25 JANUARI

Het leek alsof de tijd stil stond in het Palais des Reines. Ik wandelde gespannen heen en weer in een verlaten gang. Ik probeerde de wijzers op mijn horloge te negeren, maar kwam telkens weer tot de conclusie dat ze amper vooruit bewogen. Ik ging op de stoel zitten die iemand voor me gehaald had en wiebelde nerveus met mijn benen. Het duurde al meer dan een uur, en het maakte me alleen nog maar zenuwachtiger. Ik wist ook wel dat Beatrice niet zomaar alles voor me zou laten vallen. Niet na alles wat er gebeurd was. Maar hoe langer ik hier moest wachten, hoe meer ik begon te twijfelen of ze überhaupt nog van plan was om me te zien. Misschien hoopte ze dat ik vanzelf wel weer zou vertrekken als ze lang genoeg wachtte. Ik zuchtte, en kwam opnieuw overeind. In de verte viel een deur dicht, en ik probeerde te achterhalen of de voetstappen mijn richting uitkwamen. Ze doofden echter uit, en ik besefte dat het valse hoop was. Mijn verlovingsring brandde in mijn broekzak. De ring werd al generaties lang doorgegeven aan mijn moeders kant, en ik wist wel zeker dat Beatrice de enige persoon was aan wie ik hem wilde geven. Als ik al de kans zou krijgen om hem boven te halen. Ik ging weer zitten, en haalde mijn handen door mijn haren, in de hoop dat daarmee de tijd sneller voorbij zou gaan.

Ik ontgrendelde mijn gsm, en vergrendelde hem meteen opnieuw. Ik herhaalde het gebaar enkele keren, maar de cijfers van mijn klok bleven hetzelfde. Ik overwoog om Mariama te bellen, om haar te vragen wat ik nu moest doen, maar ik hield me in. Ze had me de afgelopen dagen al genoeg geholpen, haar pauzes gebruikt om me te helpen om de wetten te ontcijferen, en ik kon onmogelijk nog meer van haar tijd afnemen. Dit moest ik alleen doen. Iemand lachte in de verte, maar ik reageerde er amper op. Het was niet het geluid waar ik zo op wachtte, de lach van de persoon waar ik zo naar verlangde, dus ik sloot simpelweg mijn ogen om het buiten te sluiten.

Ik staarde naar het plafond. Mijn nek was in een pijnlijke hoek geplooid terwijl ik mijn hoofd tegen de muur achter me leunde. Ik probeerde verhalen te verzinnen voor de bombastische schilderijen in de nok, maar het lukte me niet. Mijn gedachten vlogen telkens weer naar Beatrice. Je was te laat. Misschien moest ik het opgeven. Nog even, en ik zou drie uur gewacht hebben. Ik had niemand meer zien passeren, op twee diensthulpen na. Ze waren in grote haast voorbij gewandeld, en ik had niet eens de kans gekregen om hen naar Beatrice te vragen. Ik haalde met een diepe zucht mijn gsm boven, klaar om Louis te bellen. Hij stond ergens buiten op me te wachten, en ik wilde niet nog meer van zijn dag verspillen. Ik toetste zijn nummer in, maar nog voor ik hem effectief kon opbellen, gingen de deuren tegenover me eindelijk open. Ik veerde overeind.

"Hare majesteit, koningin Beatrice van Migne, kan u nu ontvangen."

Ik knikte, terwijl een mengeling van opluchting en blijdschap me overviel, en volgde de vrouw naar binnen. Beatrice stond vooraan in de kamer. Het was er leeg, op enkele paspoppen en bakken met stoffen na. Ze stond op een verhoog en keek recht voor zich uit in een spiegel. Er liep een man rond haar, druk in de weer, die enkele lappen stof over zijn schouder had hangen. Het was een prachtig bloemenpatroon dat ook terugkwam in de jurk die Beatrice aanhad. Hij krabbelde dingen in zijn notitieboekje terwijl hij met zijn meetlint nog enkele van haar maten opnam. Hij keek niet naar me op terwijl ik hen naderde. Beatrice had me ondertussen in het oog gekregen. Ze draaide zich niet om, maar ving mijn blik in de spiegel. Het voelde onecht om hier te zijn, om haar terug te zien. Ik duwde kort mijn nagels in mijn handpalmen om me ervan te verzekeren dat het geen droom was, en maakte een snelle reverence. Ze knikte als teken van erkenning.

"Ik heb niet veel tijd. Mijn vorige vergadering is uitgelopen, en over een half uur word ik alweer op de volgende verwacht. Je kan dus maar beter meteen vertellen waarom je hier bent."

