25 JULI

Mariama opende met veel flair de deur van mijn kamer. Louis stond achter haar met een geërgerde blik in zijn ogen. Mariama liet het niet aan haar hart komen en salueerde glimlachend naar hem. Ik schoot overeind van mijn bed, en mompelde een snel bedankje tegen Louis. Hij reageerde er amper op terwijl ik de deur achter Mariama sloot.

"Je weet dat je hem niet zo mag opjutten."

Ze haalde haar schouders op en lachte haar tanden bloot.

"Maar het is zo leuk."

Ik draaide met mijn ogen en ging op mijn sofa zitten. Mariama liet zich op de lege plek naast me vallen. Ik draaide me richting haar, een van mijn benen opgetrokken zodat ik mijn kin op mijn knie kon rusten.

"Waarom ben je hier eigenlijk? Ik dacht dat ik je vanavond pas zou zien."

Ze knikte en legde haar arm op de leun van de sofa. Ze droeg een los shirt met een donker opschrift dat niet helemaal leesbaar was. Ze glimlachte geheimzinnig en leunde een beetje naar me toe.

"Je ontwijkt me al de hele week, Victoria."

Ik schudde mijn hoofd. Dat was niet mijn bedoeling geweest, al had ik het ook niet erg dat ik haar vragenvuur had kunnen vermijden. De letters op haar t-shirt werden plots wel heel erg interessant, en ik ontweek haar blik terwijl ik uit probeerde te vinden welke woorden ze vormden.

"Ik heb het druk gehad."

Mariama zuchtte, en maakte daarmee duidelijk dat ze wist dat er meer aan de hand was. Ik besefte dat ik Beatrice niet langer geheim kon houden voor haar, en eigenlijk wilde ik dat ook niet. Mariama en ik vertelden elkaar altijd alles. Het was moeilijk om dit verborgen te houden, ook al was het even moeilijk om het erover te hebben. Mariama schoof dichter tegen me aan.

"Dit is wat ik me de afgelopen week gerealiseerd heb."

Ik keek haar vragend aan. Haar haren zaten in haar kenmerkende dotten, en ze droeg grote, gouden hangers in haar oren. Ik volgde hun beweging terwijl Mariama haar hoofd heen en weer schudde, en wilde haar al bijna vragen waar ze ze gekocht had. Mariama was me echter voor, en er was geen ontsnappen meer aan.

"Je verdwijnt de laatste tijd regelmatig van belangrijke evenementen."

Ik knikte. Het was niet onlogisch dat Mariama ervan wist, want de kranten hadden ervoor gezorgd dat iedereen in de Zuiderlanden het erover gehad hadden.

"Je komt onder de soep te zitten op je verjaardagsfeest, en wow, prinses Beatrice is daar om je te redden."

Ik draaide met mijn ogen, maar kon niet voorkomen dat mijn wangen warm werden.

"Ik heb de foto's van het Zuidbal onderzocht, en het viel me op dat er geen enkele foto te vinden is van Beatrice terwijl jij in die tuin zat. Mag ik ervan uitgaan dat zij het was die de binnenkoer de moeite waard maakte?"

Ik schudde mijn hoofd en draaide me weg van haar. Mariama kwam overeind en ging op mijn koffietafel zitten, tussen wetsvoorstellen en oude dossiers die ik nog moest doornemen. Ze gaf er niets om en nam mijn handen in de hare en glimlachte speels. Ik haalde mijn schouders op, en probeerde mijn razende hart te negeren. Ik probeerde een uitweg te zoeken, en realiseerde me plots dat ze me nog niets over Kaito verteld had.

"Waarom vertel je me niet over je date met de Hertog van Stauberg?"

Mariama trok haar wenkbrauwen op, en schudde haar hoofd.

"Nope. Dit gesprek gaat over jou."

Ze zuchtte en haar gezicht werd zachter, serieuzer.

"Kijk, Victoria, je moet doen waar je je goed bij voelt, ik ga je niet dwingen om me iets te vertellen waar je nog niet klaar voor bent. Maar je weet dat je het me kan zeggen, he? Wat er ook aan de hand is, ik wil niet dat je je zorgen maakt dat ik het niet oké zou vinden."

