15 AUGUSTUS

"Mariama, wat goed om je te zien! Ik wilde je al bijna bellen om te vragen hoe het met je ging."

Mariama schudde glimlachend haar hoofd en draaide met haar ogen. We hadden elkaar gisteren nog maar gezien, en ik had haar eerlijk gezegd niet zo snel terug verwacht. Ze sloeg haar armen om me heen, en ik beantwoorde glimlachend haar omhelzing.

"Wat doe je hier?"

Mariama liet me los.

"Moet ik per se een reden hebben om je te zien?"

Ik schudde mijn hoofd, want de keren dat ze hier onaangekondigd was komen opdagen, waren al lang niet meer op mijn vingers te tellen, maar ze was nog nooit zo snel teruggekomen. Mariama merkte mijn twijfel op, en zuchtte.

"Ik kom in opdracht van mijn moeder."

Het was al enige tijd geleden dat ik Khadija nog gezien had. Ik wist dat ze nog steeds hier op het paleis werkte, maar sinds ze vorig jaar het hoofd van mijn beveiligingsteam geworden was, werkte ze meer achter de schermen. Ik miste haar aanwezigheid wel, want hoewel ik mijn beveiligingsteam blindelings vertrouwde, was er iets aan Khadija dat me altijd extra op mijn gemak stelde.

"Vertel eens, wat kan ik voor haar betekenen?"

Ik ging terug op mijn plekje in de zetel zitten, mijn aandacht half op de papieren voor me. Mariama zette theatraal enkele stappen achteruit zodat ze terug op de gang terechtkwam. Ik fronste, en vergat mijn documenten meteen. Mariama wenkte naar iemand naast haar, en een tel lang verwachtte ik dat Khadija in de deuropening van mijn kamer zou verschijnen.

"Mijn moeder staat erop dat ik dit op de officiële manier doe, dus..."

Ze trok Louis in beeld. Hij had een verontwaardigde blik op zijn gezicht, speciaal voor haar, maar maakte er geen opmerking over. Mariama zette haar handen in haar zij, en knikte naar Louis. Hij schraapte zijn keel, duidelijk lichtelijk geïrriteerd ondertussen, en keek enkele keren van Mariama naar mij. Ik haalde mijn schouders op. Ik had geen idee waar Mariama mee bezig was, en hoewel ik hem wilde redden, wist ik ook dat mijn vriendin hem niet zomaar zou laten gaan.

"Uwe hoogheid, ik eumh—"

Mariama draaide met haar ogen.

"Kom op, niet zo verlegen."

Het sierde Louis dat hij zo kalm kon blijven. Ik wilde hem bijna wegsturen omdat ik kon zien hoe ongemakkelijk hij zich voelde. Hij schraapte echter opnieuw zijn keel en herpakte zich terwijl hij een stap dichterbij zette. Mariama knikte goedkeurend achter Louis' rug.

"Mevrouw, u heeft een uitnodiging gekregen voor een etentje bij mevrouw Faye en haar dochters. Het zal doorgaan op negen oktober. Wil u dat ik het opneem in uw agenda?"

Ik draaide met mijn ogen naar Mariama, maar die grijnsde alleen maar. Ik zuchtte, en knikte.

"Prima, dank je wel. Laat aan de gastvrouw weten dat ik aanwezig zal zijn."

Louis knikte en boog zijn hoofd. Hij draaide zich om en wierp een vernietigende blik naar Mariama, die simpelweg haar schouders ophaalde in reactie. Louis sloot de deur achter zich, en liet ons daarmee alleen achter in mijn slaapkamer.

"Was het nu echt nodig om Louis daarbij te betrekken? Je had het me ook gewoon zo kunnen vragen!"

Mariama liet zich achterover op mijn bed vallen en lachte hardop.

"Mijn moeder eiste het! Je weet dat ik altijd naar haar luister."

Ik knikte, maar was niet overtuigd. Mariama luisterde bijna nooit naar haar moeder, en ik wist dat er maar een reden was waarom ze er net nu voor koos om wel naar Khadija te luisteren.

"Je weet dat Louis je alleen nog maar minder graag ziet komen als je zo'n dingen blijft doen, toch?"

