~POV Nikki~
Nadat ik me gedoucht en omgekleed heb, meld ik me bij ma's kantoor, zoals ik met haar en pa had afgesproken. Als ik binnen kom lopen, zitten ma en pa in een innige omhelzingen en grijnzend kuch ik even, zodat ze me geschrokken aankijken. 'Je liet ons schrikken, Nik,' zegt papa en hij drukt een kus op mijn voorhoofd. 'Nee joh, dat was ook echt niet de bedoeling,' zeg ik sarcastisch en ik rol lachend met mijn kregen. Met zijn drieën lopen we het kantoor uit. 'Waar gaan we heen?' vraag ik nieuwsgierig, wel een beetje doorhebbend welke richting we oplopen. 'Naar McGonagalls kantoor, want daar zijn wat mensen voor je,' zegt mama en ze kijkt me lachend aan. 'Wat mensen? Wie?' vraag ik verward. 'Dat zie je zo wel, lieverd,' zegt papa met een plagende ondertoon in zijn stem. 'Haha, wat zijn jullie weer eens grappig,' mompel ik zuchtend en ik rol vermoeid weer met mijn ogen als pa en ma beide in lachen uitbarsten. Al snel komen we inderdaad bij het kantoor van McGonagall aan en ma zegt het wachtwoord, waardoor de twee spuwers opzij schuiven. De muur verdwijnt en de bewegende stenen wenteltrap brengt ons voor de deur, waarop ik drie keer klop. 'Kom binnen!' roept McGonagall en dat laat ik me niet twee keer zeggen.

Ik open de deur en mijn ogen worden groot als ik de drie mensen herken die op de stoelen zitten. Lauren Bennet, oud-Beater van de Holyhead Harpies en nu manager ervan,   Philbert Deverill, manager van Puddlemere United, en Cormack McLeod, manager van Montrose Magpies. 'Goedemiddag,' zeg ik onzeker en ik schud de uitgestoken handen van de drie managers. Lauren knipoogt naar me, want haar ken ik natuurlijk, omdat ze een vriendin van mijn moeder is. Voordat ik op de middelste stoel plaatsneem tegenover de drie, kijk ik mijn ouders aan en playback ik: 'ik haat jullie!' Ma glimlacht alleen maar terug en geeft de twee mannen een hand en Lauren een stevige knuffel. Papa doet hetzelfde en dan komen ze allebei op een stoel naast me terecht. 'Nou, ik denk dat je wel doorhebt waarom deze drie mensen hier zijn,' zegt McGonagall. Ik knik voorzichtig, het haast niet gelovend wat hier staat te gebeuren. 'Ik zou zeggen: luister goed naar wat ze te zeggen hebben.' Professor McGonagall glimlacht naar me en weer knik ik. Ik focus mijn blik weer op de drie mensen voor me en wacht tot één van hun wat gaat zeggen. 'Je speelde een pittig goede wedstrijd vandaag, Nikki, al moet ik zeggen dat je de afgelopen drie seizoenen alleen maar goede wedstrijden hebt gespeeld,' opent Philbert het gesprek. 'Bedankt,' mompel ik blozend, maar dan dringt het tot me door wat hij eigenlijk zegt. 'Volgen jullie me al drie jaar?' vraag ik verbaast. 'Wat denk je zelf, Nikki? We wilden wel eens met eigen ogen zien of het waar was dat de dochter van dé Elize Payne-Lupin net zoveel talent had als zijzelf. Vanaf dat moment zijn we je nooit meer uit het oog verloren,' zegt Cormack. 'Ik mag het eigenlijk niet zeggen, Nikki, maar je hebt nog meer talent dan je moeder,' zegt Lauren. 'Jij mag het zeggen, Lau,' grijnst mijn moeder naar haar vriendin.

Ze wordt daarna weer serieus en zegt dan: 'ik neem aan dat jullie een poging gaan doen om onze dochter in jullie team te krijgen?' Cormack, Philbert en Lauren knikken. 'Hopelijk heb ik meer kans bij Nikki dan ik ooit bij jou heb gehad, want ik wil haar heel graag in mijn team,' zegt Philbert. 'Ik ook,' zegt Cormack er meteen achteraan. 'Doe dan maar je best, want Nikki is niet heel makkelijk over te halen,' zegt papa. Hij kijkt de drie managers even aan en richt zijn blik dan op mij, waarna hij mijn hand pakt. Één voor één vertellen Cormack, Philbert en Lauren waarom ze me in hun team willen hebben en of ik überhaupt wel een basisplaats krijg of dat ik reserve ben. Alle drie de verhalen zijn heel interessant en ik weet dat deze keuze moeilijk gaat worden. 'Geld en alles maakt me voor nu totaal niet uit. Het gaat mij er op dit moment om dat ik naar een club kan gaan waarbij ik me prettig voel en ik gewoon kan spelen. Ik heb echt even bedenktijd nodig,' zeg ik nadat ze alle drie zijn uitgesproken. Ma, pa en McGonagall kijken me goedkeurend aan. 'Dat begrijpen we en daarom zullen Cormack, Philbert en ik ons voor driekwartier tot een uur terugtrekken in de lerarenkamer, zodat jij met je ouders, maar vooral jij, goed na kan gaan denken over wat je wilt,' zegt Lauren met een glimlach. 'Bedankt,' zeg ik dankbaar en de drie managers staan op en verlaten het kantoor van professor McGonagall.

