Perspektywa Buckiego
Wstałem wcześniej od Sophie. Poszłem do łazienki się odświerzyć. Ta dziewczyna... Nie daje mi spokoju. Ona była już kiedyś w Hydrze. Ja ją kojarze.... Misja, dwoje ludzi, dziecko... 
Wspomnienie:
Moją misją jest zabicie Johna Blacka. Mieszka bilsko lasu. Wszystko jest na uboczu, więc powinno się wszystko udać. Ukryłem się w lesie, aby mnie nie zauważył. Mój cel przebywał sam. Idealna okazja żeby go zabić. Wszedłem cicho do domu i poszedłem do jego biura. Stał do mnie tyłem. Patrzył na krajobraz za oknem.
-Wiem że musisz mnie zabić więc zrób to,ale moją rodzine zostaw w spokoju.-powiedział i odwrócił się do mnie przodem. Teraz widziałem go. Był w szarym garniturze, szarych spodniach, białej koszuli i w czarnych eleganckich butach. Miał brązowe włosy i ciemne oczy. Wyciągnołem broń i strzeliłem mu pomiędzy oczy. Padł nieżywy.
-Sophie zostań tu nadole ja ide do taty.-powiedziała kobieta.
-Mamo traktujesz mnie jak dziecko! Mam już 12 lat!-powiedziała jakaś druga osoba.
-Wiem, ale dla mnie zawsze będziesz moim kochanym dzieckiem.-powiedziała pierwsza kobieta i weszła tu na góre do jego gabinetu.
-Kim jesteś?!-krzykneła kobieta a w jej ciemnych oczach wudziałem strach. Była ubrana w letnią sukienke w kwiaty a jej bląd włosy miała upięte w koka. Zastrzeliłem ją. Poszedłem na dół i zobaczyłem ją. 12-letnią dziewczyne. Miała brązowe włosy i czekoladowe oczy. Była ubrana w białą bluzke na ramiączkach wkasaną w jeansowe krótkie spodenki. Miała niebieskie trampki.
-Kimmmm pan jes... jest?-spytała przerażona. Chciałem ją zabić, ale coś mi niepozwalało więc uderzyłem ją w tył głowy i zabrałem do Hydry... Koniec wspomnienia.
Mój oddech przyspieszył. Mogłem ją tam zostawić. Głupie sumienie! Teraz nie daje mi spokoju.
-Zimowy Żołnierzu czas na trening.-powiedział jakiś facet, pociągnął mnie za ramie i zaprowadził na trening...

Cześć... Po tak długiej przerwie wkońcu coś napisałam.... Przepraszam za błędy jak są i przepraszam za to że tak długo nie było żadnej części...