Louis had het nooit hardop gezegd, maar het was duidelijk dat hij een lichte hekel had aan mijn beste vriendin. Sinds ze me rond Kerst enkele jaren terug het paleis uit gesmokkeld had om me de kerstverlichting in de Breiaanse straten te tonen, was het beetje geduld dat Louis voor haar gehad had, verdwenen. Mariama had erop gestaan dat we snel weer terug zouden zijn, maar ik had de straten nog nooit zo mooi gezien, en we waren allebei de tijd uit het oog verloren. Louis had geen idee waar ik was, en had op het punt gestaan om de noodtoestand uit te roepen toen we uiteindelijk weer terug binnen geglipt waren. Volgens mij lag hij er soms nog wakker van.

"Ach, ik weet zeker dat hij mijn geplaag wel apprecieert. Daarnaast, hij kan wel een beetje afwisseling gebruiken in zijn anderzijds ongetwijfeld saaie dagen."

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

"Hij heeft het druk, weet je."

Mariama schudde glimlachend haar hoofd.

"Ja, omdat je letterlijk niet in staat bent om je eigen leven te leiden! Als je zelf je agenda zou inplannen, of eindelijk zou leren hoe je met de auto moet rijden, dan zou hij elke dag al veel vroeger naar huis kunnen."

Ze lachte, en ik schudde mijn hoofd terwijl ik de papieren voor me opnieuw rangschikte. Hoewel ik ervan genoot om Mariama hier te hebben, moest ik mezelf ook nog voorbereiden, en op deze manier zou het niet lukken. Ik negeerde het echter, en schoof ze opzij.

"Je weet dat ik niet met de auto mag rijden omwille van staatsveiligheid."

Mariama knikte, en klopte op de lege plek naast haar. Ik stond op en liet me naast haar op het bed vallen.

"We weten ook dat je dat helemaal niet erg vindt. Zelfs als je zou mogen, zou je het niet doen."

Ik wilde protesteren, maar ik wist ook dat ze gelijk had. Ik was al een ramp op een fiets, laat staan dat ik met een auto moest rijden. Hoe meer wielen, hoe minder vreugde. Nee, ik denk dat de Breianen inderdaad beter af waren door het feit dat ik geen rijbewijs had. En zolang Louis me wilde rondrijden, had ik er geen last van. Ik wist dat ik hard op hem vertrouwde. Het merendeel van de tijd wist ik niet wat er in mijn agenda stond, en dus kreeg ik elke ochtend tijdens het ontbijt een overzicht van mijn dagplanning. Zoals hij me vanochtend over de meeting over het fonds verteld had. Ik kwam weer overeind, en wist dat ik het niet veel langer meer zou kunnen uitstellen. Louis kon elk moment weer opnieuw hier staan.

"Is er een reden voor het etentje? Of miste je moeder me zo erg dat ze me wilde uitnodigen?"

Mariama draaide met haar ogen.

"In tegenstelling tot wat je graag gelooft, draait de wereld niet om jou, Victoria."

Ik stak mijn tong uit, wat me een glimlach van Mariama opleverde. Ze haalde haar schouders op.

"Mijn moeder wil graag het grote nieuws vieren, en jij mocht niet ontbreken."

"En wat mag dat grote nieuws dan wel zijn?"

Mariama duwde zich ook overeind. Ze had een brede glimlach op haar gezicht die haar ogen deden stralen.

"Ik heb een jobaanbieding gekregen. En ik heb toegezegd."

Ik hapte naar adem en omhelsde haar.

"Mariama! Dat is geweldig!"

"Ik weet het!"

Ze klemde haar armen stevig om mij, en ik voelde een glimlach op mijn gezicht verschijnen. Dit is alles wat ik voor haar gewenst had. Wat ze verdiende.

"Ik had nooit gedacht dat een groot bedrijf als DeuTECH me zou willen aannemen, maar ze waren zo onder de indruk door mijn hackathons dat me van de markt wilden voor iemand anders de kans kreeg."

Ik begreep de helft van haar woorden niet, maar eentje bleef in mijn hoofd steken. DeuTECH. Ik had al veel goeds gehoord over het technologiebedrijf. Ze waren snel gegroeid de laatste jaren, en hun VR had hen de doorbraak gegeven waar elk bedrijf op hoopte. De hoofdzetel van DeuTECH zat echter in Duitsland, en ik kon me plots niet herinneren of ze ook takken hadden in het buitenland. Zaten ze in Breienbach? Ik kon me niet herinneren dat ik ooit over een binnenlandse locatie gehoord had, en beet aarzelend op mijn lip. Ik liet Mariama los, en mijn twijfel overviel me.