'Oh my God, dat was gewoon Cormack McLeod, de manager van de beste club in de geschiedenis van de League. De Montrose Magpies hebben de League 32 keer gewonnen en de Europese Cup 2 keer,' zeg ik opgewonden en ik zie McGonagall trots kijken. Ik weet dat ze fan is van de Magpies. 'En Philbert Deverill, de manager van het op drie na beste team van de League. 22 keer wonnen ze hem en 2 keer de Europese Cup,' ga ik verder met mijn geratel. 'Ja, en dan komen de Holyhead Harpies die nog geen enkele keer de League hebben gewonnen en de Europese Cup al helemaal niet,' zegt mama lachend. 'Waarom ben je nooit ingegaan op het aanbod van zowel Montrose Magpies als Puddlemere United?' vraag ik verbaast aan mijn moeder. 'Zoals ik al eerder heb uitgelegd, lieverd, ben ik Quidditch gaan spelen, omdat ik wist dat ik nooit meer zo'n kans ging krijgen. Natuurlijk had ik het geweldig gevonden om de League te winnen, maar ik vond het daar gewoon veel te leuk om weg te gaan,' legt ma uit. 'Dat begrijp ik ook wel, ma, maar je had bij twee van de topteams uit de League kunnen spelen,' zeg ik. 'I know, maar daar gaan we nu over stoppen, want jij staat hier op het punt een keuze te maken uit deze drie teams. Niet ik,' zegt ma en ze kijkt me doordringend aan.

'Heb je al een beetje een idee?' vraagt pa geïnteresseerd. 'Ik dacht dat jij het geen goed idee vond dat ik professioneel Quidditch speelster werd?' zeg ik. 'Dat klopt, maar als het jouw droom is, steun ik je daarin. Je moet je talent ook niet opgeven, alleen maar omdat ik het geen goed idee vind,' zegt papa. 'Dat weet ik, pa, daarom ga ik er ook mee door,' lach ik en hij lacht terug. 'Waar gaat je voorkeur nu voor uit?' vraagt ma. 'I don't know. Het is heel aanlokkelijk om nu om de Magpies of Puddlemere te kiezen, omdat zij eigenlijk altijd meedoen voor het kampioenschap. Maar dan vraag ik mezelf weer af of dat wel echt is wat ik wil,' leg ik uit. Ik zak weer op mijn stoel en leg mijn hoofd in mijn handen. 'Ik heb nooit voor zo'n soort keuze gestaan, maar ik weet wel dat je je hart moet volgen, lieverd,' zegt pap en hij slaat zijn arm om me heen. 'Je vader heeft gelijk, Nik. Toen ik hier 24 jaar geleden stond en het voorstel kreeg om voor de Harpies te spelen, heb ik dat ook gedaan. Ik wist dat zingen mijn grote liefde zou blijven, maar mijn hart zei op dat moment dat ik voor Quidditch moest gaan en ik heb er geen moment spijt van gehad dat ik ja heb gezegd tegen Lauren. Doe wat voor jou nu het beste voelt. Het kan natuurlijk zijn dat je nu bijvoorbeeld voor Puddlemere kiest, maar dat dat over vier jaar weer heel anders is en je opeens bij de Magpies speelt of zo,' zegt ma. Ik laat haar informatie even op me inwerken en knik dan voor de zoveelste keer vandaag. 'Jullie staan toch achter elke keuze die ik vanavond ga maken?' vraag ik voor de zekerheid en ik kijk mijn ouders aan. 'Tuurlijk! Je moeder en ik vinden het belangrijk dat je kiest wat JIJ wilt en niet iets gaat kiezen, omdat je denkt dat wij dan trotser op je zijn. Wij hebben onze keuzes gemaakt toen wij jouw leeftijd waren en nu is het jouw beurt,' zegt papa en hij drukt een kus op mijn wang. Mama knikt instemmend. 'Denk er nog maar goed over na en dan horen we het wel als de rest er ook bij is,' zegt ma knipogend.

