Η  Δανάη κάθεται αμίλητη στο αυτοκίνητο ακουμπά το κεφάλι της στο μισάνοιχτο παράθυρο και κοιτάζει έξω προσπαθώντας να απασχολεί το μυαλό ώστε να μην σκέφτεται πως βρίσκεται σε ενα μικρό κλειστό χώρο.
Μόνο όταν οι εικόνες αρχίζουν να γίνονται γνώριμες γυρίζει ξαφνιασμένη προς το μέρος του. Όταν ζήτησε να επισκεφτούν το παλιό σπίτι των γονιών τους, δεν περίμενε να περάσουν από την συγκεκριμένη γειτονιά. Δεν ήταν καν στο δρόμο τους. Το πάρκο, το περίπτερο, η πρόσοψη της προηγούμενης πολυκατοικίας που διέμενε
απλές εικόνες για άλλους έχουν πάρει άλλες διαστάσεις στο νου της. Αναπνέει ήρεμα έχει καταλάβει τι γίνεται και προσπαθεί να το ελέγξει. Μαρμαρώνει  και βλέπει μπροστά το τζαμί  χωρίς πραγματικά να κοιτάζει. Το δεξί της χέρι αρχίζει να παίρνει ζωή και  αγγίζει το λάστιχο στο άλλο της χέρι* . Θέλει να κλείσει τα μάτια της και να φανταστεί όμορφες εικόνες αλλά δεν μπορεί. Αισθάνεται υγρά τα μάγουλα της. Ενα  συνοφρυωμά εμφανίζετε ανάμεσα στα φρύδια της. Νόμιζε ότι το ελέγχει και έδειξε αδύναμη, τα δάκρυα είναι η απόδειξη της αδυναμίας της.
Ενα χέρι την ακουμπά και γυρίζει τρομαγμένη.

Την κοιτάζει με απορία, την ρωτά για να μάθει.

"Δανάη είσαι καλά;"

Προσπαθεί να καταλάβει τι της συμβαίνει.

Σε λίγα λεπτά έχουν απομακρυνθεί και η μικρή του αδερφή γίνεται όπως πριν ενώ ξεφυσά από ανακούφιση.

Ακούει την φωνή της να του μιλά και μόνο τότε καταλάβαινει την γκάφα του.
"Μπροστά στο κλειστό περίπτερο με έσερναν, στις έντεκα το πρωί, με εμένα να φωνάζω πριν μου κλείσουν το στόμα και με τους γείτονες να μην καλούν ούτε την αστυνομία επειδή νόμιζαν πως κάποιος άλλος θα το κάνει άντι γι'αυτούς.
Μακάρι να φώναζα φωτιά αντι βοήθεια ίσως κάποιος να ερχόταν όμως ήμουν σοκαρισμένη και δεν σκεφτόμουν λογικά".

Παρκάρει για λίγο στην άκρη το αυτοκίνητο.
Της πιάνει απαλά τα χέρια και της μιλά όσο πιο ήρεμα γίνεται "Δανάη μου συγγνώμη, από εδώ κόβω δρόμο όταν είναι να πάω στο σπίτι των γονιών μας, έτσι γλυτώνω την ταλαιπωρία, δεν θα ξαναπεράσουμε από εδώ, θα πάρω στην επιστροφή το κεντρικό δρόμο. Είσαι καλύτερα τώρα;"

Κουνάει καταφατικά το κεφάλι της και εκείνος σκύβει και της δίνει ενα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού.
Δεν γνωρίζει τι έχει συμβεί. Όταν σώθηκε, αρνήθηκε να την εξετάσουν, αρνήθηκε οποιοδήποτε άλλη βοήθεια από την αστυνομία.
Μετά την απελευθέρωση της άλλαξε σπίτι και κλείστηκε μέσα  μένοντας μακριά από τον κόσμο

