"What?!" Kevin exclaimed when I told him what happened.

"Hindi ko naman sinabing papayag ako," I answered but I could feel how frustrating it was not to comply to his whims.

"Well, verbally, you didn't. But emotionally? We both know what's winning, Tryza!" Patuloy na pangangaral niya.

I bit my lower lip, feeling guilty.

I admit it, okay? I didn't verbally agreed to what he wants but I know that my heart's giving in. Anyway, I'm crazy. And surely, I'll do everything for him. Certainly contradicting with my anger that day, huh?

"And... Jesus! Did he just planned on using you? Fuck, what an immoral."

I glared at him.

"What? Totoo naman, ah? I've expected a good image from him. Turns out he's an asshole."

I sighed. "He was forced by the situation, Kevin. Naiintindihan ko naman kung saan siya nanggagalimg, e."

"Dahilan ba 'yon para manggamit siya ng ibang tao?" Mainit pa rin ang ulo niya. "At sa sobrang bait mo naman, pumayag ka? O, baka naman sa sobrang tanga mo na 'yan sa kaniya?"

Sinamaan ko siya ng tingin bago ibinalik sa inumin ang mga mata, saka ako bumuntong hininga.

Maging ako ay hindi naiintindihan ang sarili. I know that I am making myself a fool for considering his offer. Wala naman akong siguradong mahihita roon, hindi ba? It is either I will end up having a chance to his heart or that I will be left alone, hurting and crying. And I really feel like it's the latter. Nevertheless, I know to myself that I'll never be able to stop my heart from what it wants to do. I have become a slave to it. And stupid it may seem but I am completely fine with that. I've made up my mind. I'll take the risk.

"There's no wrong in trying, right?" Nag-aalangang tanong ko kay Kevin.

Nasapo niya ang noo at napailing.

"Is this my fault?"

"What?" Kunot-noong tanong ko.

"I mean, I did gave you an advice to continue if you think you still have the will to, right? Did I boost your confidence, Tryza?" Nababahalang tanong niya na mabilis ko namang sinagot ng tawa.

"Silly. You don't have anything to do with this," I assured him.

"Then, don't you think this is foolish? I mean, hindi natin alam kung ano ang magiging dulo nito kung susugal ka."

Napangiti ako. He's truly concerned and I love that. Hindi man kami magkaano-ano ni Kevin ngunit palagi niya akong tinuturing na parang sarili niyang kapatid. He cares for me and he never failed to showcase that.

"Willing naman akong mag risk," nakangiting sagot ko, tahimik na kinokondisyon ang sarili.

"Sige, sabihin nating willing kang mag risk. Ang tanong, makakaya mo ba ang consequences?"

Nawala ang ngiti ko at natulala. Now, that it came from someone else's mouth, it suddenly felt alarming and concerning.

"Tryza, pwede bang huwag mo namang pilitin ang sarili mo kung hindi mo talaga kaya?" Nag-aalalang tanong niya.

"Nandiyan ka naman para sa 'kin, 'di ba?" Pekeng ngiti ang naipares ko sa tanong kong iyon.

Sumeryoso siya. "I'm not gonna be a handkerchief if you cry, Tryza," seryosong banta niya.

Malumanay akong ngumiti. "Just be the shoulder I could cry on."

Napabuntong hininga siya. Para bang bobong-bobo siya sa desisyon ko.

"You're helpless."

"At least, I'm trying."

Inirapan niya ako. "Ewan ko sa 'yo."

I went back to work the next day, feeling awkward and out of the world as I was contemplating of what to do if we cross ways. Ni hindi ko napansin ang pagbati ni Jimin nang dumating kung hindi niya pa ako hinawakan sa balikat.

"A-Ah, hi!" I stuttered.

"Are you okay?" Tanong niya habang pumupwesto sa upuan.

"Yeah. I'm just thinking," I answered and tried to smile to cover my nervousness.

"Okay." At mabuti ngang hindi niya napansin na may kakaiba sa akin.

Sekreto akong napabuntong hininga at dinampot na ang makeup brush na gagamitin. Ito ang huling araw ng practice nila para sa event show bukas kaya siguradong buong araw na naman silang nandito sa studio.

"Will you stay until-"

"Morning, Tryza."

Pareho kaming natigilan ni Jimin nang dumaan si Jungkook sa gilid naming pareho at bumati sa akin. Hindi iyon katulad sa mga nagdaang pagbati niya na tahimik at sa akin lang sadyang pinaparinig. Ngayon ay pareho namin iyong klarong narinig ni Jimin.

