34. Anita

Spakowałam swoje rzeczy na tydzień, zabrałam telefon, ładowarkę, miskę i smycz Maksa, oczywiście Maksa też, i pojechałam z Adamem do niego. On po drodze miał cały czas dziwną, nieodgadnioną minę. Zastanawiałam się o czym myśli, ale nie odważyłam się spytać. Zaufałam mu w kolejnej już sprawie. W końcu się odezwał:

– Czemu milczysz, Anitko? – spytał.

– Zastanawiałam się o czym myślisz – przyznałam się. – Masz zagadkową minę.

– Zagadkową? Nie wiedziałem, że tak wyglądam, kiedy myślę tylko o tym, jak cię uszczęśliwić przez najbliższe dni – zaśmiał się. – Możesz zacząć spisywać swoje życzenia w długą listę, którą zrealizujemy, punkt po punkcie.

– Jesteś szalony – roześmiałam się głośno. – O jakiej liście życzeń mówisz?

– Poważnie mówię. Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem.

– Spadaj.

– Czemu mnie tak spławiasz?

– Bo ja, Adasiu, w związku wymagam równowagi. Nie jestem niepełnosprawną księżniczką i nie trzeba mnie na okrągło rozpieszczać. Lubię dawać tak samo, jak dostawać – uśmiechnęłam się do niego. Nie wiem czy zrozumiał, ale przynajmniej wyraz jego twarzy się zmienił.

Myślicie, że Anita i Adam się dogadają? Jak do tej pory sporo ich różni...