Totdat Cormack, Philbert en Lauren weer terugkomen, denk ik nog goed na over mijn keuze, maar eigenlijk had ik die diep van binnen al gemaakt, voordat ik vroeg of ze me wat bedenktijd wilde geven. 'Zo, vertel eens, Nikki, heb je een keuze kunnen maken?' vraagt Philbert geïnteresseerd. 'Ja, ik ben erover uit en ga mijn keuze niet meer aanpassen,' zeg ik zelfverzekerd. Ma's hand vindt de mijne en zij en pa kijken me glimlachend aan. 'Verlos ons uit onze onzekerheid,' zegt Cormack. Ik adem even diep in en uit en kijk de drie mensen voor me dan aan. 'Ik kan me mijn eerste Quidditch match nog goed herinneren: Montrose Magpies vs Holyhead Harpies. Mijn moeder had me meegenomen om te kijken naar de koploper van de League die speelde tegen een groot deel van haar oude team. Het was een interessante wedstrijd en die werd gewonnen door de Magpies. Ik was vijf jaar en voelde een teleurstelling door me heengaan, omdat de Harpies hadden verloren. Misschien dat het kwam, omdat mijn moeder ook teleurgesteld was, I don't know. Ik heb in mijn leven heel veel verschillende Quidditch wedstrijden gezien en heb veel teams zien winnen en zien verliezen, maar er is altijd maar één club geweest, waarbij ik altijd verdrietig was als ze verloren en waarbij mijn dag niet meer stuk kon als ze wonnen. Dat is de club waarvoor ik wil spelen,' zeg ik, de drie managers nog steeds een beetje in spanning latend voor wie ik nou ga kiezen. 'Ik zou het een eer vinden om voor jullie alle drie te spelen, maar ik heb mijn keuze gemaakt en wil bij de Holyhead Harpies gaan spelen. Die club heeft vanaf dat ik vijf was mijn hart gestolen en ik zou niets liever willen dan daar mijn debuut maken en ervoor zorgen dat ze voor de eerste keer in hun bestaan de League winnen,' zeg ik.

Laurens glimlach is één van de breedste die ik ooit in mijn leven heb gezien en van geluk trekt ze me in een knuffel. Ik had niet verwacht dat iemand zo blij zou zijn, omdat ik zeg dat ik voor zijn/haar club wil komen spelen. 'Oh my, Nikki, ik ben zo blij! We spreken binnenkort wel af om eens goed over je contract te praten,' zegt Lauren en ze laat me weer los. 'Is goed,' zeg ik en ik kijk haar glimlachend aan. De teleurstelling is op de gezichten van de twee mannen te zien en als ze opstaan, geven ze me allebei een stevige handdruk. 'Over een paar jaar kom ik het nog wel een keer proberen,' zegt Cormack met een knipoog. Philbert knikt instemmend. 'Ik ben benieuwd,' zeg ik en nadat Lauren, Philbert en Cormack mama en papa ook gedag hebben gezegd, verlaten ze samen met professor McGonagall het kantoor. Nog geen minuut later stormen vijf sukkels het kantoor binnen en vragend kijken ze me aan. 'Voor wie ga je spelen?' vraagt Jesse nieuwsgierig. 'De Harpies, of course!' zeg ik en mijn beste vrienden, vriendje en tweelingbroer beginnen hard te juichen en feliciteren me uitbundig. 'We zijn zo trots op je, Nik,' zegt Bo en ze trekt me vrolijk in een knuffel. Jesse drukt zijn lippen op de mijne en zegt: 'je hebt het dubbel en dwars verdiend, lieverd!' Daarna druk ik mijn lippen weer op die van hem, maar ik verbreek de zoen als ik een snik hoor. Ik draai me geschrokken om en kijk recht in het betraande gezicht van mijn moeder die getroost wordt door mijn vader. 'Oh God, ma wordt emotioneel,' zegt Vince lachend. Ik steek mijn middelvinger naar hem op en loop dan naar mijn moeder toe om haar in mijn armen te sluiten.

'Ik ben zo trots op je, lieverd,' snikt ma op mijn schouder. 'I know, mam, maar waarom moet je nou huilen?' zeg ik en ik veeg de tranen van haar wangen. 'Gewoon...heel heel diep van binnen heb ik altijd al gehoopt dat jij ook voor de Holyhead zou gaan spelen en nu gaat het gewoon gebeuren,' zegt ma en ze veegt haar ogen droog aan haar mouw. 'Hoe goed de Magpies of Puddlemere ook zijn, niemand komt in de buurt van onze club,' zeg ik en ik geef mijn moeder nog een knuffel. Ma knikt en dan laten we elkaar los, waarna pa me in een knuffel trekt. Hij zegt niks, maar de grote glimlach op zijn gezicht zegt voor mij al genoeg. 'Als jullie het niet heel erg vinden, ga ik met mijn vrienden mee, want we hebben een feest te vieren,' zeg ik en ik kijk Luca, Bo, Vince, Dennis en Jesse aan. 'Zuipen!' roepen Vince, Luca, Dennis, Bo en Jesse tegelijkertijd. 'Dat ook,' grijns ik en mijn ouders knikken. 'Veel plezier,' lacht papa en nadat Vince en ik onze ouders allebei nog een knuffel hebben geven, lopen we het kantoor van McGonagall uit op weg naar de Common room.

Hier ben ik weer met een nieuw hoofdstuk. We hebben ook gewoon de 1K gehaald, echt super bedankt❤️❤️. Ik moet dinsdag weer naar school, maar ik ga proberen zoveel mogelijk te blijven schrijven. Hopelijk hebben jullie een goede vakantie gehad? Ik in ieder geval wel. Dinsdag ook weer een nieuw hoofdstuk, dus tot dan!!

Xx deslimmenerd❤️❤️