Nagkatingin kaming dalawa ni Jimin at nakita kong bahagyang umawang ang labi niya bago sumunod ang tingin sa nakababatang miyembro. Pagkatapos ay bumalik sa akin ang paningin.

Nasisiguro kong nagulat siya sa inasal ni Jungkook. Sa mga nagdaang linggo, hindi kami nagpapansinang dalawa o hindi kami nag-uusap. Oo nga't hindi kami nag-uusap pero palagi kong naririnig ang pagbati niya sa bawat umaga, bagay na ngayon lang narinig ni Jimin.

"You-"

"Good morning, everyone! Let's get moving. We'll start the practice in any minute." Naputol ang sanang sasabihin niya nang pumasok ang manager nila at sinabi iyon.

I cleared my throat and started opening the things I will need. Tumikhim din si Jimin at nag-aalangan pang humarap sa salamin ngunit ginawa rin.

Tahimik kaming lahat habang inaayusan sila. Minamadali namin ang ginagawa dahil nga kailangan na nilang magpractice.

"We have a busy day ahead," Chae Soo talked when the boys left for their practice.

"Right. They'll be here until night, right?" Sae Young agreed and asked.

"Yeah. But, we'll be dismissed by five," Yeri joined the conversation, making me lose the interest to fill myself in.

Tahimik lang ako sa buong oras na naghihintay kami roon. Nag-uusap kami nina Chae Soo paminsan-minsan ngunit madalas na nakatutok ako sa harap ng cellphone.

It was past twelve pm when they came back, exhausted from practice. Basang basa ang mga damit nila ng pawis at halatang pagod.

Nagtama ang mga mata namin ni Gguk. He flashed a small smile but I averted my eyes. Dumeretso na lang ako kay Jimin dala-dala ang tissue para punasan ang pawis sa leeg at noo niya.

"I'll change first," Jimin said.

"Wait. I'll remove your makeup first so you could shower."

He smiled. "Alright. Thank you."

Ngumiti rin ako at sumunod sa kaniya. Tinanggal ko nga ang makeup niya at pagkatapos ay umalis na siya para makapag-shower.

"Let's have lunch?" Kinalabit ako ni Sae Young.

"Alright. I'll follow in the resto, I'll just get my things," sagot ko.

"Alright."

Nang lumabas sila ay niligpit ko na ang mga gamit ko. Matapos ay tumalikod na ako para umalis ngunit nakasalubong ko si Yeri nang umikot.

Nagkatitigan kaming dalawa. Walang emosiyon ang mga mata ko kahit bahagyang nabigla habang siya nama'y halatang naiilang pa rin.

"Excuse me." I moved to pass by her and started walking towards the door but I was startled to see Jungkook standing there.

Hindi ako nagpatinag at nagpatuloy sa paglalakad. I excused myself and held the door knob but he held it first, making contact with our hands. And I immediately froze when he held my hand and turned the knob to open the door.

"Let's go," he murmured and dragged me out.

Bago ako tuluyang makalabas sa pintuan ay nakita ko pa kung paanong nanlaki ang mga mata ni Yeri matapos makita ang ginawa ni Jungkook.

"Wait. Where are we going?" Nagmamadaling tanong ko dahil sa normal na paraan ng mabilis niyang paglalakad.

Hindi siya sumagot. Nagpatuloy lamang siya sa paglalakad hanggang sa pumasok siya sa isang pintuan na naghatid sa amin sa walang laman na kwarto. Umupo siya sa gitna at hindi pa rin binitawan ang kamay ko. Ako naman ay nanatiling nakatayo at nakatingin sa kaniyang blankong nakaharap sa sahig.

Binawi ko ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya at nakapamaywang na tumitig sa kaniya.

"What was that?" Inis na tanong ko.

Nag-angat siya ng tingin sa akin. "What?"

"Did you purposely did that?"

"I didn't," he denied and looked away.

I let out a deep breath and glared at him. Ganito pa lang ang ginagawa niya pero inis na inis na ako. Hindi pa rin talaga magawang matanggap ng ego ko na ginagamit niya ako.

Isa pa, hindi naman siguro niya kailangang ipamukha kay Yeri na may ibang babae siyang pinagtotoonan ng pansin, 'di ba? Wala naman siyang mahihita roon, puwera na lang kung umaasa siyang magseselos si Yeri.

Muli siyang nag-angat ng tingin sa akin at hinawakan ang papulsuhan ko. Pilit niya akong hinila para maupo pero nagmatigas ako.

"Come on. Let's eat. I'm hungry."

"Anong kakainin natin dito? Sahig?"

His forehead creased. "What?"