"Mariama... Wil dat zeggen dat...?"

Ik was blij voor haar. Dat meende ik. Maar iets lelijk baande zich een weg naar boven, en wilde zich kwaad maken op haar. Ze liet me achter. Helemaal alleen. Ik probeerde het gevoel van me af te schudden, maar dat leek niet zo simpel te zijn. Mariama stond op en friemelde met haar vingers.

"Over een maand krijg ik mijn diploma, en dan..."

Ze zuchtte en schudde haar hoofd.

"Waarschijnlijk eind oktober. Ik krijg een appartement aangeboden bij mijn baan, en zodra dat in orde is, kan ik naar Duitsland vertrekken."

Duitsland was amper drie uur vliegen vanuit Breienbach, maar het voelde plots alsof Mariama naar een ander universum vertrok. Ik probeerde mijn tranen te bedwingen.

"Dus dat etentje..."

Mariama legde haar handen op mijn schouders en gaf er een zacht kneepje in. Het deed niets om me te troosten, maar ik kon het ook niet in me opbrengen om haar handen van me af te schudden. Ik ben blij voor haar.

"Het is een afscheidsdiner, Victoria. Het spijt me, ik weet dat ik je overval met dit nieuws—"

Ik schudde bruusk met mijn hoofd, en zette een stap achteruit. Ik voelde me stom omdat ik mijn emoties niet onder controle kreeg, maar mijn hele kamer leek te tollen. Mariama ging weg. Het voelde onverwacht, niet volgens het beeld dat ik van onze -mijn- toekomst had, en... Niets leek nog te kloppen. Het voelde plots alsof mijn plan voor later al maanden geleden uit elkaar gespat was, en dat ik er nu pas achter kwam. Ik kon niet opleven naar mijn oma's hoge verwachtingen, ik kon me niet schikken naar het idee dat ik met een man zou moeten trouwen, en nu dit. Irrationele angst overviel me, en hoe graag ik het ook wilde negeren, ik slaagde er niet in. Dus in plaats van Mariama te vertellen hoe oprecht blij ik voor haar was, flapte ik er iets helemaal anders uit.

"Je laat me hier alleen achter?"

Mijn stem klonk hoog en schriel. Ik veegde snel mijn tranen weg, en dwong mezelf om in haar ogen te kijken. Mariama's gezicht werd donkerder, en ik kreeg meteen spijt van mijn woorden.

"Nee, laat maar. Ik heb hier eigenlijk geen tijd voor, ik word ergens verwacht."

Mariama knikte, maar ze leek me niet te geloven. Het was echter de waarheid, en ik had plots helemaal genoeg van dit gesprek.

"Ik zie je snel?"

Er zat twijfel in haar stem, en ik besefte dat ik waarschijnlijk de slechtste vriendin ter wereld was. Waarom was ik zo egoïstisch? Dit was de kans van haar leven, en ik kon het niet laten om mijn enthousiasme te laten overspoelen met angst. Ik knikte als antwoord, maar ik kon het niet langer in me opbrengen om haar aan te kijken. Het leek plots alsof ze mijlenver van me verwijderd was, en het deed me nog slechter voelen over mezelf. Ik had verwacht dat ze altijd aan mijn zijde zou staan, en het maakte me zo bang om te weten dat dat niet het geval zou zijn. Ze was veruit een van de weinige mensen die ik kon vertrouwen, en hoewel ze niet eens zo ver weg zou zijn, leek het toch te veel. Mariama knikte kort, en haar glimlach bereikte haar ogen niet meer. Ze draaide zich om zonder nog iets te zeggen. Ik kon alleen maar toekijken hoe meer dan tien jaar aan herinneringen de deur uit wandelde.