Ik knikte dankbaar en gaf haar een kneepje in haar handen. Ik wist diep vanbinnen wel dat ze er geen problemen mee zou hebben, maar het was moeilijk om de eeuwige twijfels en 'wat als'-en van me af te schudden. We waren al vriendinnen sinds we tien waren. Mariama's moeder, Khadija, was toen nog mijn persoonlijke veiligheidsagent geweest, en op een dag had ze Mariama mee naar het paleis genomen omdat Mariama ziek was, en ze nergens anders terecht kon. Mariama had een koekje van me gestolen -zo ziek was ze uiteindelijk niet- en had daarmee bewezen dat ze niet bang was voor de monarchie, of mij. De rest was geschiedenis. We waren tot op vandaag onafscheidelijk, ook al had ik haar nooit echt vergeven voor het koekjesincident, natuurlijk.

"Dank je, ik eumh..."

Ik wist wat ik haar wilde vertellen. Wat ik haar eigenlijk al meer dan drie jaar wilde vertellen. De woorden bleven echter steken in mijn keel, en het voelde plots heel erg warm in mijn kamer. Mariama gaf me een zacht kneepje in mijn handen, en knikte, alsof ze me wilde vertellen dat het allemaal wel goed zou komen. Ik ademde diep in, en verzamelde al mijn moed.

"Je hebt gelijk. Beatrice en ik... Ik weet niet precies wat we zijn, maar ik denk dat ik haar heel erg leuk vind. Zoals ik eigenlijk alleen maar meisjes leuk kan vinden."

Mariama knikte, en ik ademde diep uit.

"Ik ben lesbisch, Mariama."

Mariama glimlachte, en ze trok me in een omhelzing. Ik haalde opgelucht adem, en vocht tegen de tranen in mijn ogen. De wereld leek plots een beetje minder zwaar, en de last op mijn schouders een stukje kleiner. Ik omhelsde Mariama stevig, niet bereid om haar te laten gaan. Mijn tranen gingen over in snikken, en ik kon het niet eens in me opbrengen om me ervoor te schamen.

"Oh, Victoria... Hoe lang loop je hier al mee rond?"

Ik haalde mijn schouders op en liet haar los. Ik veegde de tranen weg, maar ze bleven stromen.

"Herinner je je Little Mix-fase nog?"

Ze knikte enthousiast. Ik voelde mijn wangen warm worden toen ik eraan terugdacht, en Mariama's ogen werden groot in realisatie.

"Ik wist het! Mevrouw-ik-luister-enkel-tekstloze-muziek die plots mee naar hun concert wilde! Dat ik niets doorhad. Pfff."

Ze stond op en liet zich dramatisch op de sofa vallen. Ze wiebelde nieuwsgierig met haar wenkbrauwen, en ik lachte door mijn tranen heen.

"Oké, wie was het? Waarom je toch meeluisterde?"

Ik schudde mijn hoofd.

"Sommige dingen blijven beter geheim, Mariama."

Ze draaide met haar ogen en zuchtte, maar glimlachte toch. Ze duwde zich overeind en schudde haar hoofd terwijl haar glimlach alleen maar breder werd.

"Typisch voor je om meteen voor de kroonprinses van een ander land te gaan. Go big or go home. Je weet duidelijk waarmee je bezig bent."

Ik schoot in de lach, want eerlijk gezegd had ik geen idee. Ik had al wel eerder gevoelens gehad voor vrouwen, maar Beatrice was de eerste waarbij ik effectief... Iets deed met die gevoelens. Het was spannend en eng tegelijk, maar het maakte me gelukkig op een manier die ik niet helemaal kon beschrijven. Niet van stapel lopen, Victoria. Mariama had gelijk. Waar was ik in hemelsnaam mee bezig? Van alle personen ter wereld, had mijn hart net Beatrice gekozen. Ik zuchtte tevreden, meer dan blij dat ik mijn beste vriendin eindelijk had kunnen vertellen over Beatrice. Ik had echter ook nog mijn eigen vragen, en ik zou haar er niet zomaar vanaf laten komen.

