Z początku nie byłam pewna czy zacząć pisać tę książkę. Uważałam, że to po prostu bez sensu. Bo po co miałabym pisać o własnych problemach i życiu, skoro i tak pewnie nikogo to nie będzie obchodzić. Z drugiej strony... Dlaczego nie? Niech każdy, kto to właśnie czyta dowie się dlaczego osoby chore na depresję zazwyczaj ukrywają to, co mają w głowie, bo nie chcą martwić innych. Ja tak robiłam przez długi czas. Gdy było mi źle nie zawsze mówiłam bliskim czy przyjaciołom o tym jak bardzo się źle czuje psychicznie. Wolałam to zachowywać dla siebie. Całe swoje problemy przenosiłam na naukę i ignorowałam je, w końcu bardziej się przejmowałam problemami innych. I żyłam tak przez wiele lat, dopóki takie życie mnie nie zniszczyło w wakacje. To pojawiło się tak nagle. Coraz częściej chodziłam smutna, płakałam, wiele rzeczy przestało mieć dla mnie jakiekolwiek znaczenie. Innymi słowy czułam się jak wielkie, nic nie warte gówno w które każdy wchodzi ze wstrętem. Chciałam umrzeć... Nie... Może to głupie, gdyż jestem tylko osiemnastoletnia gówniarą, ale wciąż pragnę śmierci. Z jednej strony walczę o siebie, a z drugiej pragnę się poddać. Która strona wygra? Nawet ja sama tego nie wiem. Z góry pragnę was przeprosić, jeżeli nie wyzdrowieję i skończę ze sobą. Pewnie będziecie mnie wtedy uważać za tchórza. Tak. Jestem nim! Przyznaję się, że nim jestem, bo nie widzę innego wyjścia jak samobójstwo. Narazie jednak próbuję walczyć, choć nie jest to takie proste jak się może wydawać. Boję się... Boję się wszystkiego, boję się siebie, boję się tego, że tak bardzo nienawidzę swojej osoby. Przez tę nienawiść doprowadziłam się do anoreksji, ale potem zaczęłam jeść. Niestety wszystko to wraca i wciąż mam wrażenie, iż jestem grubą, tłustą świnią. Wiem, to nie jest prawda. Ale gdziekolwiek nie jestem muszę spojrzeć w lustro i zobaczyć ile przytyłam od nawet jednego ciastka. Nawet widoczne żebra i kości biodrowe nie pozwalają mi się cieszyć z wyglądu ciała. Moje uda? Niby tam jest przerwa, ale wciąż są za grube. Duże. Pełne tłuszczu. A widząc anorektyczki tu w szpitalu aż im zazdroszczę. One to chudziny, a ja? Nie mogę się z nimi porównywać, ponieważ ich ciała są naprawdę chude, nie to co moje.

Dlaczego nie umiem cieszyć się swoim życiem, choćby z najmniejszej rzeczy?  To niesprawiedliwe. Życie jest pojebane. Skoro mnie tak zniszczyło, to ja wolę zniknąć z tego świata.

Jeśli chodzi o powód, to chcę wam pokazać jak bardzo ta choroba może was zmienić na gorsze. Chcę was ostrzeć przed depresją. Jeżeli macie znajomych z tą chorobą, rodzinę albo kolegów, to proszę was, bądźcie dla nich wsparciem. Nie mówcie: weź się w garść! Ogarnij się!  Co ty z sobą robisz?

To nie pomoże. Lepiej byście po prostu powiedzieli im, że będziecie z nimi zawsze cokolwiek by się nie działo. Takie słowa dużo dla nas znaczą. I motywują. Jeżeli chorowałeś na depresję, napisz do mnie. Z chęcią poznam twoje porady na temat wyjścia z choroby. Może mi pomogą. Kto tam z resztą wie.

Na dziś to wszystko. Jutro zacznę pisać o przyczynach powstania mojej depresji. Trzymajcie się!