Louis bracht me naar de vergaderzaal, maar ik merkte het amper. Twee net geklede vrouwen, waarschijnlijk een deel van onze financiële adviseurs, wachtten me op. Ze begroetten me beleefd, en ik deed hetzelfde, maar ik kon mijn aandacht niet op de documenten voor me richten. Ik wist dat het belangrijk was. Maar Mariama's vertrek spookte door mijn hoofd, en dat was onmogelijk om te negeren. Ik wist dat ik me aanstelde. Maar ik voelde me ook heel erg in de steek gelaten. Ze was klaar om de wereld te ontdekken, maar het leek alsof ik geen plek had in haar avontuur. Het was een lelijke gedachte, en ik wist diep vanbinnen dat het ook een was die heel erg onlogisch was, maar het maakte me toch heel erg verdrietig.

"... waarom u net dit doel kiest, uwe hoogheid?"

De oudste vrouw keek aarzelend naar me, en ik besefte dat de vraag aan mij gericht was. Ik had het merendeel van de vergadering buitengesloten, en ik vervloekte mezelf erom. De vrouw leek door te hebben dat ik haar niet gehoord had, en glimlachte vriendelijk terwijl ze haar vraag herhaalde.

"U bent natuurlijk vrij om uw fondsen in te zetten zoals u dat zelf wil, maar een uitleg zorgt voor vertrouwen van uw volk. Dus zou u ons kunnen vertellen waarom u net nu een fonds wil opzetten?"

Ik knikte, en schraapte mijn keel. Dit antwoord had ik voorbereid, zelfs vanbuiten geleerd, vanochtend, en ik kon het op automatische piloot afratelen.

"Sofia Ribeiro heeft uitzonderlijk werk verricht in haar onderzoek naar dementie. Het doel ligt me nauw aan het hart, en ik wil haar, net zoals vele andere onderzoekers in het veld, alle kansen geven om alles uit het onderzoek te halen wat mogelijk is."

De vrouw knikte, terwijl de andere vlot mijn woorden neerpende. Ik vroeg me af of mijn antwoord voldoende was om hen te overtuigen, ook al zou ik het fonds ook zonder hun goedkeuring kunnen opzetten.

"Heeft u een naam in gedachten voor het fonds, of zal het uw naam dragen volgens de traditie?"

Ik aarzelde. Het voelde plots heel erg vreemd om mijn naam aan iets te geven. Het was een grote beslissing, en niet iets waar ik al over nagedacht had. Door Mariama's nieuws. Ik slikte mijn opkomende tranen weg en probeerde me te bedenken wat een goed antwoord op de vraag was. De vrouw leek mijn aarzeling te merken, en glimlachte vriendelijk.

"U kan ervoor kiezen om zoals uw grootmoeder enkel uw naam te geven. Of u kan duidelijk maken wat het doel is van het fonds, zoals uw vader heeft gedaan. Het is belangrijk om een goede keuze te maken, aangezien dit een grote impact kan hebben op hoe het volk u onthaalt."

Het Prinses Victoriafonds of het H.K.H. Victoria Dementiefonds? Ze zouden allebei mijn naam bevatten, de ene al wat centraler dan de andere. Deze beslissing zou me mijn leven lang achtervolgen, dus ik wist dat het belangrijk was om juist te kiezen. Zeker na alle slechte pers van de laatste tijd.

"U hoeft natuurlijk niet meteen te beslissen. Het zal nog enkele weken duren voor we alles financieel in orde gebracht hebben, dus—"

"Het H.K.H. Victoria Dementiefonds lijkt me goed."

Ze knikte tevreden en keek kort naar de notities van haar collega.

"Prima. Dit zal uw naam in de geschiedenisboeken schrijven, mevrouw."

Ik knikte, mijn gedachten alweer ergens anders. Ik vroeg me plots af of het ook zo gevoeld had voor Mariama. Ze had een grote beslissing moeten maken die alles kon veranderen. En hoewel het voor mij enkel zou veranderen hoe de Breianen over me dachten, zou Mariama's keuze haar hele leven veranderen. Het maakte mij al doodsbang, wat zou Mariama wel niet gevoeld hebben? Misschien had ik me inderdaad wel aangesteld. Mariama zou naar Duitsland gaan voor een van de grootste kansen van haar leven. Maar ze zou niet verdwijnen. Daarvoor kenden we elkaar al te lang, en ik wist ook dat de keuze die ze gemaakt had, niet wilde zeggen dat ze me in de steek liet. Ze liet me niet in de steek. Ik had nog een koekje van haar tegoed, en ik zou er hoe dan ook voor zorgen dat die schuld vereffend werd.