Haar schoenen tikte haastig achter elkaar op de station tegels, haar Knot bewoog mee met elke stap die ze maakte. Het denderende geluid maakte duidelijk dat een nieuwe trein het station binnen gereden kwam. Mensen rende langs haar heen, en gooide bijna haar koffie uit haar hand. Al lopend haalde ze haar Rose gold iPhone uit haar tas om naar de trein tijden te kijken. Toen ze zag dat ze nog een half uur had liep ze naar èèn van de zwart stalen bankjes op het station. Uit haar leren boeken tas haalde ze een donkerblauw boek. Het boek sloeg ze open op de pagina waar een potlood tussen zat. rustig begon ze te lezen, af en toe zag je haar het potlood oppakken en een tekeningetje maken in de kantlijn. Als je lette op de mensen die haar voor bij lopen zie je af en toe hun blik af dwalen naar haar, maar natuurlijk merkte ze dat niet op. Mensen die speciaal zijn hebben nooit door hoe andere mensen tegen hun opkijken.
Na het half uur stopte ze haar boek opnieuw in haar tas, en liep ze de trap op naar het perron. Haar licht bruine haren wapperde achter haar aan toen ze de trein in stapte. En dat was het laatste wat we van haar zagen.

Zij ging door met haar leven, zonder door te hebben hoe speciaal ze was.