Haar stem was koel, en het deed me schrikken. Ze was moe, zag ik nu, en ik vroeg me af of haar nieuwe taak er de reden voor was. Ik knikte, dankbaar voor haar tijd, en probeerde te bedenken hoe ik wilde overbrengen wat ik voor haar voelde. Ik had verwacht, of nee, gehoopt, dat ik haar alleen zou kunnen spreken, maar nu ik hier stond, met haar assistente en klerenmaker in de buurt, wist ik dat ik geen andere optie had. Nu of nooit.

"Alles is beter wanneer we samen zijn."

Ik beet op mijn lip. Goed bezig, Victoria. Dat was waarschijnlijk wel het laatste wat ze wilde horen. Ik zuchtte, en schudde mijn hoofd.

"Het spijt me, ik weet niet zo goed hoe..."

Hoe ik mijn fouten kan rechtzetten. Ik aarzelde, en Beatrices gezicht werd zachter. Ze onderging een nieuwe maatopname, en zuchtte.

"Ik kan niet raden wat er in je omgaat, Victoria. Ik zou willen dat ik dat kon, maar de laatste dagen hebben me bewezen dat je een geheim voor me kan zijn."

Ze keek terug naar de spiegel, en het weinige beetje hoop dat ik nog had, ebde langzaam weg. Ik wrong mijn handen in elkaar, wanhopig op zoek naar de juiste woorden.

"Je hebt me de beste versie van mezelf gemaakt. De afgelopen maanden... Ik zou er alles aan doen om ze terug te kunnen krijgen. Ik weet dat het te weinig is, en veel te laat, maar ik... Ik wil je niet verliezen."

De klerenmaker keek kort op van zijn werk, en leek te aarzelen. Beatrice maande hem snel aan om verder te werken, en het laatste restje hoop loste in me op. Ik had nooit moeten komen. Ik had haar gerust moeten laten, haar op haar leven moeten laten focussen in plaats van mezelf op te dringen. Beatrice kruiste haar armen voor haar borst, iets wat de klerenmaker duidelijk irriteerde. Hij zweeg echter, en hield zijn ogen vakkundig aan de grond geplakt. Ik had geen idee waarvoor Beatrices jurk diende, maar ze was er prachtig in.

"Waarom nu? Ik heb je met mijn kroning de kans gegeven om voor mij te kiezen, en je hebt toen heel erg duidelijk gemaakt dat het niets zou worden."

Haar stem werd hoger naar het einde toe, en ik besefte dat ze zich sterk probeerde te houden. De emoties van vandaag eisten hun tol, en mijn tranen baanden zich een weg naar beneden.

"Ik weet het. Ik was zo stom, Beatrice. Mijn oma maakte mijn hoofd gek, en ik geloofde haar. Het is geen excuus, en het spijt me dat ik haar niet eerder links heb laten liggen, maar... Het spijt me, voor alles. Nog het meest omdat ik je zoveel pijn gedaan heb."

Ik aarzelde, maar Beatrices afwachtende blik deed me toch verderzetten.

"Ik heb er alles aan gedaan om het recht te zetten. Ik weet dat het niet genoeg is, maar ik wou je bewijzen dat ik klaar ben met bang zijn."

Ik knikte om mijn woorden kracht bij te zetten, en ze trok vragend haar wenkbrauwen op. Haar assistente keek ongemakkelijk van Beatrice naar mij, maar het kon me niet langer schelen. Ik wilde het goedmaken, en als het nu niet gebeurde, dan zou het nooit meer lukken.

"Ik heb vandaag het Breiaanse parlement bij elkaar geroepen."

Beatrices ogen werden groot. Er zat twijfel in, alsof ze wist wat ik haar wilde zeggen, maar er niet op durfde te hopen. Ik stapte voorzichtig naar haar toe.

"Ik heb hen toestemming gevraagd om met je te mogen trouwen, Beatrice."

Ze hapte naar adem, en de klerenmaker stopte abrupt met werken. Hij staarde me met grote ogen aan, en ik besefte dat ik wel een idioot moest lijken. Wie vroeg er nu eerst toestemming aan een hoop vreemden? Een tel lang dacht ik dat ze vlakaf zou weigeren. Ik zou het haar niet eens kwalijk kunnen nemen. Beatrice kwam van haar verhoog, en schudde haar hoofd in ongeloof.

"Dat méén je niet. Es-tu sérieux?"

Ik knikte, want van alle dingen die ik vandaag zou doen, was mijn parlement trotseren wel het minst enge geweest. Beatrice kwam naar me toe, en ze draaide glimlachend met haar ogen. Er glommen tranen in haar ogen.

"Mon Dieu, Victoria. Wat... Gingen ze akkoord?"

Ik knikte. Ze schudde opnieuw haar hoofd, en nam mijn handen in de hare.

"Ik heb geen idee wat ik met jou moet aanvangen. Is dit..."