"Dus, Kaito?"

Mariama draaide met haar ogen.

"Er is helemaal niets aan de hand. Hij was zo vriendelijk om me uit te nodigen voor het diner, in tegenstelling tot sommige andere mensen die ik ken."

Ze trok een wenkbrauw op om haar ongenoegen te laten blijken, en ik haalde verontschuldigend mijn schouders op.

"Als ik had geweten dat je zo graag wilde komen, dan had ik je wel uitgenodigd."

"Tùùrlijk. Ik denk dat je het te druk had met bepaalde kroonprinsessen."

Ze knipoogde naar me, en ik schudde mijn hoofd in protest. Ik nam een van de kussens, klaar om duidelijk te maken dat ik het nooit te druk zou hebben om tijd met haar te spenderen. Ze gilde, een hoog en schel geluid, dat me alleen nog maar zekerder maakte van mijn stuk. Ik ging in de aanval, maar nog voor ik haar goed en wel kon raken, had ze zelf al een kussen in haar handen. Ze lachte, en ik deed hetzelfde. Ze raakte me in mijn zij, waardoor ik omver viel. Ik begon te giechelen terwijl ze tekeer ging met het kussen. Ik wilde mezelf beschermen, en hief mijn armen voor mijn gezicht. Mariama was echter meedogenloos en tilde haar kussen alweer in de lucht.

Een dringend klopje op mijn deur onderbrak haar echter, en bleek mijn redding te zijn. Ik glimlachte naar Mariama, terwijl ik mijn haren fatsoeneerde en richting de deur spurtte. Mijn oma stond in de deuropening met haar handen in haar zij. Ze had enkele kranten in haar hand en er stond een woeste blik in haar ogen. Ik deinsde achteruit, en ze zag het als haar kans om binnen te stormen. Ze leek Mariama amper op te merken, en duwde een van de kranten in mijn handen. Ik vond haar redding plots heel erg vervelend, en wenste dat ze nooit gekomen was.

"Is het waar?"

Ik keek verward van mijn grootmoeder naar het artikel, me amper bewust van de inhoud ervan.

"Ik heb geen idee waarover je het hebt, oma."

Ik keek wanhopig naar Mariama, die met grote ogen naar me keek. Ze kwam overeind van de sofa, maar mengde zich niet in het gesprek. Mijn oma zette bruusk een stap vooruit en tikte ongeduldig op de titel van het artikel.

"Beatrice van Migne is hier geweest op Bevrijdingsdag."

Ik haalde diep adem en liet mijn blik langzaam naar beneden zakken. Als ik het traag genoeg deed, dan zou er misschien iets anders staan dan mijn oma me deed vermoeden. Het bleek niet te helpen, want de foto in het artikel was wel degelijk een van Beatrice. Het was een onscherp, korrelig beeld. Het was duidelijk dat het 's nachts genomen was. Louis hield de deur voor Beatrice open, en ze keek net in de lens van de fotograaf, haar zonnebril losjes in haar hand. Mijn hart maakte een nerveuze sprong. Dit hoorde niet te gebeuren. We waren voorzichtig geweest. Zo voorzichtig geweest. Buiten Mariama en Louis had niemand ervan geweten. De fotograaf bewees me echter ongelijk. De titel -zwarte, dikke letters in een onelegant lettertype- kopte onheilspellend: 'Komt met Beatrice einde aan neutraliteit van Migne?'. Ik slikte en draaide de krant bruusk om, niet langer in staat om te doen alsof ik van niets wist.

"Ik had geen idee—"

"Dat de mensen erachter zouden komen? Ben je dan echt zo dom, Victoria?"

