Shikamaru siedział całe dnie w domu i studiował zwoje i zapiski dotyczące Wioski Czasu. Nie wyszedł nawet na krok, zamawiał jedzenie do domu, mało spał, a w domu panował bałagan. Nagle pojawił się mały kłąb dymu, Nara podniósł szybko kunaia i czekał aż dym opadnie.

- G... Gamku?!

- Tak, to ja. Nie mogę już patrzeć na to, co robisz z domem Kaeru. 

- O... Obserwujesz mnie? 

Żaba przewróciła oczami i westchnęła, nadal miała na sobie czarną, żabią żałobną szatę.

- Tak, potrafię się zmniejszać. Zrobiłeś tu straszny bałagan. 

- Ja... Szukam sposobu, żeby cofnąć czas. Musi coś być. 

- Shikamaru Nara, wszyscy kochaliśmy Kaeru całym sercem, ale musisz się z tym pogodzić zanim zwariujesz. Kaeru też szukała sposobu na cofnięcie czasu, gdy Jiraiya zmarł. A ta dziewczyna być może była nawet bystrzejsza od ciebie!

Nara zapalił papierosa, żaba zrobiła wkurzoną minę.

- I na dodatek palisz w domu! 

- Cicho, Gamku ja... - rozwinął rozpadający się zwój- czekaj... 

Znalazł informacje na temat kapłanek czasu.

- To... Yhh ledwo pamiętam, ale ten cały Hiro coś mówił... - Shikamaru czytał chwilę w milczeniu- Muszę ruszyć do Wioski Czasu.

- Co? Shikamaru, odpuść.

W pośpiechu zaczął pakować najpotrzebniejsze rzeczy. Schował do kieszeni zdjęcie z Kaeru, Gamku przewracając oczami zniknął. Słońce zaczynało zachodzić, za każdym razem, gdy promienie znikały za horyzontem, Shikamaru czuł ucisk w żołądku. Dookoła było biało od śniegu, gdy dobiegł do bramy Konohy, usłyszał za sobą kroki. Szybko użył techniki cienia.

- Nikt mnie nie zatrzyma, idę sam. 

- Shikamaru...

Nara zacisnął zęby i poczuł ucisk w skroni.

- Kankuro... Chyba coś znalazłem.

- Wiem, że nie mam prawa do Kaeru, ale... Wierz mi że ją ko...

- Zdradziłeś ją!

Shikamaru rzucił się na niego i uderzył pięścią w twarz. Kankuro się nie bronił.

- Miałeś taki skarb i ją zraniłeś! Jakim prawem teraz idziesz za mną i...

- Chcę pomóc. Nie dasz rady sam, jeśli ktoś pozostał w Wiosce Czasu. 

- Skąd wiesz...

- Znalazłeś coś. Więc jeśli jest szansa, żeby ją uratować, proszę pozwól mi sobie pomóc. Nikt więcej nie wierzy, że może się udać. 

- Dobra.

Zaczął biec bez słowa. Gdy oddalili się od wioski, nagle pojawiła się przed nimi gigantyczna żaba. 

- M... Mizu?

Shikamaru zrobił krok w tył.

- Wskakujcie. 

Wsiedli na jej grzbiet. Nara chrząknął.

- Cały czas mnie obserwujecie? 

- Taka była wola Kaeru. Żebyśmy cię chronili i ci pomagali. Bez tego by mnie tutaj nie było. Chciała chronić cię nawet po swojej śmierci. 

Shikamaru otarł pojedynczą łzę z policzka. Po chwili byli na miejscu. Wioska nadal była zniszczona, dostrzegli światła palące się w dwóch domach. Mizu zniknęła, a Shikamaru i Kankuro trzymając kunaie w pogotowiu zapukali do jednego z domów. Otworzyła małą dziewczynka, którą matką szybko wciągnęła do domu i zasłoniła.

- Yuuki, chodź tutaj. A wy... kim jesteście? Z tej Wioski, zniszczyliście...

- Spokojnie- Shikamaru obserwował wystraszoną kobietę- potrzebna nam pomoc. 

- Wam?! Po tym, co zrobiliście z naszą wioską?!

- Błagam, chodzi o coś więcej. Szukam Kapłanki Czasu.

- Wynoście się stąd! Albo nas zabijcie. Za nic w świecie wam nie pomogę! 