Bumuntong hininga ako. "I said-"

I was cut off when I heard a knock. Tumayo siya at lumapit sa pintuan para buksan iyon. Nagulat ako nang pagbalik niya sa harap ko ay may mga dala na siyang pagkain.

Inilatag niya ang mga iyon sa sahig at isa-isang binuksan. Nang matapos siya'y tiningnan niya ako at iminuwestra ang harapan niya.

"Sit."

I let out another sigh and took a seat in front of him. Napapanggitnaan kaming dalawa ngayon ng mga pagkain.

He parted a wooden chopstick and handed it to me.

"Chae Soo and Sae Young are waiting for me," sabi ko ngunit tinanggap din ang inabot niya.

"Just text them."

"That? I'm having lunch with you? You know that I can't."

"You can say you'll having lunch with a friend," walang pakialam na sagot niya bago pinaghiwalay ang isa pang chopsticks at binuksan ang mga pagkain.

Pinanood ko lang siyang isa-isang buksan iyon. He really seemed hungry and tired. Kitang-kita sa pagmamadali niya na talagang gutom na siya.

Napangiti ako nang bahagya nang muntik nang mahulog ang chopsticks niya nang akmang kukuha na ng pagkain.

Nakapagpaalam ba 'tong lalaking 'to sa mga kasama niya? Paano pala kung hanapin siya ng anim dahil hindi siya sumama sa kanila?

I shrugged. For sure he could make up any reason. Huwag nga lang sana siya mawalan ng pakialam at talagang sabihin na magkasama kaming dalawa. Knowing him, he does what he wants and does not care about what people may say. He doesn't like lying, but I just hope he do just this time, for the sake of saving both our faces.

"Eat, Tryza," he commanded.

Bumuntong hininga ako at kumuha ng isang styro na may kanin. Iyong sa kaniya naman ay puro gulay at iilang meat. Sekreto akong napangiwi. So tight diet, eh?

"Do the boys know that you're not having lunch with them?" Tanong ko para maibsan ang katahimikan.

Tumango siya habang ngumunguya. Hindi man lang nga ako nagawang tapunan ng tingin dahil abala siya sa pagkain.

Tumahimik na lang din ako, hindi gustong abalahin ang pagkain niya dahil mukha talaga siyang gutom na gutom.

"How old are you, Tryza?" He asked after a few moments of silence.

Napatagal ang tingin ko sa kaniya. Pati pagnguya ko ay natigil dahil sa hindi inaasahang tanong niya. No one asked me anything personal as that before, even Jimin.

"Twenty-three."

"Oh. You're young."

"Why? Won't you like me if I'm young?" Wala sa sariling tanong ko. Tuluyan ko lang naintindihan kung ano ang lumabas sa bibig ko nang makita kong umawang ang labi niya na tila hindi inaasahan ang tanong na iyon.

Napakurap ako. "I'm sorry. It came out without my consent."

Dahan-dahan siyang napatango. "Arasseo."

Ilang akong ngumiti at ipinagpatuloy ang pagkain. I was silently scolding myself for making the situation awkward. Mabuti na iyong kanina na tahimik lang kaming kumakain, e. Ngayon ay para kaming nagpapakiramdamang dalawa. Nawala lang iyon nang matapos kaming kumain at muling may kumatok sa pintuan. Tinulungan ko siyang magligpit ng pinagkainan naming dalawa at inilagay iyon sa isang supot. Pagkatapos ay tumayo siya at pumanhik sa pintuan upang ibigay sa kung sinumang kumatok ang supot na may mga pinagkainan naming dalawa.

I was on the middle of fixing my things when he came back and took a seat beside me. Nag-angat ako ng tingin sa kaniya, akmang magtatanong kung bakit nasa tabi ko siya pero ulo niya ang sumalubong sa akin. Idinantay niya iyon sa balikat ko, resulta upang matigilan ako at bahagyang mapanlakihan ng mga mata dahil sa gulat.

His head snuggled closely to my neck, making me gulp unconsciously. Bigla ring bumilis ang pintig ng puso ko dahil sa sobrang lapit niya. I could smell his manly scent.

"Please let me sleep for a while. Wake me up after twenty minutes." His husky voice sent shivers to my spine.

I cleared my throat. "O-Okay."

I was tensed for a few minutes. Napahinga lang ako nang maluwang nang mapansing naging kalmado na ang paghinga niya, indikasyon na talagang tulog na siya.

Nagbaba ako ng tingin sa kaniya. Hindi kita ang mukha niya dahil bahagya siyang nakayuko. My hand moved automatically to caress his hair. It was so soft.

God, if only we can stay like this forever. If only the time would stop for us, I would gladly enjoy the moment, with him here with me, so close like this...