets,' antwoordde Maddie meteen hoofdschuddend. Het was een automatisme. Ze slikte nog een keer. 'Oké... oké, ik zal voor jullie werken. Maar ik wil nog één ding extra in ruil, als dat kan.'

Celia vouwde haar handen weer samen en liet Madelyns blik niet meer los. 'Dat hangt er uiteraard vanaf wat dat ene ding is.'

'Ik wil vierentwintig op zeven bewaking voor Lisa, voor mijn zusje.'

Celia knikte langzaam en glimlachte. 'Gebeurd.' Ze noteerde wat op een post-it note, schikte wat papieren en keek vervolgens weer op. 'Nog één laatste dingetje voor je met Fathia mee mag voor de details... je mag hier tegen niemand een woord over zeggen. Zelfs en vooral niet tegen Raine, maar ook niet tegen die beste vriend van je. Hoe heet hij ook alweer? Rohan?'

'Rowan,' antwoordde Maddie, terwijl ze knikte. Het zou moeilijk worden om dit geheim te houden, vooral voor haar beste vriend. Tegen Raine had ze er sowieso niets over gezegd, dus dat maakte het nu in ieder geval iets makkelijker om er gewoon over te blijven zwijgen. 'Gebeurd,' hoorde ze zichzelf toch Celia's antwoord herhalen. 'Geen probleem.'

-

Het had nog een tijdje geduurd voor Madelyn het gebouw van de AMO had mogen verlaten. Gelukkig hing er wel een klok in Celia's kantoor zodat ze ten minste wist dat ze niet zo heel lang buiten bewustzijn was geweest. Het was dan ook nog geen middernacht toen ze door een chauffeur afgezet werd voor haar appartementsgebouw.

Het gaf haar een ongemakkelijk gevoel om voor het grote gebouw te staan in een hoodie en een joggingbroek die niet van haar waren. Het pak had ze bij Fathia achtergelaten. Die had meteen enthousiast haar maten genomen toen ze in haar werkruimte aanbeland waren.

Ze kon de gebeurtenissen van eerder nog niet helemaal vatten. Ze had zoveel nieuwe informatie gekregen, zoveel bijgeleerd... zoveel over Raine. Hier voor het gebouw staan leek haast te normaal, te vertrouwd, alsof ze alles in een nieuw licht hoorde te zien, maar dat toch niet helemaal lukte.

Madelyn stopte het gepieker zo goed als het ging en liep de hal in. Zonder erbij na te denken opende ze haar brievenbus, maar die was leeg.

Ze kwam niemand tegen in de gang of in de lift. Dat maakte haar gevoel van onbehagen alleen maar sterker. Ze moest Rowan bellen. Ze kón Rowan bellen. Moeten was een te groot woord.

De telefoon ging maar één keer over voor hij opnam. Ze legde snel en vaag de situatie uit en zei hem dat hij morgen langs moest komen, dan zou ze het hem allemaal meer gedetailleerd uitleggen. Ze had al besloten dat ze hem zo goed als alles zou vertellen voor ze een voet uit het hoofdgebouw van de AMO had gezet. Ze vertrouwde Rowan meer dan wie dan ook, hij zou wel zwijgen.

Terwijl ze haar sleutel in de deur van haar appartement stak, keek ze op haar telefoon hoe laat het was. Nu pas besefte ze dat ze eerder, toen ze in Raines kantoor in de zetel lag, ook gewoon op haar telefoon naar de tijd had kunnen kijken. Ach ja, haar hoofd was er niet helemaal bij geweest.

Inmiddels was het al wel bijna middernacht. Over minder dan acht uur moest ze alweer opstaan om naar haar eerste les van de dag te gaan.

Met een lichte zucht liep ze haar woonkamer in. Ze had nog steeds het gevoel dat er iets niet helemaal goed zat, maar ze kon er niet direct een vinger opleggen.

Nadat ze de voordeur had gesloten en ze de sleutel in het daarvoor voorziene bakje had gegooid, besloot ze Raine te bellen. Die zou waarschijnlijk toch nog een nachtelijke wandeling aan het maken zijn om haar hoofd leeg te maken.

