5 SEPTEMBER

Ik keek zo onopvallend mogelijk in de achteruitkijkspiegel van mijn auto. Louis staarde voor zich uit, naar de rij auto's die de rit veel langer maakten dan nodig was. Ik probeerde mijn enthousiasme in te tomen, maar mijn gezicht verraadde me. Ik duwde een losse pluk haren achter mijn oor, en herpakte me. Ik staarde uit het raam, naar de bomen die langzaam voorbij schreden. Ik had uren voor de spiegel gespendeerd vanochtend, elke rode vlek van mijn gezicht met veel zorg weggewerkt, mijn haren gewassen, en me ontdaan van zelfs maar de kortste haren die ik kon vinden op mijn benen. Ik had Mariama gebeld voor kledingadvies, en na eeuwig twijfelen toch voor een simpele blouse en zwarte jeans gekozen. Diep vanbinnen wist ik dat het er niet toe deed, maar toch. 

"We zijn er bijna, uwe hoogheid."

De rit naar Villa Antonio zou eigenlijk maar amper twee uur duren, maar het leek plots alsof ik al de hele dag in de auto zat. Ik was dankbaar voor Louis, die me niet wees op mijn ongeduld. Villa Antonio was vernoemd naar de stichter van de Verenigde Zuidstaat, de natie die nu het moderne Caelia en Breienbach vormde. Het was een klein, maar statig gebouw dat veel van zijn pracht verloren was door de tand des tijds. Mijn vader had het enkele jaren geleden laten renoveren, en hoewel het terug adembenemend was, was het toch een deeltje van zijn glorie verloren. Villa Antonio bleef toch mijn favoriete residentie, en als het niet zo ver van Saalbrunn zou liggen, dan zou ik hier ongetwijfeld al mijn tijd doorbrengen.

"De beheerder van Villa Antonio heeft me net laten weten dat uw gast al gearriveerd is."

Ik keek terug naar voren, en Louis' blik vond de mijne in de spiegel. Ik knikte, en hij glimlachte geheimzinnig naar me. Ik duwde me een beetje overeind in mijn stoel, terwijl ik de blos op mijn wangen voelde verschijnen. Hij wist ervan. Natuurlijk wist hij ervan. Maar hij had er nooit iets over gezegd, dus ik was er maar al te graag vanuit gegaan dat ik misschien toch zo onopvallend was als ik gehoopt had.

"Dank je."

Mijn stem was hoger dan normaal, en Louis knikte alleen maar. Hij richtte zijn blik weer op de weg, en hoewel ik me probeerde te focussen op de bomen, dwaalden mijn gedachten af naar iets helemaal anders.

"Veel plezier, mevrouw. Geniet van uw dag."

Ik glimlachte dankbaar, en wilde hem bijna bedanken voor zijn eeuwige vermogen om te zwijgen, maar hij maakte een korte buiging en stapte alweer in de auto. Hij zou de namiddag aan de rand van het domein doorbrengen, wat me genoeg privacy zou geven om de dag in alle rust door te brengen. Net wat ik nodig had. Ik overbrugde de korte afstand naar de deuren. Ze kraakten een beetje terwijl ik ze opende, maar ik vergat het meteen toen ik verwelkomd werd door de warmte van de Villa. Duizenden tegeltjes bedekten de vloer in oranje en witte krullen, en ze stopten aan de voet van de marmeren trap.

"Hoe kan je zo'n prachtige villa hebben, en er nooit komen?"

Mijn hart maakte een enthousiast sprongetje in mijn borst. Beatrice hing over de leuning van de trap en glimlachte breed naar me. Haar haren hingen los om haar schouders en ze droeg een zachtroze jurk die haar vormen prachtig benadrukte. Er zat een hele rij knopen vooraan, elk met een andere bloem erop. Beatrice en haar bloemen.

"Als ik hem naast het paleis zou kunnen zetten, dan zou ik er geen seconde over twijfelen."

Beatrice giechelde en kwam enkele treden naar beneden. Ik stapte naar haar toe, niet langer bereid om zo ver van haar verwijderd te zijn. Ze spreidde haar armen, en ik omhelsde haar meteen. Het voelde vertrouwd, en ik wenste dat ik haar nooit meer los zou moeten laten.

"Ik ben blij dat je hier bent, Beatrice."

Ze knikte. Mijn wang rustte tegen haar buik, en het beviel me niets dat ze nog zo hoog stond. Ik trok haar zachtjes naar beneden. Ze keek me aan met een warme blik in haar ogen die de vlinders in mijn buik deden opstuiven.