Το μόνο που ήξερε για την απαγωγή της ήταν πως κάποια στιγμή έπαθε άσχημη κρίση και αναγκάστηκαν να την πάνε στο νοσοκομείο.
Η αδερφή του έχει μια  ελαφριά μορφή άσθματος και είναι επιληπτική, και οι δύο ασθένειες δεν λειτουργούν καλά σε συνθήκες άγχους και έλλειψης ύπνου. Και το πρόσωπο της με τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, το αδυνατισμένο σώμα της και τα σημάδια από τις χειροπέδες στα χέρια της που ήταν πληγωμένα μιλούσαν από μόνα τους για το τι είχε ζήσει.
Ήθελε να μάθει,  όμως τις πρώτες μέρες  όταν την ρωτούσε, η Δανάη ξεκινούσε να κλαίει ζητώντας συγγνώμη ξανά και ξανά επειδή δεν ήξερε τι της συμβαίνει και κλαίει σαν ηλίθια.

Η επιληπτική κρίση τότε  ενώ έπρεπε να τελειώσει μέσα σε  πέντε λεπτά, είχε διαρκέσει περίπου είκοσι λεπτά και ίσως παραπάνω ,με τους απαγωγείς να τρομάζουν στο θέαμα της.
Αφρισμένο στόμα, βολβοί ματιών που είχαν γυρίσει, σπασμοί που δεν σταματούσαν. Την μετέφεραν μ'ενα  κλεμμένο αυτοκίνητο στο νοσοκομείο. Μαζί τους είχαν όπλα για να απειλήσουν και χρήματα για να κλείσουν στόματα.
Ευτυχώς όμως που ένας από τους γιατρούς που την ανέλαβε ήταν γνωστός του Νίκου από το γυμνάσιο και την αναγνώρισε. Αφού σχόλασε, στην ασφάλεια του σπιτιού του,  έστειλε μήνυμα  στο κινητό του αδελφού της μέσω messenger χρησιμοποιώντας την βοήθεια του ίντερνετ και του VPN και έτσι την γλύτωσε μέσα στην ατυχία της.
Η επιχείρηση ήταν δύσκολη αλλά έπρεπε να  γίνει με πολύ προσεκτικές και συντονισμένες κινήσεις, ώστε να μην να  κινδυνεύσουν πολίτες και το προσωπικό που εκείνη την στιγμή εργαζόταν και να βρεθεί η αδερφή του ασφαλής στα χέρια της αστυνομίας.

Δεν έχει συγχωρέσει τον εαυτό του που δεν εμπόδισε ότι έγινε αν και ξέρει πως δεν μπορούμε να ελέγχουμε τα πάντα και να είμαστε παντού.
Θέλει να είναι συνέχεια μαζί της, να την προστατεύει, να μην ξανασυμβεί τίποτα
Όμως γνωρίζει πως δεν θα την βοηθήσει έτσι. Φροντίζει να ξέρει πως είναι εδώ μαζί της χωρίς να της αφαιρεί την δύναμη που χρειάζεται.

Το σπίτι είναι σχεδόν όπως το θυμόταν.
Μια απλή μονοκατοικία σε άσπρο και γαλάζιο χρώμα με μια σκούρα πράσινη αυλοπορτα.. Με γλάστρες με βασιλικό  και  δυόσμο στα παράθυρα και  ένας κήπος με φρεσκοκομμένο το χορτάρι. Το γρασίδι είναι στην πραγματικότητα λεβάντα και αφήνει στην ατμόσφαιρα ένα απαλό άρωμα.

Τα δύο αδέλφια επισκεπτόταν όσο πιο συχνά μπορούσαν  το σπίτι όμως όταν οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, αποφάσισαν να  προσλάβουν ένα άτομο για την φροντίδα του εξωτερικού χώρου και ένα δεύτερο για την καθαριότητα του σπιτιού.
Φροντίζοντας όμως να μην υπάρχουν πολύτιμα αντικείμενα που θα μπορούσαν να βάλουν κάποιον σε πειρασμό να κλέψει.

Πλησιάζουν την εξώπορτα και το θέαμα τους κάνει να σταματήσουν στην θέση τους.

Η άσπρη πόρτα  είναι μισάνοιχτη,  ξεφλουδισμενή εκεί που  βρίσκονται  οι μεντεσέδες με το παλιό κόκκινο χρώμα να κάνει την εμφάνιση του,
ενώ το χερούλι της σπασμένο.
  Μπροστά στην είσοδο υπάρχει ένα σημείωμα.

