- Nie! - Szarotka fuknęła i skrzyżowała ręce na piersi.

- Dlaczego? - warknął zdenerwowany Taekwoon. - Co jest w tym złego!?

- Nie i już! Co Ty sobie w ogóle wyobrażasz!?

- Co ja sobie wyobrażam! Co ty sobie wyobrażasz!

- Nie! Nigdy w życiu na to nie pójdę!

- Nie masz wyboru.

- Nie zgadzam się! - Szarotka w złości tupnęła nogą.

- Przepraszam bardzo… - dało się słyszeć cichy głos.

- Masz za duże wymagania. Nie dostaniesz nic lepszego!

- Przepraszam…

- Słuchaj, możesz sobie myśleć i gadać co chcesz, ale to nawet w połowie nie jest tym co chciałam! To jest najlepsze na co Cię stać!? Myślałam, że celujesz wyżej!

- Dobra, przyznaję to ostatnie to była pomyłka. Ale teraz jestem poważny! To najlepszy wybór ze wszystkich!

- Boże, co ja z Tobą mam. Jesteś okropny!

- Przepraszam bardzo państwa…

- Co!? - wykrzyknęli razem i jednocześnie spojrzeli na sprzedawcę.

- Proszę zachowywać się ciszej, albo będę musiał państwa wyprosić ze sklepu.

- Ah… przepraszamy.

- Tak, przepraszamy.

Szarotka rozejrzała się, każdy się na nich patrzył. Spuściła głowę, było jej głupio. Dyskretnie popatrzyła na Taekwoona, nerwowo poprawiał włosy. Przybliżyła się do niego.

- Chyba powinniśmy iść - powiedziała.

- Tak.

- Ale tych krzeseł i tak nie bierzemy - syknęła.

- Oh! Kobieto proszę Cię!

- No cudownie! Zauważyłeś, że jestem kobietą! Tylko co to ma do krzeseł!?

- Mówię poważnie, co w nich nie tak? To już ósmy sklep meblowy! Ogarnij się.

- To Ty się ogarnij! Nikt nie mówił, że będzie łatwo!

- Szarotka!

- Taekwoon!

- Co w nich nie tak?!

- Nie pasują do wystroju!

- Są z tego samego drewna co stół! Jak na razie te najlepiej pasują do wszystkiego!

- To. Nie. Jest. Moja. Wizja - wycedziła mu słowa prosto w twarz. Stali chwilę i mierzyli się wzrokiem. - On tu idzie, tak?

- Tak. Chodźmy - złapał ją za rękę i pociągnął w stronę wyjścia.

Szybko wydostali się ze sklepu meblowego odprowadzani wzrokiem innych klientów.

W samochodzie całe napięcie wyparowało. Siedzieli i patrzyli na siebie z głupimi uśmiecham. Szarotka była pierwszą, która wybuchła śmiechem. Taekwoon zaczął się śmiać sekundę po niej.

- Czy my właśnie pokłóciliśmy się o krzesła?

- Rozumiesz coś z tego?

- Nic a nic. Jedźmy już - Szarotka cmoknęła go w policzek. - MC Driver?

- Jestem pewien, że to wymawia się inaczej.

- Nie w moim słowniku. W końcu nie spytałam jak było w Japonii - dodała po chwili.

- Tak jak zawsze - Taekwoon koncentrował się na drodze. - Od razu po przylocie pojechaliśmy do hotelu. Z samego rana pojechaliśmy na plan tego całego programu. Spędziliśmy tam pół dnia. Potem obiad w jakimś barze szybkiej obsługi i wywiad do gazety razem z sesją. Następnego dnia kolejny wywiad i powrót do domu.

- Nieźle was cisną.

- Co robią?

- No tak, po koreański to zdanie ma mniej sensu. Chodziło mi o to, że was nie oszczędzają.

- Wiedziałem co mnie będzie czekać gdy szedłem na przesłuchanie. Ludzie często myślą, że to tylko śpiewanie. Tak naprawdę każą nam pracować dopóki nie padamy, a i w tedy jest różnie.

- Może jednak kupię jakąś wytwórnie…

- Ostatnimi latami i tak wiele się poprawiło.

- To mi nie wygląda na maca, którego mijaliśmy.

- Nie lubisz połowy dań z ich menu.

- No w sumie racja. Skąd tak dużo o mnie wiesz?

- Słucham Cię - Taekwoon uśmiechnął się. - Trudno tego nie robić. Strasznie dużo mówisz. Przede wszystkim głupoty, ale kto by oceniał.

- No wiesz - parsknęła.