Madelyn had gelijk. Raine nam meteen op en zei al snel dat ze net buiten aan het wandelen was. Ze praatten maar even, want veel was er niet meer gebeurd sinds hun laatste gesprek... in ieder geval niets waar ze over konden praten.

Raine zei dat ze voelde dat het binnen enkele tellen zou gaan regenen, dat was wel het interessantste wat er nog gezegd werd. Desalniettemin was Maddie blij dat ze haar nog even gehoord had. Het was nog steeds Raine, ook al wist ze nu waar ze werkte en hoe ze haar gave normaal onder controle hield.

Ergens voelde Madelyn zich schuldig. Ze had niet eens geprobeerd ervoor te zorgen dat Celia Raine het pak terug zou geven. Ze had het niet eens voorgesteld. Ze had alleen gedacht aan hoe ze de afzender van de briefjes - en de dief van het pak - kon blijven tevreden houden en dat de hulp van de AMO stiekem toch meer dan welkom was. Ze wilde weten wie er achter zat en ze wilde dat Lisa veilig bleef. Vooral het laatste, dat was het allerbelangrijkste. En Raine redde zich wel. Raine was sterk en Fathia was al bezig aan nieuwe hulpmiddelen. Raine zou het wel overleven.

Ze haalde een paar keer diep adem en trok ondertussen de elastiekjes en speldjes uit haar haar. Het liefst wilde ze meteen gaan slapen, dus dat probeerde ze ook. Ze kon de slaap alleen niet vatten. Twintig minuten rolde ze heen en weer onder de lakens, terwijl haar gedachten voortdurend verschoven van alle lijken die ze inmiddels had gezien naar de AMO naar Raine.

Toen ze het rondrollen beu was, pakte ze haar telefoon van haar nachttafeltje en besloot ze haar vriendin een berichtje te sturen. Ben je nog in de buurt? wilde ze sturen, maar dat verwijderde ze drie keer weer. Uiteindelijk typte ze het nog een vierde keer uit en vroeg ze ook of ze toevallig wilde langskomen met haar adres erbij, voor de zekerheid. Ze wist dat het eigenlijk niet mocht van haar werk - van Celia, de vrouw die ze gisteren had ontmoet.

In haar hoofd werd Raines werk nog niet gekoppeld aan de nieuwe informatie die ze had gekregen. Ze kon zich amper voorstellen dat die vrouw, die Maddie gevraagd had om voor haar te werken, dezelfde vrouw was die Raine haar beperkingen oplegde. Maar misschien wilde ze nu wel een uitzondering maken. Misschien wilde Raine vannacht nog wel rebels zijn en zou haar leidinggevende haar er gemakkelijk vanaf laten komen. Misschien.

Vijf minuten gingen voorbij en Madelyn had nog geen bericht terug gekregen. Toen ze haar telefoon erbij pakte, zag ze dat Raine het bericht wel had gelezen, ze had alleen niet geantwoord. Nog niet, hield Maddie zich voor eigen bestwil voor. Ze typte Ik heb je nodig, verwijderde het weer en verstuurde het uiteindelijk toch.

Raine zag het meteen en bleef een paar minuten typen voor ze offline ging. Madelyn bleef naar haar telefoonscherm staren, terwijl er een paar tranen in haar ogen prikten, tot er een korte sorry binnenkwam die niet meer gevolgd werd door meer.

Het maakte niet uit, zei ze tegen zichzelf, het maakte niet uit. Raine hield van haar en zij hield van Raine. Ze was gewoon moe en ze wilde een knuffel, daarom voelde ze zich slecht, dat was niet Raines schuld. Ze wist waar ze aan begon toen ze haar vriendin werd, ze wist dat Raine er niet altijd voor haar kon zijn. Dat moest ze nu meer dan ooit accepteren.

Ze keek nog een tijdje naar berichtjes van de voorbije weken en legde haar telefoon tegen één uur aan de kant. Ze had gehoopt dat haar hoofd nu wat tot rust zou zijn gekomen, maar het mocht niet baten. De slaap kon ze nog steeds niet vatten.