"Είναι στα χέρια μας παράτα τα πριν είναι αργά και ένας από τους δύο  τους χαθεί για πάντα".

Ο Νίκος προσπαθεί να αφουγκραστεί αν υπάρχει θόρυβος στο σπίτι αλλά δεν ακούει τίποτα.
Κάνει μόνο λίγα βήματα μέσα, χωρίς να αγγίζει κάτι.Όσο του επιτρέπει το φως που μπαίνει μέσα στο σπίτι και η όραση του, βλέπει  τον μισό χώρο ακατάστατο και τον μισό χώρο απέναντι απείραχτο.

Τα αδέλφια δεν ξέρουνε τι συμβαίνει, ούτε να εξηγήσουν μπορούν  τον λόγο που έγινε η διάρρηξη. Όμως ένα ελαφρύ αεράκι ρίχνει κάτω το σημείωμα φανερώνοντας στην άλλη πλευρά του σημειώματος μια ζωγραφιά.
Η κοπέλα κοιτάζει για λίγο μακριά και σχηματίζει με τα χείλη ένα άηχο ευχαριστώ.
Ενας  πήγασος, το μυθικό άλογο με τα φτερά ήταν ζωγραφισμένος με μολύβι, μεσα  στο το αριστερό του μάτι υπήρχε μια μικρή φλόγα στην ίριδα του ματιού ενώ το κέντρο της δεξιάς κόρης δύο μικρά αστέρια ξεχωρίζουν όταν τα κοιτάς λίγο πιο προσεχτικά.

"Αχα!" είναι το μόνο που βγαίνει από το στόμα της Δανάης όταν βλέπει την ζωγραφιά.

Είχε συμφωνήσει να μπλέξουν σε μια υπόθεση χωρίς να ξέρει καν γιατί πρόκειται.
Δεν μπορούσε να περιμένει πότε η αδερφή του θα αποφάσιζε να του μιλήσει ξεκάθαρα.

"Δανάη μπορείς να μου πεις τι σημαίνουν όλα αυτά;"

"Αδελφέ, θυμάσαι τι λέγαμε  κουτί του χρόνου όταν ήμασταν παιδιά και πως εκεί είχαμε  βάλει κάποια πραγματάκια; "

Της γνέφει θετικά και περιμένει να συνεχίσει.

"Τότε θα  θυμάσαι την ζωγραφιά  που είχα κάνει, εμπνευσμένη  από  ένα  εφιάλτη που με βασάνιζε συχνά για μήνες. Είχες την ιδέα να βάλουμε εκείνη την εικόνα    στο μεταλλικό κουτί με ότι μας φόβιζε και να ορκιστούμε πως θα ανοίξουμε το κουτί μόνο όταν θα είναι απαραίτητο και αφού περάσουν τουλάχιστον εννέα χρόνια. Λοιπόν
αυτή η ζωγραφιά είναι απόδειξη για ένα έγκλημα
που προσπάθησαν να το καλύψουν και να περάσει στα πρακτικά της αστυνομίας ως αυτοκτονία, αν και ο αρχικός σκοπός ήταν να φανεί ως δυστύχημα, τάχα πως το όπλο εκπυρσοκρότησε την ώρα που το θύμα καθάριζε την κάνη."

Κάθεται σε ένα μικρό βράχο που είναι  στην άκρη του κήπου τα χέρια του ακουμπάνε το πρόσωπο του αγγίζοντας τα μάγουλα ακόμα δεν του έχει πει τίποτα συγκεκριμένο.

"Δανάη κορίτσι μου, πες μου κάτι πιο ξεκάθαρο !"

"Τι γνωρίζεις για την τι υπόθεση του ΑL.La ;"

Το βλέμμα του γίνεται πιο έντονο ενώ έχει αρχίσει να καταλαβαίνει γιατί πρόκειται.

"Δανάη εννοείς τον ζωγράφο; μα τι σχέση έχεις εσύ με αυτή την υπόθεση και τι σχέση μπορεί να έχει μια παλιά σου ζωγραφιά "

Τον πλησιάζει βάζοντας το χέρι της στον ώμο του.