"Ik ben ook blij dat ik hier ben. Het was niet zo moeilijk om een excuus te verzinnen voor mijn ouders, maar dan begon Valentin moeilijk te doen, en ik—"

Het laatste wat ik nu wilde, was aan Beatrices ouders of broer denken. Ik nam haar gezicht in mijn handen, en streek zachtjes met mijn duimen over haar wangen. Het was genoeg om haar te doen zwijgen, en ik leunde voorover. Ik kuste haar. Ik weet niet wat me bezielde. Elk beetje ruimte tussen ons leek plots te veel. We hadden elkaar al meer dan een maand niet meer gezien, en de laatste keer was het uitgedraaid op een staatsramp. Breienbach had het overleefd, met een nieuw handelsakkoord, maar mijn hart hunkerde naar Beatrice en ik had geen idee hoe lang het het nog zou uithouden. Het was te lang, te veel, en ik wilde geen moment meer verspillen van de weinige tijd die we samen hadden. Beatrice leek mijn wanhoop te voelen, en ging er gretig op in. Ze brak zich los, maar ze bewoog zich niet. Ik kon elk detail van haar gezicht zien, de sproeten, het kleine litteken in haar wenkbrauw, en ik kreeg er maar geen genoeg van. Ik wilde elk deeltje van haar in me opnemen, en het nooit meer vergeten.

"Wow, dat was..."

Ik knikte, en het was genoeg voor haar om haar lippen weer tegen de mijne te duwen. Ik verdiepte de kus, niet bereid om nog langer aan de buitenwereld te denken. Beatrices vingers gleden door mijn haren, en het ontwaakte een vuur in me dat ik nog nooit eerder gevoeld had. Haar handen gleden naar beneden en vonden de rand van mijn blouse. Ik trok haar zachtjes achteruit, mee richting een van de vele deuren, en ze volgde me zonder onze kus te verbreken.

En plots stonden we in een slaapkamer. Ik had geweten waar deze deur naartoe zo leiden, maar nu we hier waren, was het plots heel erg overweldigend. Gingen we niet te snel? Beatrice maakte zich los uit onze zoen, een vragende blik in haar ogen. Ze streek zachtjes met haar duim over mijn wang, haar andere hand nog steeds warm en zacht op mijn buik.

"Alles oké, Vie?"

Het was niet speels of uitdagend, simpelweg een oprechte vraag. Mijn hart maakte een nerveus sprongetje in mijn borstkas, en ik keek naar beneden, naar haar hand.

"Ja, natuurlijk, het is gewoon..."

Twijfel maakte zich meester van me, en het vurige gevoel in mijn buik verdween. Beatrice liet haar hand wegglijden, en hoewel ik het contact mistte, was ik plots ook opgelucht. Dankbaar zelfs, voor de ruimte die ze me bood.

"Het spijt me, ik—"

"Hé, nee, we kunnen gewoon ook knuffelen. Of wat je ook maar wilt. Er moet helemaal niets gebeuren. Ik ben naar hier gekomen omdat ik je wilde zien, niet omdat ik je uit de kleren wilde krijgen."

Ze knipoogde, en ik haalde opgelucht adem. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht.

"Ja, knuffelen lijkt me perfect, eigenlijk."

Beatrice plantte een snelle zoen op mijn wang en trok me mee het bed op. Het was even zacht als dat het eruit zag, en ik zuchtte tevreden terwijl Beatrice haar armen om me heen sloeg.

Ik nestelde me dieper in Beatrices armen, niet bereid om het moment zomaar aan me voorbij te laten gaan. Ik wist dat het niet lang meer zou duren voor we weer elk onze eigen kant op moesten, elk naar ons eigen paleis. Maar dat waren zorgen voor later, en ik was vastberaden om elke seconde van het nu te beleven. Hier in Villa Antonio was het makkelijk om de buitenwereld te negeren, en even leek het alsof we de laatste personen op de aarde waren. Het was makkelijk, simpel, geen titels en verwachtingen, en ik wenste dat ik hier nooit meer zou moeten vertrekken.

De zon kleurde de hemel oranjeroze toen we eindelijk weer in beweging kwamen. Het voelde te snel, alsof de uren in minuten veranderd waren, en Beatrice leek hetzelfde te denken. Ze nam mijn hand in de hare, een uitdagende blik in haar ogen, en ik keek haar vragend aan. Ze stapte het bed op, en trok me mee omhoog. Een seconde lang dacht ik dat ze me zou vragen om met haar te dansen, maar in plaats daarvan sprong ze omhoog. Ik keek geschrokken op naar haar, maar ze lachte alleen maar, een helder en vrolijk geluid dat de hele slaapkamer vulde. Blijheid borrelde in me op, en ik duwde mijn twijfel weg en volgde haar voorbeeld. Beatrices haren vlogen in het rond, maar ze deed geen moeite om ze tegen te houden. Ze sprong nog een beetje hoger, en trok me mee. Een lach borrelde in me op.

"Je bent gek."

"Gek van jou, misschien."

