125. Adam

– Brachu, Jumi już ma obywatelstwo. Najważniejszy cel osiągnięty, bo może zostać w Polsce, a nawet w całej Unii Europejskiej. Została wam ostatnia przeprawa... – powiedział Jeon.

– Masz rację – musiałem mu przyznać. Moja wolność się zbliżała, ale perspektywa rozprawy rozwodowej przed sądem mnie stresowała.

– Anito, wiesz jak to zrobić? – spytała Jumi.

– Wiem, wiem. Wszystko wam wyjaśnię – odparła. Moja Anita. Jak zawsze niezastąpiona. Choć pracowała jako księgowa, na prawie znała się znacznie lepiej niż którekolwiek z nas. Czytała portale prawne i interesowała się nowinkami prawniczymi. Od kiedy rozwiodła się jej najlepsza przyjaciółka, Julia, obie były specjalistkami od prawa rozwodowego.

– No więc? Co mamy zrobić, żeby moje dziecko nosiło moje nazwisko i żebym ja mógł wziąć ślub cywilny z Jumi w Polsce?

– Jest kilka kroków do zrobienia, ale nie wiem czy uda wam się wszystko ogarnąć przed urodzeniem dziecka – odparła Anita. – Po pierwsze pozew rozwodowy. Kto go złoży? Jumi czy Adam?

– A jakie to ma znaczenie? – spytałem.

– Pewnie ma. To kwestia uzasadnienia pozwu. Któreś z was musi mieć powód do rozwodu. Jest też kwestia orzekania o winie lub nie. I trzeba wnieść od razu o zaprzeczenie ojcostwa.

– To brzmi skomplikowanie – stwierdziła Jumi.

– Tylko pozornie. Bardziej bym się martwiła tym, żeby było jak najmniej rozpraw, bo chodzi o czas. Jeśli uda wam się przeprowadzić rozwód w sądzie okręgowym bez orzekania o winie na jednej rozprawie, byłoby super. Ale nie wiem jak wtedy sąd rejonowy odniesie się do zaprzeczenia ojcostwa... Może lepiej przeprowadzić te dwie sprawy jednocześnie?

– Nie rozumiem o czym mówisz – przyznała Jumi zażenowana.

– Ja chyba rozumiem – wtrąciłem. – Chcesz powiedzieć, że to są dwie osobne sprawy, w dodatku w dwóch różnych sądach?

– Tak.

– Co radzisz zrobić, Anitko? – spytałem.

– Proponuję, żeby Jumi najpierw złożyła pozew rozwodowy w Jeleniej Górze, a kiedy będziecie termin sprawy, jedno z was złoży wniosek o zaprzeczenie ojcostwa w Lwówku. Rozwód jest ważniejszy. Lepiej, żeby się odbył przed narodzinami dziecka.

– Anito, pomożesz mi napisać ten pozew? – spytała Jumi.

– Spróbuję. Ale dla pewności lepiej skonsultujemy go z moją koleżanką, prawniczką.

– Dziękuję – Jumi wyglądała na zakręconą, ale wdzięczną.

– Ja też ci dziękuję, skarbie – powiedziałem.

– A ja to już nawet nie mówię... – westchnął Jeon. On rozumiał najmniej z całej naszej rozmowy, bo też nie mówił po polsku tak dobrze, jak Jumi, i nigdy nie miał nic wspólnego z naszymi urzędami, nie mówiąc już o sądach.

– Nie przesadzajcie – odparła Anita z wrodzoną skromnością.

Kiedy później siedzieliśmy razem na tarasie, korzystając z lipcowego ciepłego popołudnia, Anita coś sobie przypomniała:

– Adasiu, pamiętasz co ci obiecałam w zeszłym roku?

– Hmmm... – nie miałem pojęcia o czym mówi. – Nie wiem, pewnie obiecałaś mi wiele rzeczy – zauważyłem.

– Obiecałam ci, że nie pojadę już bez ciebie na wakacje – przypomniała mi. Rzeczywiście, obiecała coś takiego. Pamiętam, jak byłem wkurzony, kiedy jechała sama nad morze. To nie zmieniło się nawet bardzo, kiedy pojechała z Jumi.

– To prawda. A czemu mi o tym przypominasz?

– Bo ja bardzo bym chciała pojechać nad morze...

– A kiedy masz urlop?

– W sierpniu, w drugiej połowie.

– No to pojedziemy.

– Za to Jumi ma urlop teraz. Może oni też chcieliby gdzieś wyjechać?

– Myślisz, że to dobry pomysł? Jumi jest w ciąży, poza tym ciągle formalnie nie jesteśmy rozwiedzeni...

– Trzeba im powiedzieć. Niech sami zdecydują.

– Dobrze, pogadam wieczorem z Jeonem – zaproponowałem.

– A ja z Jumi – zaoferowała się Anita.

– Jesteś kochana, wiesz? – spytałem. Dla mnie to było oczywiste. Anita zawsze najpierw myślała o innych.

Wieczorem zaczepiłem Jeona, który zgodził się pójść ze mną do sali treningowej.

– Jumi ma teraz urlop, prawda?

– Ma – odparł mój przyjaciel.

– A chcielibyście pojechać sobie gdzieś na kilka dni? To jest propozycja Anity – zaznaczyłem. – Ona uważa, że należy wam się urlop.

– Nie wiem czy Jumi powinna jeździć gdzieś dalej – stwierdził Jeon.

– Wasza sprawa. Ja tylko proponuję ci urlop. Od prawie czterech lat nie miałeś dwóch tygodni wolnego – zauważyłem. – Sam się zajmę gospodarstwem przez ten czas.

– A Anita?

– Anita przecież pracuje. Pytałem ją o urlop, ma wolne dopiero od połowy sierpnia. Wtedy my gdzieś wyjedziemy.

– Dziękuję ci za informację, brachu – powiedział wtedy mój przyjaciel. – Pogadam z Jumi i dam ci znać. To naprawdę miłe z waszej strony.

– W porządku – zgodziłem się. – Zdecydujecie, jak porozmawiasz z Jumi. A teraz szykuj się do walki – zaśmiałem się.

– Wymiękniesz – zagroził mi Jeon i stanął w pozycji „gotów do walki". To był zacięty pojedynek, a mój przyjaciel był mistrzem. Dawno nie wychodziłem z sali treningowej taki zmęczony...