"Νίκο, Ο Al. La και εγώ ζωγραφίσαμε  την ίδια ζωγραφιά με τις ίδιες περίπου λεπτομέρειες αλλά σε διαφορετικές χρονικές στιγμές μ'εμενα  να προηγούμαι. Η ζωγραφιά του ήταν στο τόπο του εγκλήματος αλλά όχι μετά τον θάνατο του ενώ υποτίθεται πως ήταν μόνος και δεν τον επισκέφτηκε κάνεις, τουλάχιστον αυτό το συμπέρασμα θα έπρεπε να υπάρχει από αυτά που είπαν οι γείτονες στους δημοσιογράφους.

Και για να σε προλάβω γιατί θα μου πεις πως το είχα δει και επηρεάστηκα  και πως λάθος θυμάμαι. Στην ζωγραφιά μου είχες βάλει ημερομηνία για να μην ανοίξουμε πιο νωρίς το κουτί. Συμπτωματικά-και δεν πιστεύω στις συμπτώσεις- ζωγράφισα ακριβώς το ίδιο δέκα χρόνια πριν ο καλλιτέχνης εκθέσει για μια μοναδική φορά στο κοινό το έργο του. Και
αυτό δεν έγινε σε κάποια γκαλερί αλλά για τις ανάγκες ενός περιοδικού και στην συνέντευξη ο ίδιος ο καλλιτέχνης είπε ποτέ ξεκίνησε και τελείωσε το έργο και πως δεν θα πουλήσει την ζωγραφιά γιατί συμβολίζει κάτι σημαντικό. Στο ίδιο δωμάτιο που έγινε η φωτογράφιση, βρέθηκε νεκρός με σφαίρα στο στομάχι ενώ ο πίνακας έλειπε.
Πιστεύω ότι και εκείνος και εγώ είχαμε κάποια κοινή ανάμνηση που μας έκανε να ζωγραφίσουμε την ίδια εικόνα. Και πως αυτό είναι το κλειδί για κάτι σημαντικό."

"Δηλαδή πιστεύεις πώς θα μπορούσε η έρευνα μας, να ξεκαθαρίσει όχι μόνο ένα έγκλημα αλλά και τι έγινε στο παρελθόν πριν βρεθείς στην οικογένεια μας; "

Βλέπει στο πρόσωπο του την αμφιβολία.
Μπορεί να μην είναι πραγματικά αδέλφια αλλά ξέρει να τον ψυχολογεί,  την ρωτά όμως νιώθει αμήχανα δεν είναι σίγουρος, ίσως πιστεύει πως την ωθεί ο καημός για να μάθει ποια είναι και βλέπει μυστήρια εκεί που δεν υπάρχουν"

"Ίσως να βρούμε την αληθινή μου ταυτότητα όμως αυτό δεν είναι τώρα το πιο σημαντικό. Υπάρχει ένα έγκλημα και εμείς θα βρούμε την αλήθεια."

"Δανάη γιατί να θέλουν δύο φορές να έχουν στα χέρια τους την ίδια ζωγραφιά;"

" Νίκο οι ζωγραφιές είναι ίδιες και συγχρόνως διαφορετικές, υπάρχει μια λεπτομέρεια
στην δική μου που μόνο εγώ φαίνεται την θυμόμουν και να την ήξερα ή μάλλον καλύτερα το υποσυνείδητο μου αφού ότι ζωγράφισα τότε ήταν ανάμνηση από ένα όνειρο, η μόνη ανάμνηση που είχα πρίν τα έντεκα, όμως αυτή την λεπτομέρεια αν δεν την ξαναδώ δεν μπορώ να ξέρω ποια είναι, "