Ze twijfelde, en haar blik werd bezorgd.

"Is dit voor echt? Je gaat niet van gedachten veranderen?"

Ik schudde mijn hoofd. Ik was nog nooit zo zeker geweest van iets. Van iemand. Mijn hart stuiterde als een gestoorde in mijn borst. Mijn benen voelden alsof ze van pudding gemaakt waren, maar ik wist ook dat Beatrice me overeind zou houden. Met haar aan mijn zijde kon ik de hele wereld aan.

"Oh, Victoria..."

Ze liet haar tranen de vrije loop. Ik veegde ze zachtjes weg met mijn duimen, me er heel erg van bewust dat ook mijn wangen nat waren van het huilen. Ze draaide met haar ogen, maar er zat geen boosheid in haar blik.

"Van alle dingen... Merde, ik was er zo klaar voor om je achter me te laten."

Ik haalde mijn schouders op. Na alles wat er gebeurd was, kon ik het haar niet eens kwalijk nemen. Beatrice keek snel over haar schouder, naar de klerenmaker en assistente die nog steeds naar ons aan het kijken waren, en schudde haar hoofd.

"Kom op, tijd om te gaan."

Ik kreeg geen kans om na te denken over de betekenis van haar woorden. Ze nam mijn hand in de hare en trok me mee naar buiten. Haar assistente protesteerde, maar Beatrice negeerde het. Ik deed hetzelfde.

We belandden op de trappen die naar de gigantische achtertuinen van het paleis leidden. Het was ondertussen aan het schemeren, en de tuinen lagen er verlaten bij. Beatrice trok me mee, dieper de tuinen in. We waren amper het eerste grasveld gepasseerd of mijn voet bleef achter een losliggende steen haperen. Ik misstapte, en verloor mijn evenwicht. Ik botste tegen Beatrice, die met een zachte oef voorover viel. Ik belandde bovenop haar, mijn wangen warm van schaamte. Ik probeerde overeind te krabbelen, maar Beatrice hield me tegen. Ze draaide zich om en trok me dichter tegen zich aan voor ik de kans kreeg om te ontsnappen, en giechelde.

"Als er een ding is waar ik echt zeker van kan zijn, dan is het wel dat je nog steeds voor me valt."

Ik draaide glimlachend met mijn ogen. Beatrice trok zachtjes mijn gezicht naar het hare, en voor ik het goed en wel besefte, plantte ze haar lippen op de mijne. Ze kuste me alsof haar leven er vanaf hing. Ik wist niet meer wat boven of onder was, of hoe ik links en rechts van elkaar moest onderscheiden. Het enige wat er nog toe deed, waren Beatrices lippen tegen de mijne, zacht en langzaam tot ik zelfs mijn eigen naam vergeten was.

Het was al helemaal donker tegen de tijd dat ik eindelijk in staat was om me los te breken uit Beatrices zoen. Ze trok me overeind, voorzichtig, alsof ze bang was dat ik opnieuw zou vallen. Ze wachtte geen seconde om haar armen weer om mijn nek te slaan. De lichtjes in de tuinen sprongen aan, en wierpen zachte schaduwen op haar gezicht. Ze leek mooier te zijn dan ooit, en ik was plots vergeten hoe ik moest spreken.

"Beloof me dat je nooit meer van me wegvlucht."

Ik knikte, want na alles wat er gebeurd was, wist ik eindelijk hoe het voelde om onvoorwaardelijk moedig te zijn. Hier in Beatrices armen wist ik dat ik alles aankon. Het maakte me dan ook niet zenuwachtig om eindelijk te doen waarvoor ik naar hier gekomen was. Ik maakte me zachtjes los uit haar omhelzing, en ging op een knie zitten in het gras. Ik nam het doosje uit mijn broekzak, en opende het voor haar. De ring was prachtig, en ik wist dat hij perfect zou zijn voor Beatrice. Er verscheen een stralende glimlach op haar gezicht, en ze boog voorover naar me nog voor ik mijn vraag daadwerkelijk kon stellen.

"Natuurlijk wil ik met je trouwen, ma Vie."

Ik lachte, want van alles wat ze vandaag al tegen me gezegd had, was dit het enige wat ik echt had willen horen. Ik wist dat de toekomst niet altijd eenvoudig zou zijn. Niet altijd zou zijn wat ik ervan verwachtte, of waarvan ik gedroomd had. Maar ik besefte eindelijk dat nu slechts het begin van altijd was, een altijd met Beatrice, en dat alleen al maakte het waard om vooruit te kijken. Ik zou elke dag opnieuw moedig moeten zijn, maar nu ik wist dat Beatrice van Migne aan mijn zijde zou staan, leek het plots niet meer zo onoverkomelijk.