- Masz wszystko? - spytała Szarotka gdy tylko drzwi gabinetu się otworzyły. - A to Ty. Myślałam, że to Jeong.

- Ostatnio spędzacie dużo czasu - Ana usiadła przed biurkiem. - Mam się zacząć martwić - znacząco uniosła dni.

- Nie bardziej niż inni - Minya rozciągnęła ręce. - Pomaga mi w ogarnięciu tego całego burdelu. Poprosiła bym Ciebie, ale masz tego całego Włocha. Wijecie sobie gniazdko miłości i takie tam - zaczęła się śmiać.

- Przestań - Ana zakryła uśmiech dłonią.

- Przeszkadzam? - Jeong zapukał we framugę.

- Nie. Masz dokumenty? - Szarotka otarła pojedynczą łzę.

- Jak było we Włoszech Ana?

- O dziwo relaksujący. Pełen wrażeń, ekscytujących jeśli wiesz co mam na myśli.

- Przypomnij, w którym mieście byłaś?

- W samym Rzymie.

- Musiało Ci się podobać. Zostawię was.

- Nie trzeba, zostawiam was. Widzimy się na zebraniu.

- Musiałeś? - spytała Szarotka gdy tylko drzwi zamknęły się za asystentką.

- Nie mogłem się powstrzymać.

- Mam nadzieję, że wszystkiego jej nie wygadasz podczas przerwy obiadowej.

- Jak to zrobię to i mnie załatwisz.

- Źle się czuję z tym co robię.

- Ona najwidoczniej nie ma wyrzutów. Musisz być silna - poklepał ją po ramieniu.

- Wiem.

Gdy Szarotka weszła do mieszkania w jej nozdrza uderzył słodki zapach pomidorów. Niezgrabnie zdjęła buty i zajrzała do kuchni. Podkradła się do Taekwoona stojącego przy kuchence i włożyła mu zimne dłonie pod bluzkę. Chłopak podskoczył i wypuścił z dłoni pałeczki. Minya nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Jesteś okropna - powiedział w końcu.

- Żadna mi nowość - odpowiedziała ciągle się śmiejąc. Wgramoliła się na blat. - Więc mówisz, że robisz spaghetti.

- Nudziło mi się. Nadgodziny?

- Nie, zwykle kończę dużo później. Po prostu teraz nie wracam do pustego mieszkania.

Szarotka złapała jego t-shirt i przyciągnęła do siebie. Leo złapał ją w talii. Przez krótką chwilę patrzyli sobie w oczy. W końcu Szarotka zamknęła oczy i pocałowała Taekwoon’a. Chłopak oddał pocałunek.

- Przypala się - szeptem przerwała ciszę.

Leo odskoczył od niej i zdjął patelnię z gazu. Przemieszał dwa razy sos i nałożył kolację.

- Jesteś jakaś smutna.

- Czy ja wiem czy smutna.

- Na pewno nie swoja.

- Trochę… Muszę zrobić coś naprawdę okropnego żeby uratować firmę.

- Co takiego?

- Nie mogę Ci powiedzieć. Sprawa Cię nie dotyczy. Wystarczy mi, że sama się z tym źle czuje. Nie chcę jeszcze wysłuchiwać, że mam inne opcje. Bo ich nie mam. Naprawdę, szukałam.

- Jeszcze nic nie powiedziałem.

- Ale chciałeś. Powiem Ci po sprawie.

- Czyli kiedy?

- Nie wiem, okaże się jutro.