15 SEPTEMBER

"Dit is... Wow."

Mariama keek verbaasd in het rond. Er zaten regenboogstrikken in haar haren, en het woord 'ally' prijkte in dikke, witte letters op haar wang. We droegen zwarte t-shirts met regenbogen erop die Mariama last-minute nog ergens had weten te vinden. Ik was er dankbaar om, want ik had geen idee hoe ik dit aan Louis uitgelegd zou moeten krijgen. Mijn vlaggetje, klein en bijna onzichtbaar, verkondigde zijn roze-oranje-witte kleuren aan de wereld. Ik knikte, want 'wow' was inderdaad het enige woord dat ook in mij opkwam om de uitbundigheid van de Breienbach Pride te beschrijven. Ik wist dat het een enorm feest was. De Breiaanse parade was de grootste van de Zuiderlanden, en mijn ouders gaven hier elk jaar een toespraak om hem te openen. Dat ze ook hier waren, ergens aan de andere kant van de parade, was de enige reden waarom ik zonder al te veel moeite uit het paleis had kunnen ontsnappen. Louis had me geholpen, natuurlijk, maar toch.

Ik voelde me enorm klein in de mensenmassa. Overal hingen regenboogvlaggen, en mensen in de meest geweldige en kleurrijke outfits passeerden ons zonder ook maar een seconde raar op te kijken. Het voelde vrij hier, zorgeloos bijna, en het deed me bijna vergeten dat ik niet herkend mocht worden. Ik trok mijn pet dieper over mijn ogen, en keek snel om me heen. Niemand leek me echt op te merken, maar het was tegelijk ook niet zo alsof ik me onzichtbaar voelde. Meer nog, ik voelde me hier heel erg thuis.

"Waar had je afgesproken met Beatrice?"

Ik knikte naar het kruispunt enkele straten verderop. Er zat een café op de hoek dat naast de Breiaanse tweekleur -een afschuwelijk oranje gecombineerd met groen- ook trots enkele regenboogvlaggen aan zijn lichtblauwe gevel had hangen. Ik had vanochtend op het punt gestaan om mijn afspraak met Beatrice af te bellen. Mijn moeder had me verteld dat er meer dan honderdduizend mensen verwacht werden hier, en het leek me plots onmogelijk om niet herkend te worden. Honderdduizend! Maar Beatrice had me een pruilende foto gestuurd, en losjes vermeld dat Samuel niet zo vaak in de Zuiderlanden was. Het was nu of nooit. Ik wist hoe belangrijk dit voor haar was, en dus nu stond ik hier, in de rijkversierde straten van Saalbrunn.

"Het gaat nog eeuwen duren voor we aan het café geraken."

Ik was me er bewust van dat Louis ook ergens in de massa verstopt zat, maar hij hield genoeg afstand van ons waardoor het maar al te makkelijk was om te vergeten dat hij er ook was. Zeker met al de mensen tussen ons in. Mariama draaide met haar ogen om duidelijk te maken dat ik aan het overdrijven was.

"We hebben alle tijd. Beatrice kan ook wel zien hoeveel mensen hier zijn."

Ze greep me bij de elleboog en duwde enkele parade-gangers bruusk opzij. Ze wierpen haar een geïrriteerde blik toe, maar ze liet zich er niet door tegenhouden. We rakten plots sneller door de massa dan ik had durven hopen, en voor ik het goed en wel besefte, stonden we al voor de houten deur van het café. Mariama twijfelde geen seconde en duwde de deur open. We werden meteen overladen door het luide geroezemoes van mensen die allemaal een schuilplaats zochten voor de drukte en warmte van buiten. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik Beatrice spotte, helemaal achteraan. Ze zat aan een tafeltje met een korte, smalle man die dezelfde haarkleur had als haar. Beatrice zag ons ook, en zwaaide enthousiast. De man naast haar zwaaide enthousiast naar me, in een manier die even typisch als herkenbaar was. Mariama gaf me een kneepje in mijn arm en knikte richting de bar.

"Ik ga al drinken bestellen. Stuur me wat je vrienden willen."

Ik knikte dankbaar en wroette me door het café. Ik liet me naast Beatrice op een stoel zakken en begroette hen. Beatrice nam meteen mijn hand in de hare, en Samuel knikte naar me. Hij leek heel erg hard op zijn zus, en het leek plots alsof we elkaar al jaren kende. Samuel lachte breed, en verrimpelde daarmee de transvlag die hij op zijn wang geschilderd had. Oh. Er werd plots een hele hoop duidelijk. Samuel stak zijn hand naar me uit, met zijn glimlach nog steeds op zijn gezicht.

"Hoi! Samuel. Favoriete broer van Beatrice."

Beatrice klakte met haar tong, maar verbeterde hem niet. Ik knikte vriendelijk, en accepteerde zijn hand. Samuel schudde er enthousiast mee.

"Victoria. Euhm..."

Ik was plots mijn woorden kwijt. Wat was ik van Beatrice? Collega, mede-troonopvolger, goede vriendin? De termen raasden door mijn hoofd, maar geen enkele leek te passen. Vriendin-vriendin? We hadden het hier helemaal nog niet over gehad. Wat als Beatrice er niet mee akkoord ging? Beatrice leek mijn inwendige strijd op te merken, en gaf een snel kneepje in mijn hand.