Mijn hart maakte een enthousiast sprongetje om haar woorden, en ze knipoogde. Ik probeerde mijn ademhaling te kalmeren terwijl ik tot stilstand kwam, maar mijn conditie maakte me heel erg duidelijk dat ik te weinig sportte. Ik ademde een paar keer diep in en uit, en glimlachte breed naar haar.

"Dat... Is niet wat ik bedoelde, maar... Maar voor mij is het niet anders."

Beatrice lachte en trok me wat dichter tegen zich aan. Haar haren waren een puinhoop ondertussen, en een van de knopen van haar jurk was gelost. Ze negeerde het, en leunde een beetje naar me toe.

"Wel, in tegenstelling tot jou, ben ik niet van jongs af aan opgevoed voor de kroon."

Ik haalde mijn wenkbrauwen op in verbazing. Beatrice knipoogde naar me.

"Ik ben opgeleid als reserve, dus mijn ouders maakten zich niet al te veel zorgen over mijn manieren. Ze hebben er vandaag de dag nog spijt van, lijkt me."

Een tel lang dacht ik dat ze een grapje maakte. Mijn opleiding tot koningin was gestart op het moment dat ik had leren lopen, en ik had nooit iets anders gekend. Dat dat voor Beatrice anders was, had ik niet verwacht, en ik had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat het een mogelijkheid was.

"Wie zou jij moeten vervangen? Vrouwen krijgen in Migne toch altijd voorrang op de troon?"

Bij Caelia was het omgekeerde waar, daar werd de oudste zoon altijd koning. Hier in Breienbach was de eerstgeborene de troonopvolger, ongeacht van het geslacht. Door Mignes matrilineaire opvolging had Beatrice voorrang op Valentin, ook al was hij acht jaar ouder dan haar. Beatrice keek op me neer met vriendelijke ogen en knipoogde.

"Die perfecte broer van me. Mijn vader zit te wachten tot het moment dat ik iets verkeerd doe, en dan is het over en uit."

Ik draaide met mijn ogen, maar Beatrice lachte niet. Ik vlocht mijn vingers in de hare.

"Dat kan hij toch helemaal niet maken?"

"Geen idee, maar ik ben niet van plan om erachter te komen. In januari zal hij er niets meer aan kunnen veranderen, dus tot die tijd houd ik me aan zijn regels."

Januari. Beatrices eenentwintigste verjaardag, en haar kroning. Het leek nog zo veraf, en toch plots al zo dichtbij. Ik knikte, maar het leek niet alsof ze nog een antwoord verwachtte. Beatrice trok me voorzichtig van het bed, en legde haar armen om mijn middel terwijl ze me richting de hal trok.

"Het komt allemaal goed, Vie. Jij en ik, we zullen op een dag de kroon krijgen en dan zal niemand ons nog iets kunnen maken."

Ze glimlachte breed, maar ik kon het beetje twijfel dat zich in mijn hoofd nestelde, niet negeren. Ik wilde niets liever dan momenten zoals deze, momenten met Beatrice. Maar ik was er niet zo zeker van of we die nog zouden hebben eens we onze titels zouden krijgen.

Ik stond aarzelend in de deuropening. Louis stond op me te wachten bij de auto, iets verderop, en focuste zich op een onzichtbaar pluisje op zijn zwarte vest. Ik was hem dankbaar voor het moment dat hij ons gunde, en ik besloot dat ik hem opslag zou geven als we terug op het paleis waren. Dat was wel het minste wat hij verdiende.

"Hé, ik vond het fijn om je te zien."

Beatrices hand vond de mijne, en ik knikte. Ik wilde hier blijven, misschien wel voor altijd.

"Ik zou je graag willen voorstellen aan Samuel, Vie."

Ik knikte, en probeerde me te herinneren wie hij was, maar ik kon niet anders dan toegeven dat ik nog nooit van hem gehoord had. Beatrice keek naar onze verstrengelde handen.

"Samuel is mijn oudste broer. Hij woont al een tijdje niet meer in het paleis."

Mijn mond maakte een verbaasd geluid, en Beatrice lachte. Ik probeerde me te herinneren of ik hem ooit al gezien had, of over hem gehoord had, maar mijn hoofd gaf me geen oplossingen. Beatrice leek mijn verwarring op te merken en legde zachtjes haar hand op mijn wang.

"We gaan over twee weken naar de Breienbach Pride. Kom ook, alsjeblieft. Hij is heel erg belangrijk voor me."

Ik stemde toe, me niet langer afvragend waarom zijn naam me niet bekend in de oren klonk. Beatrices warme blik maakte me duidelijk dat het veel voor haar betekende, en dat was genoeg voor me om toe te stemmen. Beatrice en ik, dat was alles wat er toe deed momenteel. De rest van de wereld zou later wel volgen.