Mijn naam klonk nijdig uit haar mond, alsof ze hem tegen haar zin uitsprak. Mijn keel snoerde dicht, en elk beetje blijheid vloeide weg uit mijn lichaam. Mijn benen leken hun sterkte te verliezen terwijl ik verward mijn hoofd schudde. Mariama stond plots naast me, en legde haar hand op mijn schouder. Ik was er haar dankbaar voor, maar ik besefte meteen dat het mijn oma's woede alleen nog maar erger zou maken.

"Weet je wel wat je hiermee veroorzaakt hebt?"

Ik gaf geen antwoord, maar ze verwachtte er ook geen. Ze drukte de tweede krant in mijn handen, en zuchtte teleurgesteld. Mijn ogen werden groot toen ik de andere kop las.

"Nee. Nee, dit is niet juist."

Mijn oma zuchtte diep, alsof ik iets heel erg stoms gezegd had. Ik schudde mijn hoofd in ongeloof, nog steeds niet overtuigd van de woorden voor me. Mijn grootmoeder keek me indringend aan, alsof ze er zeker van wilde zijn dat ik haar woorden zou begrijpen.

"Je hebt Beatrice recht in Caelia's armen geduwd. Dit zal onze hele economie in duigen doen vallen, en wees er maar zeker van dat jij dit op je geweten hebt."

Ik snikte, en mijn maag trok pijnlijk samen. Ik voelde me misselijk, en mijn oma's minachtende blik verergerde het alleen maar. Mijn ogen gleden weer over de krantenkop, alsof hij daardoor zou veranderen. De woorden bleven echter hetzelfde. 'Migne sluit nieuw handelsakkoord met Caelia.' Mijn ontbijt probeerde zich een weg naar boven te banen, maar ik duwde het naar beneden, samen met de rest van mijn gevoelens. Ik had geen idee waarom Beatrice zoiets zou doen. Ik probeerde wanhopig om een logische redenering te vinden, een verklaring, maar elk idee leek even onmogelijk en brak mijn hart een beetje verder. Ik snikte opnieuw, en mijn oma zuchtte diep.

"Dit bewijst nog maar eens dat je je niet met koninklijke zaken moet moeien, Victoria."

Mariama zette een stap vooruit en ging beschermend tussen ons instaan. Ik probeerde me te focussen op de letters in de krant, maar mijn tranen vervormden ze tot ze onleesbaar werden.

"U heeft het recht niet om zo'n dingen te zeggen! Victoria doet meer dan haar best voor deze job, en als u—"

Mijn oma zwaaide verveeld met haar handen. Ze wachtte niet tot Mariama uitgesproken was, en keerde ons de rug toe.

"Meisje, dat je denkt dat dit simpelweg een job is, bewijst alleen nog maar meer hoe weinig jullie van dit leven weten."

Ze sloot de deur achter zich, en liet ons verbijsterd achter. Mariama zuchtte gefrustreerd en riep mijn oma enkele dingen achterna. Ik wilde haar bedanken omdat ze voor me opgekomen was, maar ik kon mijn blik niet losrukken van het artikel. Beatrice had een akkoord met Caelia gesloten. Geen wonder dat Damiano plots de handelsakkoorden had willen uitstellen. Ik snikte, en mijn borst trok pijnlijk samen. Was Beatrice dit altijd van plan geweest? Was ze naar hier gekomen om een excuus te hebben om het nieuwe akkoord op te starten? Domme Victoria. Een bittere krop bleef in mijn keel steken, en deed nieuwe tranen opwellen. Beatrice had me verraden. Had Breienbach verraden. Was het mijn eigen schuld geweest? Had ik haar te graag willen geloven? Wie vergat er nu zo'n belangrijke feestdag? Mariama kwam tot stilstand, en leek door te hebben dat ik aan het verdrinken was in mijn gedachten. Ze nam zachtjes de krant uit mijn handen en trok me opnieuw in een omhelzing. Een nieuwe snik ontsnapte aan mijn keel, en ik sloeg mijn hand voor mijn mond om hem tegen te houden. Ik voelde me dom en naïef. Alsof iemand zoals Beatrice van Migne me echt leuk zou vinden. Ik snikte opnieuw, maar dit keer deed ik geen moeite meer om mijn verdriet binnen te houden.