"Victoria is mijn vriendin, Samuel."

Ik voelde mijn wangen branden. Beatrice lachte hartig en plantte een snelle kus op mijn wang. Samuel lachte vriendelijk en knikte. Zijn donkere haren vielen een beetje voor zijn ogen, net te lang, maar ik kon er toch het enthousiasme in aflezen dat ik al zo vaak bij Beatrice had gezien.

"Aangenaam om je te ontmoeten, Victoria."

Samuel leunde naar me toe, en het viel me nu pas op dat er een gouden ringetje in zijn oor zat. Hij verlaagde zijn stem tot een fluistertoon die niet veel stiller was dan eerder.

"Als Trixie je ooit last bezorgd, bel me dan even."

Trixie? Ik wilde erom lachen, maar Beatrice gaf Samuel een stomp en maakte daarmee duidelijk dat de bijnaam niet voor mijn oren bedoeld was. Samuel lachte, duidelijk niet onder de indruk van haar boze blik, en leunde terug achterover. Hij rechtte zijn schouders een beetje, ook al was dat helemaal niet nodig. Hij zat elegant in zijn stoel, in tegenstelling tot zijn zus, en ik besefte dat het zijn jarenlange opleiding was die nog onbewust in zijn manier van doen zat.

Iemand stootte tegen mijn schouder, en ik wilde boos omkijken, tot ik besefte wie er achter me stond. Oh, shit. Mariama balanceerde vier glazen bier in haar handen. Ze keek neer op de tafel met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht.

"Mariama, oh nee! Het spijt me."

Ze draaide met haar ogen en liet zich om de laatste vrije stoel van het café vallen. Er klotste bier over haar handen, maar ze reageerde er niet op.

"Ik weet niet wat je vrienden drinken, dus ik heb maar vier keer hetzelfde genomen."

Beatrice en Samuel knikten dankbaar, en accepteerden hun bekers van Mariama. Ze glimlachte opgelucht, en keek van mij naar Beatrice. Ze wiebelde uitdagend met haar wenkbrauwen, en ik wist meteen dat ik me schrap zou moeten zetten.

"Is dit een 'stel je vrienden voor aan mijn vriendin'-situatie, of...?"

Ik verslikte me in mijn bier door Mariama's opmerking, wat me een brede glimlach van Beatrice opleverde. Samuel gaf me een vriendelijk klopje op mijn rug om me te helpen terwijl Beatrice haar hand uitstak naar mijn beste vriendin.

"Fijn om je eindelijk officieel te ontmoeten, Mariama. Ik heb al veel over je gehoord."

Mariama accepteerde haar hand, en knipoogde naar me.

"Insgelijks."

Ik haalde opgelucht adem, blij dat Mariama geen gekke dingen uithaalde. Beatrice leunde naar haar toe, en leunde haar kin op haar hand.

"Heb je geen gênante geheimen over mijn vriendin die je me kan vertellen?"

Ik wilde protesteren, maar zweeg. Ik werd overspoeld door de warmte die het woord vriendin met zich meebracht, en kon alleen maar glimlachen naar Beatrice. Ze knipoogde naar me toen ze me doorkreeg, en richtte zich dan weer op Mariama. Ik hoorde amper wat Mariama haar vertelde, al kon ik uit Beatrices lach wel afleiden dat ik het verhaal nog vaak zou mogen horen. Het kon me niet eens schelen. Mijn vriendin en beste vriendin hadden elkaar graag, en ik had er al mijn geheimen voor over om dat zo te houden.

Het café werd al snel te warm naar onze zin, dus zat er niets anders op om ons terug op straat te begeven. De drukte leek nog groter te zijn dan voordien. Samuel trok zich er niet veel van aan, integendeel, hij leek op te fleuren tussen de mensen. Hij trok me mee tot we vooraan stonden. Beatrice en Mariama hadden het moeilijk om tot bij ons te geraken. Het was het laatste wat ik van hen zag, voor Mariama me een geheimzinnige glimlach gunde en Beatrice meetrok naar wie-weet-waar. Ik fronste en vroeg me af wat ze van plan was, maar Samuel trok mijn aandacht.

"Is het je eerste keer hier?"

"Is dat zo duidelijk dan?"

Samuel lachte vriendelijk. Ik trok mijn pet terug dieper over mijn ogen. Ik was vanmiddag vooral blij geweest om Beatrice te zien, maar nu ik hier was, begon mijn angst me weer parten te spelen. Misschien had ik mijn pin uit moeten laten. De lesbische vlag leek plots te veel. Wat als iemand me herkende en zag wat er op mijn borst gespeld was?

"Ben je blij dat je gekomen bent?"