Τα απαλά ίχνη από την πυρκαγιά στα πλευρά της και το  αχνό σημάδι στο δεξί της κρόταφο που ήταν η αιτία για την επιληπτική εστία που είχε λόγω χτυπήματος στο ίδιο σημείο ήταν εκεί για να της θυμίζουν τον τραυματισμό της. Δεν μπόρεσε ποτέ να θυμηθεί τίποτα  εκτός από κάτι  αχνές εικόνες που έρχονται  και φεύγουν εδώ και χρόνια χωρίς να της λένε ποτέ κάτι παραπάνω, θολές και χωρίς λογική,μόνο για να την βασανίσουν και να την αφήσουν πάλι στην άγνοια για το ποια είναι.
Η ζωή της ξεκίνησε ξανά στα έντεκα σαν να μην υπήρχε πριν. Έζησε ήσυχα και συνηθισμένα για δώδεκα χρόνια.
Αυτή ηρεμία είχε πάρει τέλος και δεν μπορούσε να είναι σε αναμονή περιμένοντας τι άλλο θα συμβεί.
Αν την παρατούσε θα συνέχιζε μόνη της.

"Και τώρα Δανάη αφού έχουν στα χέρια τους την ζωγραφιά σου τι μπορούμε να κάνουμε;"

Η ανοδική πορεία που έκαναν οι άκρες των χειλιών της και το χαμόγελο μέχρι τα μάτια φανέρωναν την διάθεση της που είχε αλλάξει στο δευτερόλεπτο. Η απελπισία είχε χαθεί.

"Αδελφέ λίγες μέρες μέρες μετά,είχα ξαναδεί το όνειρο, κάθε φορά  στο τέλος μια γυναίκα με παρακαλούσε να προσπαθήσω να κάνω, μια δεύτερη παρόμοια με την υπόσχεση πως θα ησυχάσω, επέμενε για μέρες μέχρι να αποφασίσω να την ακούσω και επιτέλους να απαλλαχθώ.
Δεν σου είχα πει τίποτα για να μην σε ανησυχήσω.
Μπορεί να νομίζουν πως έχουν αυτό που ψάχνουν στα χέρια τους όμως ούτε εμείς θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια"

Την ακούει κόβοντας βόλτες κάτι που τον βοηθάει να συγκεντρώνεται καλύτερα.

"Οπότε αδελφέ είσαι έτοιμος για την γαλλική πρεσβεία;"

Βγάζει από την τσέπη της ένα μπλοκάκι, κόβει μια σελίδα και την στηρίζει στο κορμό του ψηλού δέντρου που βρίσκεται δίπλα της.
Γράφει επί δέκα λεπτά ένα σημείωμα. Η λεμονάτη μυρωδιά του μελισσοχόρτου που βρίσκεται στα πόδια της αρωματίζει τον χώρο και επισκιάζει την μυρωδιά της λεβάντας που βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά τους σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο.

Τελειώνει το γράψιμο  και χώνει το χαρτί στο χέρι του.

Διαβάζει το μήνυμα με την πλάτη του γυρισμένη προς το κήπο :

"Ίσως παρακολουθούν τα κινητά γι'αυτό ξέρανε που θα πάμε, θα βρεθούμε όντως στην πρεσβεία για να τους ξεγελάσουμε.
ακριβώς δίπλα από το κτίριο υπήρχε ένα δέντρο όμως το έκοψαν όταν αποφάσισαν να χτίσουν εκεί μια προέκταση που μεγάλωσε το προηγούμενο κτίριο και του έδωσε άλλο αρχιτεκτονικό στυλ, θα προσποιηθώ  πως το έθαψα εκεί και πως τώρα κάτω από το τσιμέντο
είναι δύσκολο να αποκτήσουμε πρόσβαση.
Και το ίδιο βράδυ θα πάμε να επισκεφτούμε τους γονείς μας στο νεκροταφείο, μην ξεχάσεις τις αξίνες και μην ανησυχείς, δεν θα βεβηλώσουμε
τους νεκρούς "

"Έγινε! Πάμε στην πρεσβεία, όμως έχω ακόμα μια απορία, πως γνωρίζεις για πιο λόγο ανοίξανε την πόρτα αφού δεν μπήκαμε μέσα για να ψάξουμε;'

Του δείχνει την ζωγραφιά που υπήρχε στο απειλητικό μήνυμα.

