36. Anita

Adam przywiózł mnie do swojego domu. Jeon i Jumi przywitali się ze mną i wrócili do swoich zajęć. Maks wyskoczył z auta i biegał wkoło.

– A ty co będziesz teraz robił? – spytałam Adama.

– Wszystko, czego sobie zażyczysz – odparł z szerokim uśmiechem.

– A ja myślałam, że na razie ci wystarczy i poczekasz chociaż do wieczora – zaśmiałam się. Zarumienił się lekko:

– Jeśli chodzi o ciebie, to nie wiem czy cokolwiek mi wystarczy – odparł. – Ciągle mam cię za mało. Ale oczywiście, że poczekam do wieczora, chcę, żebyś się czuła u mnie swobodnie i komfortowo.

– Wszystko świetnie, ale co ja mam robić? Nie chcę ci przeszkadzać w pracy, a jednocześnie chciałabym się do czegoś przydać. Nie lubię się nudzić.

– Nie wiem co mógłbym znaleźć dla ciebie do roboty. Możesz iść na spacer z Maksem?

– Przez całe popołudnie? – zdziwiłam się. – A może coś wam ugotuję na obiad?

– W sumie mamy stały grafik na prace domowe – zaśmiał się – ale jeśli chcesz mnie zastąpić, chętnie ci odstąpię swoją kolejkę – puścił do mnie oko.

– Może być. Albo zrobimy to razem – zaproponowałam.

– Ten pomysł mi się podoba jeszcze bardziej – ucieszył się.

Do końca tygodnia czułam się jak na wakacjach. Spędzałam dużo czasu na podwórku, zapoznałam się lepiej z Jumi i Jeonem. Okazało się, że oboje są niezwykłymi ludźmi, inteligentnymi, oczytanymi, pełnymi osobistego uroku. Oboje próbowali mi na swój sposób powiedzieć, że cieszą się z mojej obecności, bo dzięki mnie Adam odżył i w końcu wydawał się szczęśliwy. Pewnie martwili się o niego, wiedząc jak wielkiego wymagali od niego poświęcenia.

Nie mogłam się jednak dziwić żadnemu z nich. On był ich jedyną szansą na normalne życie w przyszłości, bez strachu o to, co będzie. W Korei nigdy by im się to nie udało. Pewnego dnia agenci by ją odnaleźli, ktoś porwałby ją sprzed domu albo wychodzącą z pracy, a o tym, co czekało ją w jej kraju... nie mogłam nawet myśleć.

Nie dziwiłam się już wcale Adamowi, zwłaszcza od kiedy dostrzegłam jak wielką przyjaźń i wręcz braterską relację ma z Jeonem. Wiedziałam już jak wygląda sprawa z rodzinami Jumi i Jeona. Ale nadal nie miałam pojęcia co z polską rodziną Adama, bo w ogóle o niej nie mówił... Postanowiłam o tym z nim porozmawiać, kiedy będziemy mieli chwilę swobody. Na razie się jednak na nią nie zanosiło. Jedyny czas, który mieliśmy tylko dla siebie, to były późne wieczory w łóżku, a tego czasu żadne z nas nie zamierzało marnować na gadanie.

Tak minął weekend i w poniedziałek miałam iść do pracy. Dla mnie to było normalne. Ale choć spędziliśmy razem cudowny weekend, w niedzielę wieczorem Adamowi nie było już tak wesoło, jak wcześniej. Jego mina nie dawała mi spokoju. Zaczęłam się nawet zastanawiać czy zrobiłam coś złego albo czy gniewa się na mnie...