Ik knikte, want hoewel ik doodsbang was om herkend te worden, voelde het toch ook heel erg juist om hier te zijn. Samuel knikte, duidelijk opgelucht door mijn antwoord, en keek naar de parade die voorbij kwam. Het was de beurt aan een grote groep mensen, terwijl de voorgaande solo-act langzaam uit beeld verdween. Ze hadden allemaal kleurrijke kledij aan, en elk van hen had een, of soms meerdere, vlaggen op hun gezicht. Sommige herkende ik niet, andere kende ik wel. Panseksualiteit, non-binariteit, aseksualiteit. Het was maar een fractie van labels, dat wist ik ook, maar ik had nog nooit zoveel mensen zo open en trots op één plek gezien. De groep droeg een gigantische regenboogvlag boven hun hoofd. Er klonk luid applaus en gefluit, en ook ik klapte blij mijn handen op elkaar. Samuel leunde op het dranghek en keek naar me, een open, maar serieuze blik in zijn ogen. Ik herkende meteen de betekenis erachter. Ik had Beatrice al enkele keren zo naar me zien kijken, en ik wist dat Samuel het niet meer over koetjes en kalfjes zou hebben.

"Het zou veel voor mensen betekenen om te weten dat hun toekomstige koningin hier ook was, weet je. Nog meer dan de toespraak van je ouders."

Ik keek snel om me heen, maar niemand lette op ons. Ik knikte, want ik wist dat hij gelijk had. Ik vroeg me af hoe het zou voelen, om compleet mezelf te zijn en die kroon te dragen, maar het lukte me niet om het in te beelden. Ik was niet klaar om mijn geheimen aan de buitenwereld te tonen, hoe graag ik dat ook wilde. Samuel had op een dag besloten dat het genoeg geweest was om zichzelf te verbergen, en hoewel ik niet minder queer was omdat ik dat nog niet kon, hoopte ik toch dat ik op een dag hetzelfde zou kunnen zeggen. De gigantische vlag verdween langzaam uit zicht, maar ik hield mijn blik er strak op gericht in een poging om het gesprek te ontwijken. Samuel leek door te hebben waarmee ik bezig was, en plaatste zachtjes zijn hand op mijn schouder.

"Hoe je ook besloot die kroon te nemen, Victoria, ik ben er zeker van dat je het prima gaat doen."

Ik knikte dankbaar, en hij glimlachte naar me. Zijn oprechte vertrouwen in me verwarmde mijn hart, en ik opende mijn armen voor een omhelzing. Hij ging er snel op in.

"Ik ben blij dat ik je heb leren kennen. En ik ben nog blijer dat je mijn zusje gevonden hebt. Ik zou niemand anders voor haar willen."

De manier waarop hij 'zusje' zei, en de inhoud van zijn woorden, deden me bijna huilen. Ik wilde hem bijna vertellen dat het omgekeerd was, dat Beatrice mij gevonden had en dat ik haar daar nog elke dag dankbaar voor was, maar Samuel maakte zich alweer los uit onze omhelzing. Zijn donkere ogen werden opgelicht door de vriendelijkheid erin. Ik voelde plots de nood om het gesprek gaande te houden, en vuurde het eerste wat in me opkwam op hem af.

"Hé, Beatrice vertelde me dat je veel reist. Wat is je volgende bestemming?"

Hij leunde weer op het dranghek en haalde zijn schouders op.

"Een goede vriendin heeft me uitgenodigd in Amerika, dus ik denk dat ik daar een tijdje zal blijven."

Ik wilde hem om meer uitleg vragen, maar Samuel keek plots geschrokken naar zijn hand. Ik voelde meteen daarna wat hij ook gevoeld moest hebben, en we keken fronsend naar de lucht.

De open hemel van eerder had nu een grauwgrijze kleur. De slome, dikke druppels veranderden binnen de minuut in een fikse regenbui. Ik was blij dat mijn pet me een beetje bescherming bood, al was mijn geluk van korte duur. De menigte dunde vrijwel meteen uit, en hier en daar volgden kreten van ongenoegen. Ik spotte Beatrice en Mariama enkele meters verderop, onder de luifel van een winkel waar ze met vele anderen om een droog plekje vochten. Beatrices blik lichtte op in herkenning toen ze me zag, en haar lippen vormden een brede glimlach. Ik vergat meteen hoe ongemakkelijk de regen me maakte, en manoeuvreerde me door de restanten van de drukte. Samuel vloekte binnensmonds en ging met zijn hand door zijn haren, die als natte slierten over zijn gezicht hingen. De verf op zijn gezicht liep in treurige lijnen over zijn wangen, en vormden ondertussen een ondefinieerbare kleur. Hij veegde bruusk het water van zijn voorhoofd, en zuchtte.

"Wat een weer."

Ik grijnsde van hem naar Beatrice, en schudde mijn hoofd. Het vrolijke gevoel in mijn maag liet zich niet overstelpen door de dikke druppels die mijn T-shirt doorweekten.

"Je hebt regen nodig voor regenbogen."

Samuel draaide met zijn ogen, maar schoot toch in de lach. Het mocht dan wel niet het einde van de dag zijn zoals we gehoopt hadden, maar ik was er meer dan tevreden mee. En zodra Beatrices armen zich om mij sloten, warm en stevig, wist ik wel zeker dat een beetje regen onze goede herinneringen niet kon wegwissen.