"Εντάξει Δανάη κατάλαβα! Όμως το βρίσκεις λογικό να κάθονται να ζωγραφίζουν με τόση λεπτομέρεια όταν τα σημάδια στην πόρτα δείχνουν πως ήταν βιαστικοί και ανυπόμονοι. Αν και άφησαν ακατάστατο το μισό σπίτι και τακτοποίησαν το υπόλοιπο μισό, κάτι που δείχνει πως προσπαθούν να μας μπερδέψουν."

Τώρα ήταν η δική της σειρά να ρωτήσει.

"Αν πω οτι  η αριστερή πλευρά ήταν τακτοποιημένη σε αντίθεση με την δεξιά, θα πέσω μέσα;"

"Μάντεψες σωστά! Όμως πως το γνωρίζεις; δεν μπήκες μέσα "

"Είναι λίγο πολύπλοκο Νίκο, δεν μπορώ τώρα να το εξηγήσω μα όταν θα έρθει η ώρα θα μάθεις, και για να ξέρεις δεν ζωγράφισαν οι εγκληματίες τον Πήγασο".

"Αλλά ποιός ;"

Δεν του απαντά, του κάνει σήμα να έρθει. Εκείνη
είναι ήδη μπροστά στην αυλοπορτα από την εξωτερική πλευρά.

"Καθετί μαθαίνετε όταν είναι ώρα να μαθευτεί και δεν έχει έρθει αυτή η ώρα, το μόνο που πρέπει να ξέρεις είναι πως δεν είμαστε μόνο οι δύο μας υπάρχει και βοήθεια, Νίκο σε παρακαλώ μπορείς να με εμπιστευτείς;"

Την γυρνάει προς το μέρος του
"Εντάξει μην μου πεις ποια είναι τα κρυφά μέλη της συμμορίας* * μας, όμως όχι αλλά μυστικά σύμφωνοι;"

Απλώνει  μπροστά του το δεξί της χέρι και  το  πιάνει σφίγγοντας το απαλά.
Η χειρονομία συνοδεύεται με μια υπόσχεση από τα χείλη της : "Έγινε! "

Χώνεται για λίγο στην αγκαλιά του, ακουμπώντας το κεφάλι της στο στέρνο του για λίγα δευτερόλεπτα πρίν απομακρυνθεί με κατεύθυνση το αυτοκίνητο του.

Μια  ψηλή λεπτή αντρική φιγούρα με σκούρα μακριά ξανθά μαλλιά και μια κρεμασμένη κιθάρα πίσω από την πλάτη, τους παρακολουθεί κρυμμένη  πίσω από μια άγρια δαμασκηνιά με χοντρό κορμό που βρίσκεται στο δρόμο.
Μόλις απομακρύνονται μετατρέπεται σε φώς και ανεβαίνει με ταχύτητα στον ουρανό.

* Το λάστιχο και ο πόνος που προκαλεί αν το τεντώνεις και το αφήσεις να σε χτυπήσει, βοηθά σε κρίσεις πανικού.

**Ο Νίκος χρησιμοποιεί χιουμοριστικά την λέξη συμμορία

Το κείμενο είναι 2460 λέξεις  ελπίζω να έχω πάρει φόρα και να συνεχίσω.

Ερώτηση :
Έγραψα το κείμενο ακούγοντας NOUMENA  Anima Full Album και Stravaganzza  Hijo de la Luna, θα μπορούσα επίσης να ακούω και Αρβανιτάκη αλλα για κάποιο λόγο με βοήθησε να ακούω κάτι σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνω (Φιλανδικά και ισπανικά).
Εσείς ακούτε  μουσική όταν γράφετε ή τραγούδια;
Αν η απάντηση είναι "ναι'' συνήθως τι προτιμάτε;

Παρεμπιπτόντως κάτι συμβαίνει με το πρώτο σημείωμα και δεν εννοώ την ζωγραφιά.
Αναρωτιέμαι αν κάποιος/α από εσάς το προσέξει.

Και μην ξεχνάτε, αν σας άρεσε το κεφάλαιο να πατήσετε το αστεράκι 🌟
Και αν το δείτε άδειο μην το ξαναπατάτε  θα μου αφαιρεθεί η ψήφος.