111. Adam

– Musimy porozmawiać, wszyscy – powiedziała Jumi, kiedy weszliśmy do salonu.

– Co jest Anicie? – spytałem przestraszony.

– Musi zrobić jeszcze kilka badań – odparła Jumi. – Może mieć niedoczynność tarczycy, ale bez wyników hormonów z krwi nic nie stwierdzę. Zresztą, to domena endokrynologa.

– A co z tobą, Jumi? – spytał Jeon. – Też nie wyglądasz najlepiej. Moim zdaniem przemęczasz się na tych dyżurach w szpitalu.

– To nie to – odparła Jumi.

– Nie mów, że nic ci nie jest – zdenerwował się Jeon. – Przecież widzę, jak wyglądasz.

– Wyglądam zgodnie z moim stanem – odparła Jumi, próbując zachować spokój.

– Z jakim stanem?

– Prawdopodobnie jestem w ciąży – stwierdziła. – Dowiem się na pewno w przyszłym tygodniu, jak pójdę do lekarza. – Spojrzałem na przyjaciela zdezorientowany, a jego mina była chyba jeszcze głupsza od mojej.

– A nie może cię zbadać któraś z koleżanek w szpitalu? – spytał w końcu.

– A nie pomyślałeś, że wolałabym, żeby nikt w mojej pracy jeszcze o tym nie wiedział?

– Masz rację, nie pomyślałem. To gdzie pójdziesz? – dopytywał się Jeon.

– We wtorek pójdę z Anitą do jej lekarza. – Na te słowa przeszedł mnie zimny dreszcz. Po co Anita idzie do ginekologa? A co jeśli...? Po chwili jednak doszedłem do wniosku, że wolałbym, żeby Anita była w ciąży niż żeby była chora. Ja nie miałem żadnych wątpliwości co do moich uczuć do niej. Chciałem z nią być i mieć z nią dzieci. Nie pomyślałem jednak o tym, że właśnie życie mocno skomplikowało się całej naszej czwórce.