Zatrzasnęła drzwi. Shikamaru spojrzał na świątynię stojącą na środku i zmarszczył brwi. 

- Sprawdźmy tam.

Weszli do środka, Kankuro po chwili znalazł zejście do podziemia. Szli tunelem oświetlonym pochodniami, wyglądem przypominał kryjówki Orochimaru. Na końcu było kilka cel, w dwóch leżały rozkładające się zwłoki z zasłoniętymi oczami. Shikamaru zasłonił usta powstrzymując odruch wymiotny, kawałek dalej były zamknięte drzwi. Kankuro je szarpnął, ale kłódka nie chciała puścić. Usłyszeli ze środka kobiecy głos. 

- Ktoś.. tu jest? 

- Tak! Potrzebna nam pomoc kapłanki czasu. 

- Jestem kapłanką. Ale... czemu bym miała wam pomagać. 

- Uwolnimy cię stąd.

Kankuro wyjął małą marionetkę, która mieściła się do zamka kłódki. Shikamaru uniósł brwi i kiwnął głową. Trzymali w pogotowiu broń, gdy drzwi się otworzyły ujrzeli kobietę w masce zasłaniającej oczy, ubraną w białą szatę, która więziła jej ręce. 

- Kim jesteście? Nie jesteście z Wioski Czasu. 

- Jestem Nara Shikamaru, z Konohy. To Kankuro z Suny. Czytałem bardzo dużo o twojej wiosce, aż trafiłem na wzmiankę o kapłankach czasu, które potrafią cofać czas i...

- ...i dlatego są więzione, bo ludzie panicznie się boją, że zmienią coś w czasie. A wtedy... wiele osób by mogło umrzeć, wiele się nie narodzić... Dlatego siedzę tutaj od nie pamiętam kiedy i tylko technika manipulacji własnym życiowym czasem pomogła mi przetrwać. Pozostali ucichli, więc domyślam się, że ja jestem najsilniejsza. 

- Błagam cię o pomoc. 

- Nie znasz mnie- ciężko było podać wiek kapłanki, miała długie czarne włosy, jej skóra była blada, a głos delikatny- skąd wiesz, czemu mnie tutaj zamknęli. Może zrobiłam coś strasznego i jestem niebezpieczna.

- Muszę ci zaufać.

Kankuro zmarszczył brwi i wszedł mu w słowo.

- Shikamaru, ona ma rację, za dużo ryzykujemy... To...

- Nie! Ja... Zaryzykuję wszystko, żeby Kaeru znów żyła.

- Ach- kapłanka się uśmiechnęła- zrozpaczony kochanek. Nie boisz się igrać ze śmiercią? 

- Ona raz igrała. I ocaliła moje życie cofając czas. 

- Hah- kapłanka przechyliła głowę- czyli byłą jedną z nas. Może jej śmierć była ceną za to?

- Nie- Nara zacisnął zęby- umarła przez swój własny klan.

- Mów...

Shikamaru opowiedział całą historię, kapłanka kucnęła w kącie swojej celi i słuchała. Nara powstrzymywał łzy opowiadając wydarzenia sprzed pół roku. 

- Kaeru... Pamiętam jej matkę. Miała wyjść za mężczyznę którego nie kochała, a ich córka miała by zostać główną kapłanką przygotowywaną do tej roli od urodzenia. Dlatego Hiro się wściekł i wzmocnił jutsu odbierające część życia. 

- Jesteś w stanie... je zdjąć? 

- Shikamaru... Nigdy tego nie robiłam. Nigdy nawet nie cofałam się w czasie o więcej niż o cztery miesiące, a teraz bym miała o prawie sześć, dla kogoś, kogo nie znam. Prawdopodobnie nie jestem w stanie tego zrobić. Poza tym, musiałbyś się cofnąć razem ze mną. Nie wiem, czy kiedyś tego doswiadczyłeś...

Kankuro zrobił krok w jej stronę i powiedział

- Ja... Wytrzymałem cofnięcie o krótką chwilę. Było koszmarne. 

- Wytrzymam! - Shikamaru był zdeterminowany

- Musiałbyś zająć miejsce siebie z tamtego czasu. Gdybyś w ogóle przeżył. Szanse na to są niewielkie. Poza tym... nie ma nic za darmo.